اسلحه‌ای به نام غذا

به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از تسنیم

توقیف کشتی مادلین توسط رژیم صهیونیستی در روز گذشته، نمادی جهانی برای بازنمایی جنایات اسرائیل از جمله در محاصره غیرانسانی نوار غزه است.

این کشتی که با هدف ارسال کمک‌های بشردوستانه و شکستن محاصره غزه حرکت کرده بود، حامل فعالان حقوق بشر از ملیت‌های مختلف بود.

توقیف کشتی مادلین تنها یک نمونه از اقدامات رژیم صهیونیستی برای تداوم محاصره غزه و استفاده از غذا به‌عنوان سلاح است. این رژیم با ایجاد طرح‌هایی مانند GHF و اعمال محاصره‌های مکرر، عملاً گرسنگی را به ابزاری برای فشار سیاسی و نظامی تبدیل کرده است. 

  
مسدود کردن  آب‌های آزاد

کشتی مادلین سی و ششمین کشتی از ناوگان آزادی است که از سال 2007 با هدف رفع محاصره رژیم صهیونیستی علیه نوار غزه عازم این منطقه محاصره شده و جنگ زده می‌شود.

این کشتی مادلین که تحت نظارت کمیته بین‌المللی لغو محاصره غزه فعالیت می‌کرد، روز یکشنبه 1 ژوئن 2025 از بندر کاتانیا در جزیره سیسیل ایتالیا به سمت غزه حرکت کرد. کشتی حامل 12 فعال حقوق بشر از کشورهای مختلف بود که با هدف رساندن کمک‌های بشردوستانه به مردم تحت محاصره غزه و جلب توجه جهانی به وضعیت این منطقه فعالیت می‌کردند. اما بامداد دوشنبه 18 خرداد، کماندوهای ویژه رژیم صهیونیستی در آب‌های بین‌المللی به کشتی یورش بردند، سرنشینان آن را ربودند و کشتی را به بندر اشدود در سرزمین‌های اشغالی منتقل کردند.

این اقدام به‌صراحت نقض کنوانسیون‌های بین‌المللی، از جمله کنوانسیون ژنو و قوانین مربوط به آزادی کشتیرانی در آب‌های بین‌المللی است. رژیم صهیونیستی با توجیهات امنیتی، بار دیگر نشان داد که به قوانین بین‌المللی پایبند نیست و از هر فرصتی برای تشدید فشار بر مردم غزه استفاده می‌کند.

این اقدام، تلاشی برای سرکوب همبستگی جهانی با مردم غزه است. رژیم صهیونیستی با ربودن فعالان و توقیف کشتی، قصد دارد پیام روشنی به جهان ارسال کند مبنی بر اینکه هرگونه تلاش برای کمک به غزه با پاسخ نظامی مواجه خواهد شد.

این رویداد یادآور توقیف کشتی‌های مشابه، مانند کشتی ماریان در سال 2015، است که نشان‌دهنده الگوی ثابت رژیم صهیونیستی در جلوگیری از رسیدن کمک‌های بشردوستانه به غزه است.

استراتژی گرسنگی

محاصره نوار غزه از سال 2007 آغاز شد و از آن زمان تاکنون، رژیم صهیونیستی با کنترل تمامی ورودی‌ها و خروجی‌های این منطقه، زندگی 2.2 میلیون فلسطینی را به گروگان گرفته است.

توقیف کشتی مادلین تنها یک نمونه از اقدامات این رژیم برای جلوگیری از رسیدن کمک‌های بشردوستانه است. اما فراتر از این رویداد، سیاست‌های غذایی رژیم صهیونیستی در غزه نشان‌دهنده یک استراتژی حساب‌شده برای استفاده از گرسنگی به‌عنوان ابزاری برای فشار سیاسی و نظامی است.

از اکتبر 2023 و پس از عملیات طوفان الاقصی، رژیم صهیونیستی سه دوره محاصره کامل (حدود 90 روز) بر غزه اعمال کرده است. دو بار در شمال غزه و یک بار در کل نوار غزه. این محاصره‌ها با بستن گذرگاه‌ها، جلوگیری از ورود غذا، سوخت، دارو و سایر ملزومات ضروری همراه بوده است.

سازمان ملل متحد و نهادهای امدادی بارها هشدار داده‌اند که این اقدامات غزه را در آستانه قحطی قرار داده است. در مارس و نوامبر 2024، زمانی که گزارش‌ها از قحطی قریب‌الوقوع خبر می‌دادند، رژیم صهیونیستی به‌طور موقت برخی محدودیت‌ها را کاهش داد، اما پس از کاهش توجه بین‌المللی، دوباره محاصره را تشدید کرد.

طبق گزارش «طبقه‌بندی یکپارچه سطح امنیت غذایی» (IPC)، تمام 2.2 میلیون نفر ساکن غزه با ناامنی غذایی تهدیدکننده حیات مواجه هستند.

بیش از نیمی از جمعیت در فاز 4 (اضطراری) قرار دارند، به این معنا که با تکه‌های غذا زنده می‌مانند، و حدود یک‌چهارم در فاز 5 (فاجعه) هستند، جایی که غذا عملاً ناپدید شده و جوامع فرومی‌پاشند.

این وضعیت نه‌تنها نتیجه محاصره، بلکه نتیجه تخریب عمدی ظرفیت تولید غذای محلی در غزه است. رژیم صهیونیستی با بمباران زمین‌های کشاورزی، انبارهای گندم و زیرساخت‌های آب، عملاً غزه را به وابستگی کامل به کمک‌های خارجی محکوم کرده است.

(GHF) طرحی برای سلاح سازی از غذا

یکی از جدیدترین ابزارهای رژیم صهیونیستی برای کنترل غذا در غزه، ایجاد «بنیاد بشردوستانه غزه» (GHF) است که با حمایت آمریکا در ماه مه 2025 راه‌اندازی شد.

این بنیاد با هدف کنار زدن سازمان ملل و سایر نهادهای امدادی که سال‌ها در غزه فعالیت می‌کردند، طراحی شده است. اما واقعیت این طرح، چیزی فراتر از کمک‌رسانی یعنی  تبدیل غذا به یک ابزار جنگی است.

GHF قرار بود غذا را در چهار «مرکز مستحکم» توزیع کند، اما این طرح از همان ابتدا با مشکلات جدی مواجه شد. مدیر این بنیاد پیش از توزیع حتی یک وعده غذا استعفا داد و دلیل آن را نقض اصول بشردوستانه اعلام کرد.

در روزهای ابتدایی فعالیت GHF، ده‌ها فلسطینی که برای دریافت غذا به این مراکز مراجعه کردند، توسط نیروهای رژیم صهیونیستی کشته شدند ، و ده‌ها نفر دیگر زخمی شدند. این مراکز که به‌عنوان «امن» معرفی شده بودند، در واقع به میدان‌های نبرد تبدیل شدند، جایی که فلسطینیان برای رسیدن به غذا باید از مناطق جنگی عبور کنند و در معرض تیراندازی قرار گیرند.

نکته قابل‌توجه این است که GHF بخشی از عملیات نظامی رژیم صهیونیستی به نام «ارابه‌های جدعون» است، که هدف آن ایجاد کنترل دائمی بر غزه و جابه‌جایی اجباری فلسطینیان به مناطق «عاری از سکنه» در جنوب است.

ایست‌های بازرسی بیومتریک در مسیر دسترسی به غذا، به رژیم صهیونیستی امکان جمع‌آوری اطلاعات و نظارت بر فلسطینیان را می‌دهد، و توزیع غذا را به ابزاری برای جاسوسی و کنترل تبدیل می‌کند. این طرح، به گفته بنیامین نتانیاهو، با هدف «مهاجرت داوطلبانه» فلسطینیان طراحی شده است، که در واقع به معنای اخراج اجباری آن‌ها از سرزمین‌شان است.

ابایی از اعتراف به جنایت وجود ندارد

اظهارات مقامات رژیم صهیونیستی نشان‌دهنده پذیرش آشکار استفاده از گرسنگی به‌عنوان یک سیاست رسمی است. اسموتریچ، وزیر دارایی اسرائیل گرسنگی دادن به مردم غزه تا «مرگ» را «عادلانه و اخلاقی» توصیف کرده و ایتامار بن‌گویر، وزیر امنیت ملی، گفته است که تنها کمکی که باید به غزه برسد، برای «مهاجرت داوطلبانه» است. این اظهارات، همراه با اقدامات رژیم صهیونیستی، نشان‌دهنده یک اجماع در میان مقامات این رژیم است که رنج جمعی فلسطینیان یک هدف مشروع است.

رژیم صهیونیستی ادعا می‌کند که محدودیت‌های کمک‌رسانی برای جلوگیری از دسترسی حماس به منابع ضروری است، اما شواهد این ادعا را رد می‌کنند.

طبق گزارش‌های سازمان ملل، کمتر از یک درصد کمک‌ها به سرقت می‌رود، و بخش عمده غارت‌ها توسط گروه‌های مسلحی انجام می‌شود که خود رژیم صهیونیستی از آن‌ها حمایت می‌کند، مانند گروه ابوشباب. در حقیقت، هدف اصلی این رژیم، مجازات جمعی مردم غزه و تضعیف مقاومت آن‌ها از طریق محرومیت است.

وضعیت کنونی در غزه یک فاجعه انسانی تمام‌عیار است. تخریب سیستم‌های آب‌رسانی، گرمایش، و بهداشتی، همراه با محاصره غذایی، خطر شیوع بیماری‌های واگیر را به شدت افزایش داده است. کودکان، زنان باردار، و سالمندان به‌ویژه در معرض خطر هستند، و آسیب‌های جسمی و روانی این سیاست‌ها ممکن است نسل‌ها ادامه یابد.

سازمان ملل در 16 مه 2025 طرحی جامع ارائه کرد که شامل استفاده از کامیون‌های مجهز به GPS، نظارت بر محموله‌ها، و توزیع غذا در 400 نقطه بود. این طرح می‌توانست روزانه 1.3 میلیون وعده غذایی را تأمین کند اما رژیم صهیونیستی به این طرح پاسخی نداد، احتمالاً به این دلیل که کنترل کامل داده‌های دریافت‌کنندگان غذا را در اختیار نداشت.