به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از فارس ، جعفر شریف‌امامی (۲۷ خرداد ۱۲۹۱ تهران – ۲۶ خرداد ۱۳۷۷ نیویورک) سیاست‌مدارِ ایرانی دورانِ پهلوی بود که دو دوره نخست‌وزیر ایران و به مدت پانزده سال رئیس مجلس سنا بود او هم چنین از مهره‌های اصلی تشکیل باشگاه روتاری در ایران بود.
داستان شریف امامی این بود که وزیر راه و وزیر صنایع و معادن بود و در سال ۱۳۳۹ چند ماه نخست‌وزیر شد و از سال ۱۳۴۲ تا پایان دوره پهلوی، رئیس مجلس سنا بود و فقط همین نبود و این‌طوری بود: «بلافاصله پس از پایان کار دولت امینی و روی کار آمدن اسدالله علم به‌عنوان نخست‌وزیر، وی در بنیاد پهلوی منصوب شد و از این طریق زمینه برای فساد مالی وی نیز مهیا گردید.
حضور در رأس بنیاد پهلوی، شریف‌امامی را به نزدیک‌ترین مقام مالی به محمدرضا پهلوی تبدیل کرد. وی تلاش کرد در دوره حضور در این نهاد علاوه بر منتفع‌ساختن خاندان پهلوی، کیسه مالی بزرگی نیز برای خود بدوزد هرچند خود مدعی بود که در دوره حضورش در این نهاد، وجوه در طرق صحیح خود مصرف و سرمایه‌گذاری می‌شد و اتهامات سوءاستفاده مالی را قبول نداشت...
همچنان‌که جایگاه وی در ساختار قدرت حکومت پهلوی دوم مستحکم‌تر می‌شد این مال‌اندوزی و فساد نیز افزایش پیدا می‌کرد؛ برای مثال براساس یک سند معتبر باقی‌مانده، شریف‌امامی علاوه بر حقوقی که رسما در هر ماه از مجلس سنا، بانک توسعه صنعتی و معدنی ایران، بنیاد پهلوی و اتاق صنایع دریافت می‌داشت از چند کارخانه ملی مانند کارخانه شاه‌پسند و... نیز مبالغی به عنوان مشاور دریافت می‌کرد که مجموعا در ماه در حدود یک‌صدهزار تومان می‌شد...
شریف‌امامی از طریق مشارکت در سود کارخانجات، بنگاه‌های اقتصادی، کازینو‌ها و کاباره‌ها عایدات هنگفتی به‌دست می‌آورد و همین عایدات وی را به یکی از ثروتمند‌ترین رجال حکومت پهلوی مبدل کرد».
در همان دوره نیز موضوع فساد مالی و اقتصادی شریف امامی در جامعه رسوا بود و در کتاب «تاریخ ایران مدرن» آمده است: «بخش اعظم زندگی شریف امامی در خدمات دولتی سپری شد. وی که در سمت‌هایی نظیر ریاست پانزده ساله بر مجلس سنا و نائب‌رئیس بنیاد پهلوی طی سال‌های متمادی خدمت کرده بود برای تسهیل در قراردادهای پُرسود فعالیت زیادی داشت و به همین‌دلیل به آقای پنج درصدی معروف شد».
قسمت مضحک ماجرا اینکه پهلوی دوم در ماه‌های پایانی حکومتش شریف امامی را به نخست‌وزیری برگزید که مثلا مشکلات را حل کند و مفاسد را برچیند و این‌طوری شد: «در اوضاع بحرانی تابستان ۱۳۵۷ و بعد از اینکه دولت تکنوکرات جمشید آموزگار شکست خورد و نتوانست به اوضاع نابه‌سامان کشور سامان بدهد شاه تصمیم گرفت دوباره از شریف امامی به عنوان نخست وزیر استفاده کند... شریف امامی با نطق معروف: من شریف امامی بیست روز پیش نیستم، دولت آشتی ملی را تشکیل داد و مبارزه با فساد اقتصادی را در دستور کار قرار داد که البته موفق نبود».
