جریان اصلاحات هرچند به نوعی خود را پیروز انتخابات خرداد 92 و اسفند 94 می‌داند اما به نظر می‌رسد برجسته‌تر از این پیروزی‌پنداری، تحقیری است که آن‌ها در جریان همین دو انتخابات متحمل شده‌اند. همان زمان که مجبور شدند معاون اول دولت اصلاحات را به زور از صحنه انتخابات کنار بزنند و همه ظرفیت و «امید» خود را به پای سخنران راهپیمایی 23 تیر 78 بریزند. اصلاح‌طلبان که زمانی دغدغه چگونگی جلب رأی اعتماد مجلس هفتم برای کابینه مصطفی معین را در سر می‌پروراندند، چند سال بعد به وضعیتی دچار شدند که برای رساندن آراء حسن روحانی به «پنجاه ممیز هفت دهم درصد»، نه تنها رسانه‌های رسمی و غیررسمی‌شان را پای کار آوردند، که حتی از تبلیغات چهره به چهره هم فروگذار نکردند.
در اسفند 94 نیز هرچند این جریان با «امید»ی مضاعف وارد کارزار انتخابات شده بود و در نهایت نیز پیروزی نسبی نصیب‌شان شد، اما «تحقیر» پای ثابت این انتخابات هم بود. آن‌ها این بار در شرایطی به انتخابات ورود کرده بودند که سایه دولت یازدهم و رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام، آشکارا بر سرشان سنگینی می‌کرد. به طوری که لیست «امید» اصلاح‌طلبان به گونه‌ای بسته شد که بیش از آنکه متأثر از خواسته‌ها و مطالبات جریان اصلاحات باشد، باب میل روحانی و هاشمی بود و همین امر هم موجب شد تا در جریان انتخابات هیئت رئیسه مجلس، همان کسانی که تحت عنوان این لیست به مجلس راه یافته بودند، اصلاح‌طلبان را غافلگیر کنند!
هرچند شارلاتانیسم رسانه‌ای و همچنین نتیجه متفاوت انتخابات مجلس در شهر تهران، موجب شد تا چند ماه بعد از انتخابات حقارت‌های اصلاح‌طلبان تحت‌الشعاع فضاسازی‌های رسانه‌هایشان و دمیدن در شیپور پیروزی قرار بگیرد، اما از آنجایی که با ابزار رسانه و تبلیغات، فقط برای مدتی می‌توان واقعیت‌ها را قلب کرد؛ انتخاب هیئت رئیسه مجلس خبرگان و مجلس شورای اسلامی در خردادماه، واقعیت انتخابات هفتم اسفند را نمایان کرد و بار دیگر «تحقیر اصلاحات» ارمغانی بود برای بدنه اجتماعی این جریان.
قبل‌تر از خرداد 92 و اسفند 94 هم مصادیقی از تحقیر اصلاح‌طلبان وجود دارد که شرکت رئیس دولت اصلاحات در انتخابات مجلس نهم یکی از همان‌هاست. همان وقت که وی در ساعات پایانی روز انتخابات -که میزان بالای مشارکت مردم مشخص شده بود- ترجیح داد در مکانی دورافتاده رأی خود را به صندوق بیندازد. حضور وی در انتخابات 12 اسفند سال 90 -یعنی اولین انتخابات بعد از فتنه 88- در حالی بود که او تا قبل از شروع انتخابات، از مشارکت 30 درصدی مردم به دلیل تحریم انتخابات توسط اصلاح‌طلبان سخن گفته بود!
اما فارغ از آنچه بیان شد، چهار سال عمر دولت یازدهم و نوع مواجهه دولت با اصلاح‌طلبان، بیانگر واقعیت‌های جالبی است. اصلاح‌طلبانی که در روزهای ابتدایی روی کار آمدن دولت یازدهم از این دولت با عنوان «رحم اجاره‌ای» برای خودشان تعبیر کرده بودند، اما در عمل شاهد این بودند که این وضعیت برعکس شد و این دولت روحانی بود که از آن‌ها به عنوان «رحم اجاره‌ای» جهت اهداف موردنظرش استفاده کرد. هرچند سیاست‌مداری چون روحانی به خوبی می‌دانست که برای به کارگیری اصلاح‌طلبان جهت پیشبرد اهداف موردنظرش باید هر از چندگاهی هم شعارهایی که به مزاج آن‌ها خوش آید را پشت تریبون‌ها بیان کند.
منبع : نسیم آنلاین
