قصه غصه یک روستا

برخی از روستاهای سیستان و بلوچستان در پی خشکسالی‌های پی‌درپی، طوفان‌های شن و نبود آب، به‌تدریج از سکنه خالی شدند و امروز تنها مخروبه‌هایی از آن‌ها باقی مانده است که در میان این ویرانی‌ها شاخه‌های درختان خشک «گز» چنان خانه‌ها را در آغوش گرفته‌اند که گویی آخرین نشانه های حیات هستند که نمی‌خواهند این سرزمین را رها کنند. خشکسالی در سیستان و بلوچستان دیگر یک تهدید مقطعی نیست؛ بحرانی مزمن است که با مشکلات حق‌آبه تالاب هامون، کشاورزی و معیشت مردم را از بین رفته و موج گسترده‌ای از مهاجرت از روستاهای اطراف زابل را رقم زده است؛ بسیاری کوچ کرده‌اند و آنان که مانده‌اند، به‌تدریج از چرخه زندگی اجتماعی حذف می‌شوند. امروز، خرابه‌های خانه‌ها و درختان گز خشکیده نشانه‌ ای از زیست فراموش‌شده‌اند؛ تصاویری که ثبت آن‌ها تلاشی است برای هشدار درباره سرنوشت روستاهایی که آرام و بی‌صدا خاموش می‌شوند.

به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از ایرنا

‹›×