به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از فارس ،
آیات پایانی سوره نور در امتداد مباحث اجتماعی این سوره، به یکی از مهمترین شاخصهای ایمان حقیقی میپردازد، یعنی نسبت انسان مؤمن با پیامبر خدا و نظم جمعی جامعه دینی.خداوند در این آیات، ایمان را صرف ادعا نمیداند، بلکه آن را در رفتار، تعهد و نوع حضور افراد در کنار پیامبر و جامعه اسلامی میسنجد. مؤمن واقعی کسی است که در تصمیمهای جمعی، خودمحور نباشد و جایگاه رهبری الهی را به رسمیت بشناسد.
مسئولیتپذیری و فرار از مسئولیت
در آیه ۶۲ سوره نور، خداوند مؤمنان واقعی را چنین معرفی میکند، یعنی کسانی که به خدا و پیامبر ایمان آوردهاند و هنگامی که در کاری جمعی با پیامبر حضور دارند، بدون اجازه او محل را ترک نمیکنند و از مسئولیت نمی گریزند.این آیه نشان میدهد که ایمان، صرف باور قلبی یا اظهار زبانی نیست، بلکه التزام عملی به نظم اجتماعی و احترام به مسئولیت جمعی است. ترک کردن میدان تصمیمگیری، فرار از مسئولیت یا اقدام جمعی بدون هماهنگی، نشانه ضعف ایمان و ترجیح منافع فردی بر مصالح عمومی است و این خیانت به دیگران است.قرآن در آیه ۶۲ سوره نور، به صراحت نسبت به کسانی که از مسئولیتهای اجتماعی فرار میکنند هشدار میدهد. هر فردی که بدون اجازه و با بهانهتراشی از مسئولیت خود شانه خالی کند، نه تنها نظم اجتماعی را بر هم میزند، بلکه ایمان و تعهد خود را نیز به خطر میاندازد.
اجازه خواستن، ادب ایمانی
آیات بعدی به موضوع اجازه خواستن میپردازد، نه به عنوان یک تشریفات اداری، بلکه به مثابه یک فرهنگ ایمانی. کسانی که برای ترک جلسه یا مأموریت جمعی، از پیامبر اجازه میگیرند، همانهایی هستند که به خدا و رسولش ایمان دارند.
در این نگاه، ادب اجتماعی ریشه در ایمان دارد و بینظمی و خودسری، امری صرفاً اخلاقی یا مدیریتی نیست، بلکه مسئلهای اعتقادی محسوب میشود.
دعای پیامبر، سرمایه مؤمنان
در ادامه، خداوند به پیامبر فرمان میدهد برای کسانی که با عذر موجه اجازه میخواهند، استغفار کند. این بخش از آیات، جایگاه رهبری الهی را برجسته میسازد، جایی که دعای پیامبر، پشتوانه روحی و معنوی جامعه است. جامعهای که ارتباطش با رهبر الهی قطع شود، از این سرمایه معنوی نیز محروم خواهد شد.
هشدار به مؤمننماها
آیه ۶۳ سوره نور لحنی هشدار دهنده دارد. خداوند مؤمنان را از صدا زدن پیامبر همانند صدا زدن یکدیگر نهی میکند. این آیه نشان میدهد که عادیسازی جایگاه پیامبر و فروکاستن شأن رهبری الهی، خطری جدی برای ایمان است.در ادامه، به کسانی اشاره میشود که پنهانی و با حیله، از کنار پیامبر میگریزند، افرادی که ظاهراً در جمع هستند، اما در عمل از مسئولیت شانه خالی میکنند. قرآن این رفتار را نشانه نفاق دانسته و آنان را به عذابی دردناک تهدید میکند.
مالکیت مطلق خداوند
آخرین آیه سوره نور با یادآوری یک حقیقت بنیادین پایان مییابد، یعنی آنچه در آسمانها و زمین است، از آن خداست. خداوند از نیتها و اعمال بندگان آگاه است و روزی همه به سوی او بازگردانده میشوند. این جمعبندی، پیام روشنی دارد؛ هیچ رفتاری، حتی ترک یک جلسه یا نادیده گرفتن یک دستور، از دایره علم الهی پنهان نیست.
ستایش خدا، معیار حق و باطل
با آغاز سوره فرقان، فضا از احکام اجتماعی به مبانی معرفتی تغییر میکند. آیه نخست، با تبارک آغاز میشود، واژهای که بیانگر عظمت، برکت و کمال بیپایان خداوند است.خداوندی که فرقان را بر بندهاش نازل کرد تا برای جهانیان بیمدهنده باشد. فرقان، همان معیار تشخیص حق از باطل است؛ کتابی که انسان را در میان انبوه ادعاها و راهها، به مسیر درست هدایت میکند.
رسالت جهانی پیامبر
آیه دوم سوره فرقان، مالکیت مطلق خداوند بر عالم هستی را دوباره یادآور میشود و یکی از مهمترین انحرافات اعتقادی را نفی میکند، یعنی خدا نه فرزندی دارد و نه شریکی در حکومت.او همه چیز را آفریده و برای هر چیز اندازه و نظامی دقیق قرار داده است. این آیه، پایه توحید ناب را ترسیم میکند و نشان میدهد که رسالت پیامبر، محدود به قوم یا زمان خاصی نیست، بلکه جهانی و فرازمانی است.
پیوند نور و فرقان
در کنار هم قرار دادن پایان سوره نور و آغاز سوره فرقان، تصویر کاملی از دین ارائه میدهد، از یک سو، نظم اجتماعی، اطاعت آگاهانه و مسئولیتپذیری، و از سوی دیگر، توحید، رسالت جهانی و معیار حق و باطل.قرآن به انسان میآموزد که ایمان واقعی، هم در رفتار اجتماعی معنا پیدا میکند و هم در باورهای عمیق توحیدی. جامعهای که این دو را در کنار هم داشته باشد، از لغزش، نفاق و گمراهی در امان خواهد ماند.