به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» از اوایل دهه ۹۰ همزمان شاهد دو روند بوده‌ایم. اقدامات میدانی و راهبردی امنیت بخش از یک سو و دیپلماسی تعامل و برجام از سویی دیگر، تامل و بررسی در این دو روند، واقعیت‌های زیادی را اثبات می‌کند.
اقدامات میدانی و راهبردی امنیت بخش : این روند با میدان‌داری حاج قاسم و اقدامات مستشاری مردان میدان در منطقه آغاز شد. پیشدستی در مقابله با تهدیدات جنگ نیابتی، حفظ و توسعه عمق راهبردی ایران، افزایش قدرت چانه‌زنی دیپلماسی و گسترش فرهنگ مقاومت در منطقه بخشی از دستاورد مردان میدان بود. تحقق اهداف چهارگانه گانه مذکور، ایران را به مهمترین لنگرگاه ثبات و امنیت در منطقه تبدیل کرد که مهمترین نشانه آن شکل گیری ائتلاف راهبردی ضدهژمون علیه رهبری و برتری جهانی آمریکا بود.
دیپلماسی تعامل و برجام : در سوی دیگر و همزمان، روند دیپلماسی تعامل و برجام بمنظور اعتمادسازی برای قدرت‌های جهانی آغاز شد و اهداف آن رفع همه تحریم‌ها، ممانعت از تصویب تحریم‌های جدید علیه ایران، جلب سرمایه گذاری خارجی و در نهایت، خروج از #رکود و ایجاد رونق اقتصادی بود. این دیپلماسی با اقدامات نابجا و نشست و برخاست‌های سخیف، #تقریبا_هیچ کدام از اهداف خود را تامین نساخت و خسارات غیر قابل جبرانی را به منافع ملی تحمیل کرد.
اقدامات امنیت بخش مردان میدان منجر به افزایش قدرت نرم و سخت ایران شد و بازیگری جمهوری اسلامی در مناسبات منطقه‌ای و جهانی را تقویت کرد. در طرف دیگر دیپلماسی تعامل و برجامِ نامردان نفوذپذیر، سهل اندیشی و اشتباه محاسباتی، گرفتار آمدن در فریب استراتژیک آمریکا و اسرائیل را فراهم ساخت. از میدان تا دیپلماسی، شاهد دو نگرش و دو جهان بینی بودیم. نگرش انقلابی و جهان بینی توحیدی در برابر نگرش غیرانقلابی و جهان بینی نئولیبرال، رهاورد این دو برای کشور، بهترین محک تجربه جهت تمیز و تشخیص جامعه برای انتخابات ۱۴۰۰ است.
