به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل ازکیهان ،
توماس فریدمن که هفته قبل همراه فرمانده سنتکام از پایگاه‌های آمریکا در عراق و سوریه و اردن دیدن کرده، از جنگ سایه میان ایران و آمریکا خبر داده و در نیویورک تایمز نوشت: گفته می‌شود که خطرناک‌ترین و تنش‌خیزترین نقطه جهان در حال حاضر تنگه بین تایوان و چین است، جایی که نیروی دریایی و هوائی چین هر روز برای مرعوب نمودن تایوان دست به تحرکات نظامی می‌زنند و همزمان گشت‌زنی‌های نیروی دریایی آمریکا در آن ادامه دارد. اما من در این باره تردید دارم. اکنون موازنه بازدارندگی در این منطقه برقرار است. تحولات تنگه تایوان در مقایسه با آنچه در بازدید از خاورمیانه دیدم، یک رقابت دوستانه است. جنگ در خاورمیانه که مدت کوتاهی پس از حمله حماس به اسرائیل آغاز شد در جریان است؛ جنگ، ایران و نیروهای نیابتی‌اش (حوثی‌ها، حزب‌الله و شبه‌نظامیان شیعه در عراق) در برابر شبکه کوچک پایگاه‌های آمریکایی در سوریه، اردن و عراق و نیروی دریایی این کشور در دریای سرخ و خلیج عدن.
شبه نظامیان شیعی در عراق و مبارزان حوثی در یمن، ممکن است تهدیداتی مرگبار به نظر نرسند، اما برای مسلح شدن، تطبیق‌دهی و شلیک دقیق‌ترین تسلیحات جهان آموزش دیده‌اند. تسلیحات واگذار شده از سوی ایران می‌تواند یک هدف ۳ فوتی را در فاصله ۵۰۰ مایلی هدف قرار دهد. آمریکایی‌ها ممکن است ندانند که درگیر جنگ با ایران هستند، اما سپاه پاسداران مطمئنا می‌داند که از طریق نیروهای نیابتی، جنگی در سایه با آمریکا آغاز کرده‌اند. اگر این جنگ شدت بگیرد، رویارویی ایران و آمریکا از سایه بیرون خواهد آمد، و به یک رویارویی مستقیم در منطقه‌ای که جهان بیشترین نیاز را به نفت آن دارد تبدیل خواهد شد.
جنگ در سایه، ۱۰ روز پس از حمله حماس به اسرائیل آغاز شد، زمانی که ایران تصمیم گرفت نیروهای نیابتی را تقویت کند و در پوشش جنگ غزه و احساسات ضدآمریکایی شکل گرفته در منطقه، تلاش کرد ببیند که آیا می‌تواند شبکه تاسیسات آمریکا در عراق، شرق سوریه و اردن را تضعیف نماید و آیا امکان اخراج نیروهای آمریکایی از منطقه وجود دارد؟ ایران احتمالا یک هدف دیگر نیز دارد؛ ترساندن متحدان عرب آمریکا با نشان دادن اینکه می‌تواند به نیروی محافظ یعنی آمریکا ضربه بزند.
چیزی که من یقینا می‌دانم این است که به سه دلیل، این خطرناک‌ترین بازی در هر کجای کره زمین است. علت نخست، حجم انبوه راکت‌ها، پهپادها و موشک‌هایی است که نیروهای نیابتی ایران مستقر کرده‌اند- به‌ویژه حوثی‌ها در یمن و شبه‌نظامیان شیعه در عراق. به گفته سنتکام، صدها کلاهک، راکت‌های زمین به دریا، موشک‌های کروز، موشک‌های بالستیک، پهپادهای تهاجمی، قایق‌های تندروی انتحاری و تاسیسات زیرآبی بدون سرنشین از ۱۷ اکتبر توسط نیروهای نیابتی ایران به پایگاه‌ها، کشتی‌های جنگی و آمریکا در دریای سرخ شلیک شده است خوشبختانه بخش عمده این حملات نابود یا منحرف شده اما چند راکت و پهپاد هم توانسته‌اند از سامانه‌های دفاعی عبور کنند و بیش از ۱۸۰ نظامی آمریکایی را مجروح نمایند.دومین دلیل این است که ایرانی‌ها نیروهای نیابتی را تشویق کرده‌اند که کاملا تهاجمی عمل کنند. ایالات متحده دوم فوریه حملات تلافی‌جویانه‌ای را در عراق و سوریه به اجرا گذاشت و یک روز بعد، حوثی‌ها را مورد هدف قرار داد. نیروهای نیابتی ایران از آن زمان تاکنون یک آتش‌بس اعلام نشده را رعایت کرده‌اند. اما این آتش‌بس غیررسمی توسط حوثی‌ها رعایت نشده و آنها گفته‌اند تا زمانی که آتش‌بسی در غزه برقرار نشود، از هدف قراردادن کشتی‌های آمریکا یا اسرائیل دست نخواهند کشید. هفته گذشته کشتی باری روبی‌مار در تنگه باب‌المندب غرق شد.
این موضوع ما را به دلیل سوم می‌رساند. در هر پایگاهی که بازدید کردیم، یک اتاق فوق محرمانه تحت عنوان مرکز یکپارچگی رزم وجود داشت. سربازان آمریکایی به نمایشگرها زل می‌زنند و تلاش می‌کنند اشیاء پرنده‌ای را که به سمت آنها پرواز می‌کنند شناسایی کنند و تصمیم بگیرند که آیا با شیء مذکور درگیر شوند یا نه. به گفته یکی از افسران سنتکام وقتی از موشک‌های ۲۰۰ هزار دلاری برای متوقف کردن پهپادهای ۲۰ هزار دلاری ساخت ایران استفاده می‌کنید، داشتن انضباط کاری از اهمیت زیادی برخوردار است. اپراتورها کمتر از ۹۰ ثانیه برای تصمیم‌گیری زمان دارند. هر روز این جنگ آبستن یک رویداد با احتمال پایین، اما با تبعات بسیار بالاست. با توجه به تمام خطرات و زخم‌های باز اینجا، ارزش این را دارد که بپرسیم: چرا بمانیم؟ بهترین حالت برای باقی ماندن نیروهای آمریکایی در سوریه، عراق و دریای سرخ دقیقا به این دلیل است که نابسامانی آنجا به اینجا یعنی خانه سرایت نمی‌کند. این یک ماموریت زیبا یا قهرمانانه نیست، اما احتمالا ارزشش را دارد. ما نباید در مورد خطرات توهم داشته باشیم، زیرا جنگ سایه‌ای که در آنجا در حال گسترش است، هر لحظه ممکن است از زیر سایه بیرون بیاید.
