بیش از ۵ هزار اصفهانی به بیماری پارکینسون مبتلا هستند

 

دکتر محمدعلی طبیبی روز یکشنبه و همزمان با «روز جهانی پارکینسون» در جمع خبرنگاران افزود: با توجه به این آمار تنها ۹۰۰ نفر عضو انجمن خیریه پارکینسون اصفهان هستند و از خدمات توانبخشی، درمانی و حمایتی این نهاد استفاده می‌کنند.

 

وی با اشاره به آماری که در شهریور۱۴۰۰ منتشر شده است، گفت: اصفهان رتبه نخست کشور در تعداد مبتلایان به این بیماری را دارد و از هر یکصد هزار نفر، ۹۷ نفر به پارکینسون مبتلا هستند.

 

وی اضافه کرد: این عدد در افراد بالای ۵۰ سال به ازای هر یکصد هزار نفر ۵۰۰ بیمار مبتلاست.

 

طبیبی، هزینه‌ بالای درمان را بزرگترین چالش این بیماری دانست و گفت: هزینه جراحی و درمان هر بیمار حدود هفت میلیارد ریال برآورد می‌شود و در بسیاری از موارد، بیماران برای تأمین این هزینه‌ها حتی مجبور به فروش خانه خود می‌شوند.

 

وی گفت: نبود تجهیزات تخصصی برای عمل جراحی در اصفهان، مشکلات درمانی را سخت‌تر کرده است و ما می‌کوشیم تا دستگاه مورد نیاز را برای استان تأمین کنیم اما با تأمین این تجهیزات، هزینه درمان به حدود یک میلیارد تا دو میلیارد ریال کاهش می‌یابد که همچنان برای بسیاری از بیماران که اغلب از اقشار متوسط و کم‌درآمد هستند، رقم بالایی است.

 

 

عضو هیأت مدیره انجمن خیریه پارکینسون اصفهان گفت: تلاش ما این است که وابستگی فرد بیمار به خانواده کاهش یابد و از طرفی خانواده‌ نیز بیمار را رها نکند.

 

طبیبی افزود: بسیاری از خانواده‌ها برای مراقبت از بیمار، خانه‌نشین می‌شوند و دیگر نمی‌توانند در اجتماع حضور داشته باشند و تیم ما کمک می‌کند تا این خانواده‌ها به زندگی اجتماعی خود بازگردند.

 

وی با تأکید بر مُزمن بودن بیماری پارکینسون گفت: این بیماری نیازمند خدمات درمانی و توانبخشی مداوم تا پایان عمر است و برخی خانواده‌ها در ادامه مسیر خسته می‌شوند و بیمار خود را رها می‌کنند در حالی که بازتوانی و مداخلات درمانی باید همیشگی باشد.

 

طبیبی اضافه کرد: شناسایی زودهنگام بیماری، بسیار اهمیت دارد و هدف ما این است که نگذاریم بیمار از استقلال فردی خود خارج شود.

 

وی توجه به رفتار سالمندان را مهم دانست و گفت: سالمند پرحرف و فعال، اگر به یکباره گوشه‌گیر و ساکت شود، زنگ خطر است زیرا سالمندان نیاز به تعامل اجتماعی دارند و باید در خانه فعالیت بدنی داشته باشند و بی‌تحرکی آنان یکی از آسیب‌زاترین عوامل است.

 

وی از آلودگی هوا، اختلال خواب، کم‌تحرکی و تغذیه نامناسب بعنوان مهمترین عوامل خطر برای ابتلا به پارکینسون افراد نام برد و گفت: بدن نیازمند خواب منظم و پیوسته است.

 

این فوق دکترای فیزیولوژی ورزشی بالینی اختلال خواب بویژه در دوران بازنشستگی، بی‌نظمی در وعده‌های غذایی، حذف صبحانه و بی‌توجهی به خوردن شام را از عواملیدانست که در بروز این بیماری‌ مزمن نقش دارد.

 

طبیبی همچنین در باره تغذیه سالم توضیح داد: رابطه مستقیمی میان مصرف قند و بیماری‌های نورولوژیکی وجود دارد زیرا مصرف بالای قند می‌تواند مغز را دچار اختلال کند اما در مقابل، مصرف سبزیجات پهن‌برگ و ماهی برای سلامت مغز مفید است.

 

وی گفت: در کشورهای آسیای شرقی که مصرف غذاهای دریایی و سبزیجات بیشتر است، آمار ابتلا به پارکینسون نیز پایین‌تر محسوب می شود بنابراین توصیه می‌شود که هفته‌ای دو بار غذاهای دریایی در برنامه غذایی شهروندان گنجانده شود.

 

وی با تأکید بر اهمیت ورزش گفت: ورزش صبحگاهی برای بسیاری از بیماری‌ها مفید است اما بیماران مبتلا به پارکینسون باید تحت نظر متخصص، تمرین‌های اختصاصی و متناسب با وضعیت خود را انجام دهند و باید تفاوت بین فعالیت بدنی روزمره و تمرین درمانی را جدی گرفت.

 

طبیبی با ابراز تأسف از کم‌توجهی نظام سلامت کشور به توانبخشی بیماران پارکینسون تصریح کرد: اگر غربالگری و ارزیابی‌های روتین در نظام سلامت جدی گرفته شود، می‌توان از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد.

 

توانبخشی مستمر، ضرورتی برای زندگی مستقل بیماران پارکینسون

 

یک متخصص مغز و اعصاب نیز در این نشست خبری با اشاره به اهمیت توانبخشی در بیماران پارکینسون گفت: این بیماران برای حفظ استقلال و بازگشت به زندگی عادی، نیازمند دریافت خدمات توانبخشی مستمر و منظم تا پایان عمر هستند.

 

 

فریناز سادات پورآذریان با تأکید بر نقش مهم توانبخشی در کنترل علائم بیماری پارکینسون اظهار کرد: در راهنماهای بالینی، توانبخشی جایگاه ویژه‌ای دارد و هدف اصلی آن، حفظ حداکثر استقلال فرد بیمار و جلوگیری از پیشرفت بیماری است.

 

وی افزود: سلامت فرد مبتلا فقط به وضعیت فیزیکی او مربوط نمی‌شود بلکه بیمار باید بتواند در جامعه حضور فعال داشته باشد و کُندی در فکر کردن یا مشکلات شناختی، نباید مانع مشارکت اجتماعی این بیماران باشد.

 

پورآذریان با اشاره به اینکه پارکینسون اغلب در دوران سالمندی بروز می‌کند و همراه با اختلالات حرکتی و شناختی است، گفت: بیمار باید هفته‌ای سه روز، هر روز حدود ۲ تا سه ساعت خدمات توانبخشی دریافت کند و این روند تا پایان عمر نیز ادامه یابد.

 

وی با اشاره به خدمات تیمی انجمن خیریه پارکینسون در اصفهان گفت: این انجمن با حضور فیزیوتراپیست، متخصص تغذیه، روانشناس و دیگر اعضای تیم پزشکی می‌کوشد بیماران را به زندگی اجتماعی بازگرداند و تمرینات راه‌رفتن با موسیقی مارش‌دار، تحریکات الکتریکی سطح جمجمه، درمان‌های مجازی و بازخوردهای بینایی از جمله روش‌های درمانی ماست.

 

این متخصص مغز و اعصاب با بیان اینکه کم‌تحرکی و خانه‌نشینی از عوامل مهم بروز این بیماری است، افزود: یک ورزشکار ویلچرنشین، از یک فرد سالم اما کم‌تحرک، سالم‌تر است.

 

وی شخصی‌سازی درمان را از نکات مهم دانست و گفت: برنامه‌های درمانی، تمرینات و حتی داروها باید متناسب با وضعیت هر بیمار طراحی شود و خانواده‌ها باید از شنیدن شایعات و قطع درمان خودداری کنند چراکه درمان‌های پارکینسون تأثیر بلندمدت دارد، نه آنی.

 

پورآذریان با اشاره به برخی علائم بیماری پارکینسون گفت: خم‌شدن بدن به سمت جلو، کُندی حرکت و کاهش ارتباطات اجتماعی از نشانه‌های هشداردهنده است و توانبخشی و تعامل مداوم با بیمار می‌تواند کیفیت زندگی او را به‌شکل چشمگیری افزایش دهد.

 

درمان پارکینسون فراتر از درمان با داروست

 

مشاور و روان‌درمانگر و عضو هیات‌ مدیره انجمن خیریه پارکینسون و آلزایمر اصفهان نیز با تأکید بر اهمیت توجه همزمان به جسم و روان بیماران مبتلا به پارکینسون گفت: از دست دادن سلامت، توانایی‌ها و حتی شغل، بخشی از چالش‌های روانی افراد مبتلاست در حالی که خط نخست درمان، دارو درمانی است اما نباید از مشکلات غیرحرکتی مانند افسردگی، اضطراب و اختلالات شناختی نیز غافل شد چرا که این مشکلات باعث انزوا و گوشه‌گیری بیمار می‌شود.

 

فریماه افشارزاده ادامه داد: درمان‌های حمایتی و روانشناختی نقش بسیار مهمی در کنار درمان دارویی دارد و افزایش کیفیت زندگی از طریق آموزش، می‌تواند به کاهش شتاب پیشرفت بیماری کمک کند.

 

وی با اشاره به نقش مهم خانواده و مراقبان گفت: مراقبان بیماران، اغلب خود دچار فشار روانی شدید می‌شوند و برخی متخصصان آنها را «بیماران پنهان» می‌نامند اما مراقبت مداوم بویژه در مراحل پیشرفته بیماری، تجربه‌ای طولانی و عاطفی است که نباید نادیده گرفته شود.

 

افشارزاده خاطرنشان کرد: روانشناسان می‌توانند با آموزش علائم فرسودگی روانی و راهکارهای مدیریت فشار عصبی، به مراقبان کمک کنند تا هم آرامش بیشتری داشته باشند و هم بتوانند از بیمار بهتر مراقبت کنند.

 

این روان‌درمانگر گفت: زندگی با بیمار پارکینسونی و برقراری ارتباط مؤثر با او، نیازمند آگاهی و آموزش مستمر برای بیمار و خانواده‌ اوست.

 

 بیماری «پارکینسون»(Parkinson’s Disease) به اختصار «PD»، اختلال پیش‌رونده، مُخرب و درازمدت دستگاه عصبی مرکزی است که اغلب سیستم حرکتی بدن را مختل می‌کند که با کُندی حرکات و رعشه و سفتی عضلات همراه است.

 

نشانه‌های این بیماری معمولاً آرام و بتدریج ظاهر می‌شود و با پیشرفت بیماری، علائم غیرحرکتی نیز بروز می‌کند.

 

آشکارترین نشانه‌های زودرس این بیماری، لرزش، خشکی در حرکت بدن، آرام‌ شدن حرکات و دشواری در راه‌ رفتن است. نشانه‌های شناختی و رفتاری این بیماری نیز در اغلب افراد معمولاً به شکل افسردگی، اضطراب و نبود علاقه و هیجان بروز می‌کند.

 

در مراحل پیشرفتهٔ بیماری پارکینسون، بعضاً زوال عقل نیز شایع است. فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است مشکلاتی در خوابیدن و سیستم حواس خود را نیز تجربه کند.

 

۱۱ آوریل مصادف با ۲۳ فرودین بعنوان «روز جهانی پارکینسون» نامگذاری شده است.