به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از الف؛
چند ماهی است که به‌واسطه اقدامات و برنامه‌های از قبل طراحی شده توسط دشمن، آرامش اجتماعی و امنیتی در ایران خدشه‌دار شده و گروه‌های اپوزیسیون در داخل و خارج از کشور تمام تلاش خود را کردند تا حداکثر استفاده را از این وضعیت داشته باشند؛ حالا که طرح‌های آنان نقش بر آب شده و نقشه‌هایشان از بین رفته و نظام قضائی ایران برخورد قانون‌مدارانه همراه با رأفت اسلامی را با سران این اغتشاشات آغاز کرده است جریانات معاند تلاش دارند تا هرگونه برخورد با مسببان ناامنی و افرادی که مستقیم یا غیرمستقیم در این مسئله نقش داشتند و موجب تضییع حقوق مردم و آسیب رساندن به جان و مال و ناموس مردم از جمله ریخته شدن خون به ناحق برخی از شهروندان شده‌اند را محکوم کنند که در همین راستا سلطنت‌طلب‌ها به انواع مختلف با احکام قضائی از جمله قصاص و اعدام مقابله می‌کنند.
جالب است که از طرف سران این جریان ادعا می‌شود حکم قصاص و اعدام غیرانسانی است و باید کنار گذاشته شود و مدعی هستند که این مسئله در دوران پهلوی به شدت مورد تاکید و محمدرضا پهلوی با اجرای حکم اعدام به شدت مخالف بود. ای‌کاش این جریان برای مخاطب خود کمی شعور قائل می‌شد تا این‌گونه تاریخ را تحریف که نه، تغییر ندهد. لیست افرادی که در دوران پهلوی محکوم به مرگ و تیرباران شدند فهرست بلندبالایی را تشکیل می‌دهد. افرادی که به بهانه‌های مختلف کوچک و بزرگ جان خود را از دست می‌دادند. جرم طیب حاج‌رضایی و اسمعیل رضایی که محکوم به تیرباران شدند چه بود؟ چیزی جز این بود که مقلد و تابع امام خمینی(ره) بودند و راضی نشدند سرتسلیم در برابر خواسته‌های دربار پهلوی فرود آورند؟ آیا افراد متعددی از فدائیان اسلام نظیر شهید نواب صفوی، سیدحسین امامی، محمدصادق امانی همدانی، محمد بخارائی، مرتضی نیک‌نژاد و رضا صفارهرندی در دوران پهلوی دستگیر و تیرباران نشدند؟
رژیم پهلوی گاهی اوقات مخالفان خود را می‌کشت و ادعا می‌کرد که آنان در حین فرار و درگیری کشته شده‌اند؛ نظیر شهید سیدعبدالحسین واحدی که قبل از تشکیل جلسه دادگاه در اتاق تیمور بختیار (فرماندار نظامی وقت تهران) زمانی که تیمور به او فحش رکیکی می‌دهد و او هم همان فحش را به تیمور برمی‌گرداند توسط گلوله‌ای که بختیار به سر او شلیک کرد در همان‌جا کشته شد ولی در مطبوعات چنین اعلام کردند: سید عبدالحسین واحدی که در اهواز دستگیر شده بود هنگام انتقال به تهران در بین راه قصد فرار داشته و چون به اخطار توجهی نکرده با تیراندازی مامورین نظامی کشته شده است!
نمونه دیگر این اتفاق برای بیژن جزنی و تعدادی دیگر اتفاق افتاد که آن‌ها را در منطقه اوین تیرباران کردند ولی در رسانه‌ها به دروغ چنین مطرح کردند که در حین فرار کشته شدند.
23 نفر از افسران ارتش در سال 1325 به اتهام همکاری با حزب دموکرات در استان آذربایجان و قیام مسلحانه علیه دولت تیرباران نشدند؟ تیرباران شش نفر از سران عشایر بویراحمد در مهرماه سال 1343 فراموش‌شدنی است؟ علی باکری، سیدعلی‌اصغر بدیع‌زادگان، محمد حنیف‌نژاد، سیدمحمدکاظم ذوالانواری و عبدالرسول مشکین فام از سازمان مجاهدین خلق در دوران پهلوی دستگیر و محکوم به مرگ نشدند؟ شاعرانی مثل خسرو گلسرخی، کرامت‌الله دانشیان و مرتضی کیوان حکم اعدام از دادگاه‌های پهلوی نگرفتند؟ قاضی محمد (مؤسس جمهوری مهاباد و رهبر سیاسی حزب دموکرات کردستان) در میدان چوارچرا شهر مهاباد اعدام نشد؟ عاقبت دکتر حسین فاطمی (وزیر خارجه دولت مصدق) چه شد؟ دادگاه چه حکمی برای او صادر کرد؟ او را که از بیماری رنج می‌برد و توان حرکت کردن نداشت با برانکارد به محل اعدام منتقل کردند و حکم را برای او اجرا کردند.
این‌ها گوشه‌ای از احکام صادره اعدام در دوران پهلوی است. جالب است نه تنها حکم اعدام در دوران پهلوی اجرا می‌شده، بلکه به قدری این حکم شایع بوده و رواج داشته است که روزنامه‌های غربی هم نمی‌توانستند آن‌ها را کتمان کنند و در نتیجه به آن حجم از اعدام اعتراض داشتند؛ علاوه بر این، دکتر باقر عاملی، وزیر دادگستری وقت، در یک مصاحبه مطبوعاتی در تاریخ سوم دی‌ماه سال 1343 اعلام کرد که از این به بعد مجازات اعدام در ملأ عام ممنوع شده است و تنها در زندان‌ها این حکم اجرا می‌شود. وی در توجیه این خبر عنوان کرد که اعدام در ملأ عام تأثیرات منفی بر روح و روان جامعه دارد و آن‌ها نگران این مسئله هستند! البته در همان مصاحبه هم از حکم اعدام شدیدا دفاع کرد و آن را لازم دانست که هم موجب طرد مجرم از جامعه می‌شود و هم تنبه و بیداری دیگر افراد جامعه را به‌دنبال دارد.
درست است که امروزه سران سلطنت‌طلب و پسماندهای خاندان پهلوی به اجرای حکم اعدام در ایران اعتراض می‌کنند و سعی دارند کارنامه خود را در این زمینه بسیار پاک نشان دهند اما دو نکته را باید مدنظر قرار داد: اول این‌که قصاص از احکام مترقی اسلام و براساس رحمت الهی است که هم افراد و هم جامعه از آن نفع می‌برند و قابل خدشه هم نیست، دوم این‌که کارنامه دوران پهلوی نشان می‌دهد که آن‌ها در اجرای این حکم نه تنها مخالفتی نداشتند بلکه دچار افراط هم شده بودند و از صدور حکم اعدام برای مخالفین خود هیچ ترس و واهمه‌ای نداشتند و به مجرد این‌که فردی برای سلطنت و منافع رژیم خطرناک محسوب می‌شد مجوز ریختن خون او صادر می‌شد و براساس اسناد تاریخی این مسئله اصلا قابل کتمان نیست؛
حتی فرح پهلوی نیز چند سال قبل در مصاحبه‌ای به این مسئله اعتراف کرد. اما بسیار فرق است بین حکم اعدامی که در جمهوری اسلامی براساس احکام اسلامی صادر می‌شود با اعدام‌های گسترده‌ای که در دوران پهلوی براساس منافع و حفظ قدرت خاندان و سلطنت پهلوی بدون اتکا بر قوانین مجازات اسلامی اجرا می‌شد.