به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین، در حالیکه دولت ترامپ اجازه حضور او در نیویورک را نداده است، در سخنرانی خود از طریق ویدئوکنفرانس در سازمان ملل با شور و حرارت بالایی، بر تعهد خود به ایجاد کشور فلسطینیِ کاملاً «خلع سلاح شده» تأکید کرد.
او که انگار نقش مدافع اصلی منافع اسرائیل را بر عهده گرفته، از گروه‌های مقاومت فلسطینی خواست تا سلاح خود را زمین بگذارند – آن هم در حالی که تجاوزات اسرائیل در نوار غزه و کرانه باختری اشغالی همچنان ادامه دارد، شهرک‌سازی‌ها بی‌وقفه پیش می‌روند و سرزمین‌های متعلق به دولت آینده فلسطین یکی پس از دیگری بلعیده می‌شوند.
عباس، که ظاهراً بیش از نتانیاهو و متحدانش نگران مسلح بودن فلسطینی‌هاست، فریاد می‌زند که خلع سلاح تنها راه است، گویی فراموش کرده که بدون سلاح، فلسطینی‌ها به گوسفندان بی‌دفاع در برابر گرگ‌های اشغالگر تبدیل می‌شوند. از نظر او مقاومت مسلحانه بزرگ‌ترین تهدید برای فلسطین است، نه اشغال ۷۵ ساله!
پیش از محمود عباس، چند رهبر اروپایی از جمله امانوئل ماکرون نیز از لزوم «فلسطین خلع سلاح شده» سخن گفته بودند.
«از ما محافظت کنید»
محمود عباس پس از آن‌که از خلع سلاح فلسطین سخن گفت فریاد زد که «از ما محافظت کنید». او با لحنی ملتمسانه که به شدت مورد انتقاد کاربران فلسطینی قرار گرفته است؛ گفت: «فلسطینی‌ها انسان هستند و شایسته حفاظت‌اند» ، اما فراموش کرد بگوید که بدون سلاح، این حفاظت یا باید از سوی اسرائیل! و یا باید از سوی کشورهای غربی تأمین شود که اصلی‌ترین تأمین کننده سلاح‌های این رژیم هستند.
کشورهایی که سلاح خود را از دست دادند
رها کردن سلاح توسط برخی کشورها در تاریخ امری نادر نیست، اما عباس انگار این مثال‌ها را دستاویزی برای توجیه تسلیم کامل فلسطین کرده، بدون اینکه به تفاوت‌های فاحش توجه کند. بسیاری از کشورهای جهان یا در جنگ‌ها سلاح خود را از دست داده‌اند یا به دلایل دیگر از آن چشم‌پوشی کرده‌اند، در حالی که کشورهای بزرگ‌تر متعهد به حفاظت و دفاع از آن‌ها شده‌اند. اما در مورد فلسطین، عباس با اصرار بر خلع سلاح، حتی بیش از متفقین جنگ جهانی دوم، بر تسلیم کامل پافشاری می‌کند.
آلمان: شکست در جنگ، نه تسلیم داوطلبانه
پس از شکست آلمان نازی در جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵، متفقین خلع سلاح کامل را بر این کشور تحمیل کردند و آلمان به چهار منطقه اشغالی تقسیم شد. ارتش آلمان (ورماخت) با ۱۳ تا ۲۰ میلیون سرباز منحل شد و تا سال ۱۹۵۵ بدون نیروهای مسلح ماند. اما عباس، که انگار از متفقین هم سخت‌گیرتر است، می‌خواهد فلسطین بدون شکست در جنگ، سلاح خود را داوطلبانه زمین بگذارد – آن هم در برابر اشغالگری که هنوز ادامه دارد!
ژاپن: تسلیم بی‌قیدوشرط، اما با حمایت آمریکا
پس از تسلیم بی‌قیدوشرط ژاپن در سال ۱۹۴۵، ارتش امپراتوری منحل شد و قانون اساسی جدید ژاپن را از حفظ نیروهای مسلح منع کرد. اما ایالات متحده بعداً سیاست خود را تغییر داد و از ژاپن حمایت کرد. عباس اما، کاتولیک‌تر از پاپ، حتی بدون چنین حمایتی، خلع سلاح را برای فلسطین تجویز می‌کند، گویی که اسرائیل قرار است نقش آمریکا را بازی کند!
کشورهای محور: محدودیت‌های تحمیلی پس از شکست
معاهدات صلح پاریس در سال ۱۹۴۷ محدودیت‌های نظامی را بر ایتالیا، مجارستان، رومانی و بلغارستان اعمال کرد. اما این‌ها پس از شکست در جنگ بود، نه در میانه اشغال مانند فلسطین. عباس انگار فراموش کرده که فلسطین هنوز در جنگ است!
کاستاریکا: انتخاب داوطلبانه در صلح
کاستاریکا پس از جنگ داخلی کوتاه در سال ۱۹۴۸، داوطلبانه ارتش خود را منحل کرد و بودجه را به آموزش و بهداشت اختصاص داد.
کشورهایی تحت حفاظت دیگران – اما فلسطین چطور؟
کشورهای کوچک‌تر مانند آندورا (وابسته به فرانسه و اسپانیا)، لیختن‌اشتاین (به سوئیس)، جزایر مارشال (به آمریکا)، نائورو (به استرالیا)، ساموآ (به نیوزیلند)، واتیکان (به ایتالیا) و کشورهای کارائیبی مانند دومینیکا و گرنادا، ارتش ندارند و به دیگران وابسته‌اند. اما این‌ها در صلح و بدون تهدید اشغال زندگی می‌کنند. عباس، با اصرار بر خلع سلاح، انگار می‌خواهد فلسطین را به چنین وضعیتی بکشاند، بدون اینکه تضمینی برای حفاظت وجود داشته باشد – و حتی بیش از اسرائیل، این ایده را فریاد می‌زند!
محمود عباس، مدافع خلع سلاح یا تسلیم؟
وضعیت کنونی فلسطین با هیچ‌یک از موارد فوق قابل مقایسه نیست. فلسطین نه در جنگی بین دو ارتش منظم شکست خورده که سلاح خود را زمین بگذارد و نه کشوری مستقل و مرفه است که امنیت خود را به کشور دوست واگذار کند. بلکه کشوری تحت اشغال است که هر روز بخشی از سرزمین و مردم خود را از دست می‌دهد. در این میان، عباس با اختیارات محدود، خواستار به اصطلاح «راه‌حل صلح‌آمیز» است، اما با اصراری که حتی دشمنان فلسطین ندارند، بر خلع سلاح پافشاری می‌کند. گروه‌های مقاومت اما معتقدند کنار گذاشتن سلاح در برابر ادامه اشغال، خودکشی است و محمود عباس، گویا این خودکشی را بهترین راه می‌داند!
