به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
ابوالفضل ظهرهوند، عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی، در گفتگو با خبرنگار سیاسی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ با اشاره به سفر رئیسجمهور به چین و حضور در اجلاس سازمان همکاری شانگهای اظهار داشت: بهطور کلی این سفر، سفر خوبی ارزیابی میشود؛ هرچند رئیسجمهور میتوانست زودتر چنین سفری را انجام دهد. با این حال، اهمیت این سفر در آن است که در نشست سالانه سران شانگهای، امکان برگزاری مذاکرات رسمی و دوجانبه با طرف چینی فراهم میشود.
وی افزود: در شرایطی که غرب تمامقد در برابر ایران ایستاده و تلاش دارد با فضاسازی، محیط داخلی کشور را متأثر سازد، این سفر میتواند زمینهساز شکلگیری روابط فعال و راهبردی میان ایران و چین در همه عرصهها باشد.
این نماینده مجلس ادامه داد: متأسفانه دولت چهاردهم در یک سال گذشته نسبت به همکاریهای راهبردی با روسیه و چین بیاعتنایی نشان داد که نتایج آن شرایط نامناسب فعلی بود؛ اما این تجربه میتواند نقطه آغازی برای تغییر مسیر دولت باشد؛ مسیری که باید پیشتر طی میشد. حال باید دید رئیسجمهور تا چه حد میتواند طرف چینی را متقاعد کند و همکاری مشترک و بلندمدت را پیریزی نماید.
وی بابیان اینکه روسیه و چین تاکنون در موضوع مکانیزم ماشه تمامقد در کنار ایران ایستادهاند و با مواضع مثبت خود، عملاً این مکانیزم را از کار انداختهاند، تصریح کرد: اگر حمایت آنها نبود، شرایط بسیار دشوارتری برای جمهوری اسلامی ایجاد میشد. از این رو، این سفر یک «فرصت طلایی» برای دولت و مردم ایران است تا در صورت مدیریت صحیح مذاکرات، وارد دوره جدیدی از همکاریهای همهجانبه با چین و روسیه شوند.
این عضو کمیسیون امنیت ملی تأکید کرد: نباید فراموش کرد که ایران باید بهطور کامل تلاش کند تا همراه با متحدین خود، به شکلگیری جهان چندقطبی در شرایط گذار کنونی کمک نماید. غرب برای حفظ موقعیت یکجانبهگرایانه خود امروز بر ایران متمرکز شده است و اگر ایران در این عرصه فعال نباشد، در ماههای آینده با شرایط بسیار دشوار امنیت ملی مواجه خواهد شد. بنابراین، برای حفظ موجودیت و منافع ملی، باید تمامقد ایستاد و به سمت چندجانبهگرایی حرکت کرد؛ مسیری که روسیه و چین نیز خواهان آن هستند و در همین راستا تلاش میکنند.
ظهرهوند در پایان با اشاره به اینکه امروز مسائل امنیتی–اقتصادی و امنیتی–نظامی برای کشور اهمیت ویژه دارد، خاطر نشان کرد: البته باید توجه داشت که تنها زمانی میتوان از چین انتظار نقشآفرینی فعالتر داشت که همکاریهای راهبردی میان دو کشور شکل بگیرد و بدون ورود به همکاریهای راهبردی، نباید به توافقات اقتصادی صرف امید بست.