به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ،
حسن حمزه در توئیتی با عنوان از خصومت تا همگرایی؛ چشم‌انداز آشتی هند و چین و پیامدهای ژئوپلیتیکی آن نوشت:
ام.ک. بادره‌کومار در گزارشی در پایگاه کریدل (۲۲ اوت ۲۰۲۵) تأکید می‌کند که دیدار قریب‌الوقوع نارندرا مودی نخست‌وزیر هند و شی جین‌پینگ رئیس‌جمهور چین در حاشیه اجلاس سازمان همکاری شانگهای در بندر تیانجین، می‌تواند نقطه عطفی در روابط دو کشور و حتی در سیاست جهانی باشد. او یادآور می‌شود که این روند حاصل سفر تاریخی وانگ یی وزیر خارجه چین به دهلی در ۱۸ اوت است؛ سفری که به گفته وی «لحظه‌ای تعیین‌کننده» در عادی‌سازی مناسبات بود.
در این دیدار، دو طرف توافق کردند پروازهای مستقیم از سر گرفته شود، تجارت مرزی از گذرگاه‌های هیمالیا باز شود، محدودیت‌های صادرات چین در حوزه خاک‌های کمیاب و تجهیزات عمرانی برداشته شود و زائران هندی امکان سفر به اماکن مقدس مانند کوه کایلاش–ماناساروار را پیدا کنند. به تعبیر گزارش، این توافق‌ها نشان‌دهنده اراده دو کشور برای خروج از خصومت‌های دیرینه و حرکت به سمت همکاری پایدار است.
در ادامه گزارش توضیح داده می‌شود که مسأله مرزی به‌عنوان حساس‌ترین پرونده، اکنون وارد مرحله‌ای تازه شده است. نویسنده خاطرنشان می‌سازد که مودی «تنها رهبر صاحب اعتبار و جسارت» است که می‌تواند یک توافق واقعی با چین را به سرانجام برساند. او یادآور می‌شود که در دیدار ۱۹ اوت با وانگ یی، نخست‌وزیر هند بر لزوم رسیدن به یک راه‌حل «منصفانه، معقول و قابل قبول برای هر دو طرف» تأکید کرد و صراحتاً از اهمیت حفظ آرامش و پیش‌بینی‌پذیری در مرزها سخن گفت. این تغییر رویکرد در حالی رخ می‌دهد که هند طی دهه‌های گذشته روابط خود با آمریکا را به‌عنوان یک سپر در برابر چین تعریف کرده بود، اما به گفته نویسنده، سیاست‌های بی‌ثبات و فشارهای تعرفه‌ای دولت ترامپ باعث شد دهلی به ضرورت بازنگری در دکترین «خودمختاری راهبردی» خود پی ببرد.
نویسنده در پایان خاطرنشان می‌کند که نزدیکی چین و هند می‌تواند پیامدهایی فراتر از روابط دوجانبه داشته باشد. او تصریح می‌کند که همکاری راهبردی میان دو کشور «معجزه‌ای برای بریکس» خواهد بود و حتی می‌تواند فرایند راکد «روسـیه–هند–چین» (RIC) را که نخستین بار در دهه ۱۹۹۰ توسط یوگنی پریماکوف پیشنهاد شده بود، احیا کند. در مقابل، وی به وجود لابی قدرتمند طرفدار آمریکا در هند اشاره می‌کند که همچنان روابط با واشنگتن را «شراکت تعیین‌کننده قرن بیست‌ویکم» می‌خواند و تلاش دارد مسیر آشتی با چین را کند سازد. به باور بادره‌کومار، اگرچه موانع همچنان جدی است، اما در صورت پیشرفت روند فعلی، نه تنها واشنگتن با «کابوس از دست دادن دهلی» مواجه خواهد شد، بلکه توازن قوا در آسیا نیز به شکلی بنیادین بازترسیم می‌شود.
