به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
امروز، پس از یک دهه خودفریبی و تحمیل خسارت محض به کشور، تروئیکای اروپایی ماشه‌ای را چکاند که تفنگش را «دیپلمات‌های لبخند» در سال ۹۴ با افتخار به دست دشمن داده بودند. بازگشت تمام تحریمهای شورای امنیت پس از یک دهه اجرای تعهدات یک‌طرفه از سوی ایران، نه یک اتفاق، که رونمایی رسمی از یک فاجعه ملی است؛ فاجعه‌ای که امروز باید پرسید مسببان آن، خائن بودند یا ساده‌لوح؟
ده سال پیش، در روزهایی که رسانه‌های زنجیره‌ای غرب‌گرا از «فتح‌الفتوح» و «پیروزی تاریخی» می‌نوشتند و محمدجواد ظریف، معمار این سازه پوشالی، با لبخندهای دیپلماتیک دوربین‌ها را مسحور می‌کرد، منتقدان دلسوز و انقلابی فریاد می‌زدند که بند ۳۷ ضمیمه برجام و مکانیزم بازگشت خودکار تحریم‌ها (مکانیسم ماشه یا Snapback) نه یک «دستاورد» که یک «دام حقوقی» و «شمشیر داموکلس» بر سر ملت ایران است. اما پاسخ چه بود؟ انکار، تمسخر و اتهام!
محمدجواد ظریف حتی تا شهریور ۹۹، یعنی پنج سال پس از امضای برجام و در حالی که آمریکا از توافق خارج شده بود، با اطمینان به ملت می‌گفت: «ماشه یا اسنپ‌بک در برجام و قطعنامه نیامده، این کلک تبلیغاتی آمریکا است. اسنپ‌بکی در قطعنامه وجود ندارد. می‌گویند ما اطلاعیه را می‌دهیم، یک ماه بعدش هم قطعنامه‌ها برمی‌گردد، این‌طور نیست!»
امروز، در ۶ شهریور ۱۴۰۴، تاریخ به بهترین شکل قضاوت کرد. ایران به تمام تعهداتش عمل کرد، قلب رآکتور اراک را با بتن پر کرد، هزاران سانتریفیوژ را از مدار خارج ساخت و ذخایر استراتژیک خود را به ثمن بخس از کشور بیرون فرستاد. نتیجه چه شد؟ اروپا، به سادگی و بدون کمترین هزینه، ماشه را کشید و ثابت کرد که «کلک تبلیغاتی» نه ادعای آمریکا، بلکه اظهارات فریبکارانه وزیر خارجه وقت بوده است. تمام تحریمهای شورای امنیت، دقیقاً همان‌طور که منتقدان پیش‌بینی کرده بودند، بازگشت.
اکنون سؤال اصلی این نیست که چرا اروپا بدعهدی کرد؛ ذات دشمن، دشمنی است. سؤال اساسی این است که تیم مذاکره‌کننده و در رأس آن ظریف، آیا نمی‌فهمیدند که چه چیزی را امضا می‌کنند؟
اگر نمی‌فهمیدند و با چنین سطح از جهل و بی‌سوادی، سرنوشت یک ملت را به بازی گرفتند، با «ساده لوحی» تاریخی روبرو هستیم که مسببان آن باید به دلیل عدم کفایت سیاسی و تضییع گسترده منافع ملی محاکمه شوند.
و اگر می‌فهمیدند و آگاهانه چنین «کلاه گشادی» را بر سر کشور گذاشتند تا صرفاً برای چند صباحی، ژست «قهرمان دیپلماسی» بگیرند و ملت را با وعده‌های دروغین سرگرم کنند، با یک «خیانت» آشکار و نابخشودنی طرفیم که مجازات آن نمی‌تواند کمتر از اشد مجازات برای خائنان به وطن باشد.
«ماشه» را اروپا نچکاند؛ ماشه را کسانی چکاندند که ده سال پیش، با ذوق‌زدگی کودکانه، از «توافق برد-برد» سخن می‌گفتند و امروز در سکوتی مرگبار پنهان شده‌اند. دستگاه قضا و نهادهای نظارتی باید پاسخ دهند که تاوان این حماقت یا خیانت تاریخی را چه کسی پرداخت خواهد کرد؟
