«نفوذ» و «نفاق» در جبههٔ اصلاحات

به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» 

حمیدرضا مقدم‌فر، عضو هیئت علمی دانشگاه در یادداشتی نوشت: در هفته‌ای که گذشت، چند موضع‌گیری و انتشار یک بیانیه با عنوان «جبهه اصلاحات ایران»، نخبگان، دلسوزان و مردم کشور را رنجاند و آزرده‌خاطر ساخت و در مقابل، رسانه‌های اسرائیلی و آمریکایی را خشنود و دست آنان را به‌اصطلاح برای موج‌سازی علیه منافع ایران پر کرد. 

البته از جمله افرادی که علیه این بیانیه موضع گرفتند، برخی از چهره‌های معقول و دلسوز جریان اصلاح‌طلب بودند؛ کسانی که معمولاً کوشیده‌اند در چهارچوب نظام اسلامی و منافع ملت حرکت کنند و نام «اصلاح‌طلبی» را همچون دیگر هم‌طیفان خود به اسم رمزی برای «تسلیم‌طلبی» و «استعمارخواهی» تبدیل نکنند. 

با این حال، مرور رفتار این جریان، به‌مثابه یک نحله، در مقاطع مختلف تاریخ انقلاب نشان می‌دهد که همراهی، همسویی و همزبانی آنان با دشمنان نظام ـ مانند آمریکا و اسرائیل و هم‌پیمانان آنان ـ آن هم در بزنگاه‌ها، بخش جدایی‌ناپذیر کارنامه سیاسی‌شان بوده است. امروز کاملاً روشن است که هرچند برخی عناصر معتقد به اصول و مبانی انقلاب همچنان در این جریان حضور دارند، اما دو عنصر «نفوذ» و «نفاق» نقشی اساسی در تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌های بخش مهمی از این جریان ایفا می‌کنند. 

الف) نفاق
در ادبیات دینی ما و در متون مقدسی چون قرآن و نهج‌البلاغه، نفاق اقسام گوناگونی دارد؛ اما اساس همه آن‌ها در «استتار سیاسی» و «تفاوت میان ظاهر و باطن» نهفته است. 
در سال‌های نخست انقلاب، نمود آشکار نفاق را می‌شد در رفتار منافقین (سازمان مجاهدین خلق) مشاهده کرد. این نوع نفاق، با وجود همه توحش و خشونتی که در عملکرد آنان دیده می‌شد، در واقع ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین شکل نفاق بود، اما خطرناک‌ترین و پیچیده‌ترین نوع نفاق، گونه‌ای دیگر است که ویژگی‌های خاص خود را دارد و معمولاً در افرادی بروز می‌کند که در گذشته سوابق مثبتی از خود به‌جای گذاشته‌اند، اما به‌مرور زمان دچار تغییر و دگرگونی در باور‌ها و اعتقادات شده‌اند. 

این افراد، تغییر ماهوی خویش را ـ که غالباً برخاسته از منفعت‌طلبی و فرصت‌جویی است ـ پنهان می‌سازند و در پوشش همان سابقه مثبت و با به‌کارگیری اصطلاحاتی چون «اصلاح‌طلبی»، اهدافی تازه و تیره را دنبال می‌کنند؛ اهدافی که در حقیقت بخشی از پازلی است که دشمن طراحی کرده است. 

قرآن کریم علت اصلی غلتیدن این افراد در ورطه نفاق را «غفلت» و «تعلل» در برابر انحرافات و گناهان معرفی می‌کند؛ گناهانی که در آغاز کوچک‌ هستند، اما بر اثر بی‌توجهی، همچون ویروسی کوچک که ر‌ها شود، به عفونتی بزرگ و مزمن تبدیل می‌گردند؛ تا آنجا که حتی آنان را به انکار مبانی و اصول نیز می‌کشانند، چنان‌که قرآن می‌فرماید: 
«ثُمَّ کَانَ عَاقِبَةَ الَّذِینَ أَسَاءُوا السُّوأَیٰ أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَکَانُوا بِهَا یسْتَهْزِئُونَ» (سوره روم، آیه 10). 

از همین رو، ایستادگی چنین افرادی در برابر اصول و مبانی اعتقادی و سیاسی، نه‌تنها عجیب نیست بلکه پیامد طبیعی این مسیر انحرافی است. در فتنه‌های گوناگون، از 18 تیر 1378 گرفته تا فتنه‌های 1388 و 1401 و تا بیانیه اخیر، ردپای این نحله‌های دچار نفاق به‌روشنی دیده می‌شود. 

ب) نفوذ
پدیده «نفوذ» از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، یکی از اصلی‌ترین ابزار‌های دستگاه‌های اطلاعاتی دشمن برای ضربه زدن به انقلاب بوده است. سرویس‌های اطلاعاتی دشمن آسان‌ترین مسیر نفوذ را در استفاده از احزاب و جریان‌های مستعد درون نظام یافته‌اند. در دهه نخست انقلاب، سرویس اطلاعاتی شوروی از طریق حزب توده نفوذ خود را پیش می‌برد، سازمان CIA آمریکا و موساد اسرائیل نیز با بهره‌گیری از سازمان مجاهدین خلق (منافقین) و افرادی همچون کشمیری و کلاهی، در پی رخنه و ضربه‌زدن به انقلاب برآمدند. 
امروز نیز سرویس‌های اطلاعاتی بیگانه همان مسیر را ادامه می‌دهند، اما نه در قالب بمب‌گذاری و اقدامات میدانی، بلکه از طریق نفوذ در لایه‌های تصمیم‌سازی سیاسی. این نفوذی‌ها با ارائه تحلیل‌ها و برآورد‌های نادرست، در پی ایجاد انحراف در مواضع و محاسبات سیاسی کشورند؛ امری که نشانه‌های آن در همسویی برخی مواضع داخلی با مواضع دشمن به‌روشنی دیده می‌شود، بنابراین، با توجه به حضور پررنگ دو عنصر «نفوذ» و «نفاق» در این جریان، صدور بیانیه اخیر جبهه اصلاحات ایران نه جای تعجب دارد و نه غیرمنتظره است؛ بلکه امتداد همان مسیر شناخته‌شده‌ای است که از آغاز انقلاب تا امروز بار‌ها تجربه و افشا شده است.