مذاکره نکنیم چه کنیم؟

به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از فارس؛

«مذاکره نکنیم چه کنیم؟» این پرسش مسعود پزشکیان در جلسه با مدیرمسئولان رسانه‌های کشور بود؛ پرسشی که اگرچه با شکل جدید مطرح می‌شود، اما به هیچ عنوان سوال تازه‌ای نیست.دهه‌هاست که اقتصاد ایران با این سوال دست و پنجه نرم می‌کند و گاه نارسایی‌ها و اشتباهات مدیریتی داخلی که به شکل مشکلات در زندگی مردم انعکاس می‌یابد، این پرسش را تقویت کرده است.

مطرح‌کنندگان این پرسش تصور می‌کنند ایران کشوری بدون مشکل بود که تحریم شد، تحریم مشکلات داخلی گسترده آفرید و حالا با رفع تحریم بار دیگر به مسیر بدون مشکل بودن گذشته باز می‌گردد. فارغ از تغییر و تحولات جهان در طی دهه‌های اخیر، موضع طرفداران راهبرد «فقط مذاکره» همواره ثابت بوده است.

تفاوتی نمی‌کند که دنیا تحت سلطه یک ابرقدرت به نام آمریکا باشد یا قدرت‌های جدید از جمله چین سلطه آمریکا را به چالش کشیده باشند.فارغ از برداشت سیاسی از سوال مطرح‌شده توسط رئیس‌جمهور و تحلیل وقایع و جریان‌شناسی پیرامون آن، این سوال یک فرصت هم به حساب می‌آید. در شرایطی که این پرسش واقعا از سر نیاز به راه‌حل شبکه مسائل ایران طرح شده باشد، پاسخ به آن می‌تواند دولت را در راهبرد پیشرفت ایران یاری کند.در این گزارش قصد داریم کوتاه‌مدت‌ترین راهکارهایی را مرور کنیم که به کمک آن نقش جدید ایران در نظم نوین جهان تعریف شده و کشور در مسیر توسعه جهت‌گیری خواهد کرد.

پیوند امنیت ملی با توسعه اقتصادی

در دنیای چندقطبی، درگیرکردن منافع کشورهای مختلف عامل بازدارندگی است. امنیت ملی باید جزئی لاینفک از توسعه اقتصادی باشد تا گزینه‌های ایران در دیپلماسی گسترش یابد.موقعیت ژئوپلیتیک ایران می‌تواند مکمل برنامه توسعه قدرت‌های نوظهور از جمله چین باشد؛ موضوعی که با سیاست صنعتی مدون، ایران را در مسیر پیشرفت قرار می‌دهد.

پاسخ به شبهات کلیدیکمبود برق و گاز مانع توسعه است:

حل این مشکلات ذیل برنامه صنعتی کلان ممکن است؛ برای مثال توسعه میادین گازی توسط کنسرسیوم‌های صنعتی مانند فولاد.

تورم مانع سیاست انبساطی است:

کنترل تورم از طریق هدفمندسازی عرضه و هدایت اعتبار به زنجیره‌های منتخب، رونق توأم با کاهش تورم را به همراه دارد.

نهادهای دولتی ناکارآمدند:

اصلاح حکمرانی با مدیران جسور و حذف بوروکراسی زائد می‌تواند کارآمدی ایجاد کند.

چرا مذاکره تنها گزینه نیست؟اتکا به ظرفیت داخلی:

فعال‌سازی منابع داخلی (صنایع نظامی، انرژی، مسکن).

هزینه‌پذیری کمتر:

سیاست‌های انبساطی هدفمند هزینه کمتری از پذیرش شروط سخت مذاکره دارد.

تقویت بازدارندگی:

توسعه اقتصادی-نظامی یکپارچه امنیت ملی را بدون امتیازدهی تأمین می‌کند.مسئله کنونی، «مذاکره یا عدم مذاکره» نیست؛ مسئله اصلی «تصمیم به ساختن آینده» است. راهکارهای فنی ارائه‌شده در این گزارش نشان می‌دهد ایران می‌تواند با تکیه بر ظرفیت داخلی و اصلاح حکمرانی، بدون اتکا به مذاکره تحقیرآمیز، هم بقا و هم توسعه را تضمین کند.این مسیر نه آرمان‌گرایی، که واقع‌بینی استراتژیک مبتنی بر تجربه‌های موفق جهانی است.