به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان
بر خلاف ادعای دولت ترامپ، سیاست او نه توانست ساختار قدرت در ایران را تغییر دهد و نه جایگاه راهبردی تهران را در منطقه تضعیف کند. آنچه به‌عنوان «موفقیت دیپلماتیک» معرفی می‌شود، بیش از آنکه حاصل طرحی حساب‌شده باشد، محصول مقاومت ایران، بازدارندگی مؤثر و پایداری ساختار‌های امنیتی آن است.
ترامپ در شرایطی مدعی مهار ایران شد که بدون ورود به جنگ، ناچار به پذیرش واقعیت‌های جدید منطقه‌ای گردید. در حالی که بسیاری در واشنگتن از «آتش‌بس تحمیلی» به‌عنوان یک پیروزی یاد می‌کنند، واقعیت آن است که ایران با حفظ جایگاه منطقه‌ای خود، بدون عقب‌نشینی از اصول اساسی‌اش، طرف مقابل را به پذیرش توازن جدید واداشت.
این تحولات نه به‌واسطه اجماع یا توانمندی آمریکا، بلکه در سایه ضعف ساختاری نهاد‌های تصمیم‌گیر غربی در درک معادلات خاورمیانه شکل گرفت. اسرائیل، که خود را در آستانه بحرانی تمام‌عیار می‌دید، به‌ناچار به آتش‌بس تن داد—نه از سر رضایت، بلکه در برابر قدرت پاسخ‌دهی و بازدارندگی ایران و متحدانش در منطقه.
اقدامات اطلاعاتی مانند عملیات موساد، گرچه پر سر و صدا معرفی شدند، نتوانستند راهبرد منطقه‌ای ایران را مختل کنند. ساختار‌های جایگزین بلافاصله فعال شدند و شبکه‌های منطقه‌ای همچنان دست بالا را در معادلات عملیاتی حفظ کرده‌اند. آنچه ترامپ «ضربه جدی» نامید، در واقع تنها بخشی از چرخه‌ی همیشگی جنگ سایه‌ها بود—و نه نقطه‌ی عطفی راهبردی.
رویارویی امروز، بیش از آنکه نبرد سخت‌افزاری باشد، جنگی روانی و رسانهای است. تلاش برای القای تزلزل در نظام سیاسی ایران، از طریق روایت‌هایی، چون «حمایت از جامعه مدنی» یا «تعامل با مردم»، در واقع پوششی برای ادامه‌ی جنگ نرم است. اما جمهوری اسلامی، با اتکا به ظرفیت‌های درونی، حمایت منطقه‌ای، و انسجام نهادی، نه‌تنها این فشار‌ها را خنثی کرده، بلکه افق‌های جدیدی برای تعمیق روابط با شرق—به‌ویژه مسکو و پکن—گشوده است.
برخلاف نگاه دوگانه‌ی آمریکایی‌ها، تعامل ایران با روسیه و چین نه از سر اضطرار، بلکه مبتنی بر انتخاب و درک منافع متقابل بلندمدت است. توافقات اقتصادی و نظامی با شرق، بخشی از راهبرد چندقطبی ایران برای کاستن از وابستگی به ساختار‌های ناعادلانه جهانی غرب است.
واقعیت میدانی این است: آنچه آمریکا از آن به‌عنوان دستاورد یاد می‌کند، بیش از آنکه نشان‌دهنده قدرت واشنگتن باشد، اعترافی است به محدودیت‌هایش در برابر بازیگری که نه‌تنها از محاصره خارج شد، بلکه ابتکار عمل را در بسیاری از صحنه‌های منطقه‌ای به‌دست گرفت.
آتش‌بس فعلی، اگرچه در ظاهر آرامش نسبی به همراه دارد، اما زیر پوست منطقه، تحرک تازه‌ای در ساختار مقاومت شکل گرفته است؛ و این ایران است که همچنان قلب تپنده‌ی آن باقی مانده.
در نهایت، این نه ترامپ، بلکه تهران بود که قواعد بازی را بازنویسی کرد. این مسیر هنوز ادامه دارد.
