به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛
سریال «سه در چهار» به کارگردانی مجید صالحی و نویسندگی علیرضا مسعودی، با روایت واقعگرایانه از زندگی دو خانواده کمدرآمد و خلق موقعیتهای کمدی، توانست در دهه هشتاد به اثری ماندگار بدل شود و همچنان بعد از ۱۷ سال محبوبیت خود را حفظ کند.
مجموعه عوامل «سه در چهار»، از فیلمنامه گرفته تا ساختار، بازیگری و موضوع، عنصر تازهای ندارد؛ اما نویسنده (علیرضا مسعودی) و کارگردان (مجید صالحی) توانستهاند از این محتوای کهنه بهخوبی استفاده کنند و اثری جذاب بسازند.ویژگی مهم این سریال، گرایش به تصویر کردن لایههای زیرین جامعه است. در «سه در چهار» حضور اقشار کمدرآمد جامعه در فضاهای بالای شهر، تضادی ایجاد کرده که موجب شکلگیری موقعیتهای کمدی شده است.
سه در چهار تصویری از زیست واقعی مردم بود
نقطه قوت این اثر، شباهت بسیار آن به زیست مردم است؛ یعنی فانتزی نبود. در اغلب سریالهایی که این سالها در ژانر کمدی پخش میشود، این ویژگی کمرنگتر بوده و شکل و شمایلی فانتزی دارند.البته این اثر متکی بر شخصیت خاصی نبوده و همه اعضای دو خانواده و حتی اهالی محل، نقش داشتهاند؛ نقشهایی شاید کوتاه، اما بهیادماندنی از جهت شخصیتپردازی خوب و شاید هم بهخاطر تکیهکلامها.این اثر در خرداد سال ۸۷ شروع به پخش شد و تا ۲۰ مرداد همان سال ادامه پیدا کرد و توانست در خاطره جمعی مردم به خوبی باقی بماند رمز این اتفاق هم دو چیز است اول یک فیلمنامه درست و دوم هم روایتی درست از زیست قاطبه مردم در جنوب شهر، یعنی اینطور نبوده است که تو ذوق بزند.طوری که هنوز هم در شبکه آی فیلم جزء آثار پر بازدید است و هرسال حداقل یک بار پخش میشود.
کمدیهای روز؛ فانتزی یا واقعی
این سبک کمدی که در دهه هشتاد شکل گرفت، هنوز هم برای مردم جذابیت دارد؛ زیرا روایتی واضح و شفاف از زیست واقعی مردم، چه در جنوب شهر و چه در شمال شهر، ارائه میدهد. چنین روایتهایی به دلیل نزدیکی به واقعیت، بهخوبی میتوانند با مخاطب ارتباط برقرار کنند، به شرط آنکه به دام تصویرسازی کاریکاتوری و اغراقهای غیرضروری نیفتند. در سالهای اخیر هم نمونههایی از این رویکرد دیدهایم؛ مثل سریال «نیسان آبی» در نمایش خانگی، یا «آخر خط» در تلویزیون، و حتی «زوج و فرد» که قصهای شبیه به آثار قدیمیتر مثل «زن بابا» دارد، اما در پرداخت نهایی نتوانسته به همان کیفیت و ماندگاری برسد. این نشان میدهد که صرف داشتن ایدهای آشنا کافی نیست، بلکه اجرای درست و شخصیتپردازی باورپذیر همچنان کلید موفقیت چنین آثار کمدی است.
کمدیهای شکل نگرفته در دهه ۱۴۰۰
در دهههای هفتاد کمدی در ایران جان گرفت و به نوعی زمین بازی جوانانی چون مهران مدیری، رضا عطاران و ... بود و در دهه هشتاد هم این زمین محصول داد آن هم با آثاری چون «برره» و «متهم گریخت» و ... دهه ۹۰ هم کمدی با جنس و مزه تازهای وارد عرصه شد آن هم با سریالهایی چون لیسانسهها، شمعدونی، چک برگشتی و ساختمان پزشکان و ... یعنی در هر دهه کمدی فرم خود را پیدا کرده است اما در دهه ۱۴۰۰ هنوز این فرم شکل نگرفته است.
