به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
على اکبر درویشى در سال 1336 در روستاى ولشکلا از توابع شهرستان سارى متولد شد. پدرش - عیسى - قبل از تولد علىاکبر در حین شکار، تیرى به سرش خورده و مصدوم شد. بعد از این حادثه به کشاورزى روى آورد اما پس از مدتى در اثر همان تیر از دنیا رفت. مادرش خانم سیده سکینه حسینى اداره زندگى را به عهده گرفت.
على اکبر تحصیلات ابتدایى و راهنمایى را در مدارس قادیکلا و ولشکلا سپرى کرد. در دوره راهنمایى براى امرار معاش مجبور شد روزها در قالى فروشى رفوگرى کند و شبها در یک مدرسه راهنمایى به تحصیل بپردارد. مدتى بعد از ادامه تحصیل باز ماند و تصمیم به فراگیرى علوم دینى گرفت. به مدت سه سال در مسجد مصطفى خان سارى به فراگیرى علوم دینى مشغول بود اما نتوانست دروس حوزه را نیز ادامه دهد. سه ماه پس از ترک تحصیل علوم دینى در تاریخ 16 آبان 1355 براى انجام خدمت سربازى، خود را به حوزه نظام وظیفه سارى معرفى کرد و پس از اعزام تا تاریخ 16 آبان 1357 در اهواز خدمت سربازى را انجام داد. در طول مدت تحصیل در سارى یا دوره سربازى در اوقات فراغت و مرخصى در کارهاى کشاورزى به خانواده کمک می کرد. پایان خدمت سربازى على اکبر با اوجگیرى مبارزات مردم شهرهاى کشور علیه حکومت پهلوى همزمان بود. پس از اتمام سربازى به راهپیمایى مردمى علیه حکومت مرکزى در شهر سارى پیوست و در راهپیمایى خونین میدان شهدا این شهر حضور داشت. با بازگشت به زادگاهش برگزارى جلسات آموزش قرآن براى خردسالان و نوجوانان روستاى ولشکلا را از سر گرفت.در شب 10 محرم سال 1357 که در بیشتر شهرها و روستاهاى کشور به دعوت رهبر انقلاب و آیت اللَّه طالقانى راهپیمایى و تظاهرات بر پا بود، درگیرى شدیدى در روستاى ولشکلا میان عوامل رژیم و مردم در گرفت و على اکبر در این درگیرى مورد ضرب و شتم عمال دولتى قرار گرفت. در این روز پس از مراسم نماز در مسجد روستا بیست و پنج نفر از مخالفان حکومت پهلوى از جمله حسن پور ، احمد بهرامى ، رمضانپور و درویشى به اعتصاب غذا دست زدند و در مسجد محل به بست نشستند. سپس در ساعت یک بعدازظهر به طرف روستاى مجاور راهپیمایى کردند و نسبت به برنامه ها و عملکردهاى دولت اعتراض کردند. آنها پس از تجمع در آن روستا و سخنرانى حجت الاسلام بهارى به ولشکلا بازگشتند.
با پیروزى انقلاب اسلامى، درویشى به عضویت کمیته انقلاب اسلامى درآمد. با گذشت پنج ماه از پیروزى انقلاب اسلامى در 16 تیر 1358 به استخدام رسمى سپاه پاسداران انقلاب اسلامى درآمد. پس از عضویت در سپاه مسئولیت اسلحه خانه سپاه را به عهده گرفت و تا 28 مرداد با شرکت در آموزش نظامى با فنون نظامى آشنا شد. سپس دوره آموزش تکاورى را در مریوان در شهریور 58 گذراند. پس از اتمام آموزش در واحد عملیات سارى به خدمت مشغول شد. در همین سال با خانم زبیده حسینى ازدواج کرد. چند روز پس از ازدواج با شروع درگیرى عوامل ضدانقلاب در گنبد به این منطقه اعزام شد و یک هفته در آنجا بود. پس از بازگشت به سارى در واحد عملیات سارى مشغول به کار شد. در نخستین مأموریت رسمى خود در سپاه پاسداران به کردستان رفت. در این مأموریت یک ماهه که با ماه رمضان مقارن بود در شهرهاى مهاباد، سقز و ارومیه براى سرکوبى ضدانقلابیون به فعالیت پرداخت. فرماندهى گروه مزبور را که دویست و پنجاه و پنج نفر بودند دکتر مصطفى چمران به عهده داشت که در پاوه در محاصره ضدانقلاب قرار گرفتند. درگیرى پاوه با پیام حضرت امام خمینى و حمایت نیروهاى نظامى با پیروزى نیروهاى انقلاب در تابستان 1358 خاتمه یافت. على اکبر درویشى پس از اتمام مأموریت به سارى بازگشت و چندى بعد مسئولیت روابط عمومى سپاه پاسداران سورک رابه عهده گرفت و حدود شش ماه در این مسئولیت باقى ماند. پس از آن دوباره به سارى برگشت و مسئولیت واحد آموزش نظامى سپاه سارى را به مدت یک ماه به عهده گرفت و به آموزش نظامى نیروهاى بسیج و دیگر گروه هاى مقاومت در پادگان شهید یداللَّه زاده گهرباران پرداخت. در این مدت پنج ماهه کلاسهاى آموزش قرآن و اسلحه شناسى در روستاهاى مختلف تشکیل مىداد. در این زمان عناصر ضدانقلاب در شهرها و مناطق گوناگون کشور، دست به اقدامات ضدانقلابى مى زدند. بنابراین علىاکبر درویشى در بیشتر این درگیریها در مناطق شمال کشور شرکت می کرد از جمله در درگیرى مجدد شهر گنبد و قائمشهر در زمستان 1358 حضور داشت. همچنین به مدت یک هفته به همراه شهید تورانى به عنوان یکى از محافظان محمدعلى رجایى رئیسجمهور وقت مشغول بود. سپس به مدت یک ماه در چالوس به آموزش نیروهاى بسیجى پرداخت و در اوایل نیمه دوم سال 1360 به منطقه جنوب کشور اعزام شد. در جاده آبادان - ماهشهر مأموریت یافت و در عملیات ثامن الائمه مدت سه ماه در این منطقه بود و عملاً فرماندهى تیپ تازه تأسیس کربلا را به عهده داشت.
او انگیزه خود از رفتن به جبهه را کسب رضاى خدا، نابودى ابرقدرتهاى جهان و حفاظت از ناموس ملت عنوان می کرد. در روزهایى که به مرخصى مى آمد، علاوه بر تشکیل کلاس آموزش اسلحه، تعدادى از بانوان را نیز براى امدادگرى با خود به کردستان مى برد. تنها فرزندش حسین در سال 1360 به دنیا آمد.
على اکبر همواره دوست داشت به تحصیل علوم دینى بپردازد و به تلاوت قرآن و مطالعه نهج البلاغه اهمیت مى داد. علاقه زیادى به دیدار امام خمینى داشت و در آخرین مرخصى که به سارى آمده بود به اتفاق همسرش با امام خمینى(ره) دیدار کردند. با اعلام اعزام نیرو براى کمک به رزمندگان لبنانى، آمادگى خود را اعلام و ثبت نام کرد. از استانهاى گیلان و مازندران از میان داوطلبان با تقاضاى على اکبر درویشى و حسنپور موافقت شد. اما پس از فرمان امام مبنى بر اینکه راه قدس از کربلا می گذرد. اعزام نیرو به لبنان منتفى شد و آن دو نیز از اعزام به لبنان منصرف شدند. درویشى سپس داوطلبانه رهسپار اهواز گردید و پس از نوزده روز حضور در یک منطقه عملیاتى شناسایى که همرزمش حسن پور در آن به شهادت رسید، جانشینى فرماندهى تیپ تازه تأسیس کربلا را به مدت یک ماه به دوش گرفت.
سپس از 10 اسفند 1360 تا 10 خرداد 1361 جانشین فرمانده تیپ مزبور بود. پس از بازگشت از منطقه عملیاتى به عنوان مسئول بسیج سپاه سارى مشغول به کار شد اما در تاریخ پنجم تیرماه 1361 بار دیگر به اهواز رفت و فرماندهى یکى از گردان هاى تیپ کربلا را به عهده گرفت. در عملیات رمضان در منطقه شلمچه نامه اى نوشت و روى سینه دوست شهیدش گذاشت و سپس به برادر خانم خود – على اکبر حسینى - گفت: «اگر شهید شدم جسمم را به عقب برگردان. من در این عملیات دو الى سه روز دیگر شهید مى شوم.» سرانجام طبق پیش بینى، على اکبر در 23 تیرماه 1361 که مصادف با روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان بود در حالى که فرماندهى گردانى از نیروهاى تیپ کربلا را به عهده داشت بر اثر اصابت ترکش کاتیوشا در شلمچه بصره به شهادت رسید. جنازه علىاکبر پس از مراسم تشییع در زادگاهش ولشکلا به خاک سپرده شد. از شهید على اکبر درویشى پسرى به نام حسین یک ساله به یادگار مانده است.