به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
جزو اولین فارغالتحصیلان مدرسه علوی بود. در این مدرسه ضمن توجه به بعد علمی درباره دین و اعتقادات محصلانش نیز حساس بود. برای همین آقا محمود از همان دوران نوجوانیاش مقید به فراگیری علوم دینی و انجام فرائض بود. او در سال ۱۳۴۱ در کنکور با کسب رتبه نخست در رشته مهندسی الکترومکانیک دانشکده فنی دانشگاه تهران قبول شد.
در دوران دانشجویی در مقطع کارشناسی فعالیتهای اسلامی سیاسیاش را در کتابخانه اسلامی دانشکده فنی آغاز کرد و از بانیان راهاندازی انجمن اسلامی دانشجویان بود.
بعد از اتمام دوره کارشناسی به سفارش اساتیدش برای ادامه تحصیل راهی آمریکا شد و در رشته مهندسی برق و الکترونیک در دانشگاه کالیفرنیا مشغول به تحصیل شد. در این ایام بود که با شهید مصطفی چمران آشنا شد، آنجا نیز انجمن اسلامی دانشجویان آمریکا و کانادا را با کمک سایر دوستانش پایهگذاری کرد.
در نهایت در سال ۱۳۵۰ دکترای خود را در رشته مهندسی برق و الکترونیک دریافت کرد. پس از بازگشت به ایران عضو هیأت علمی دانشگاه شد و در دانشکده فنی دانشگاه تهران و دانشکده مخابرات (دانشکده برق دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی) مشغول به تدریس شد.
پس از پیروزی انقلاب، با توجه به شناختی که شهید مطهری و شهید بهشتی نسبت به آقا محمود داشتند، از طرف شورای انقلاب به وزارت پست و تلگراف و تلفن منصوب شد. او همچنین در حزب جمهوری اسلامی فعالیت داشت. در کابینه شهید رجایی و شهید باهنر نیز عهدهدار سمت وزارت پست و تلگراف و تلفن بود.
انتصابی که امام خمینی (ره) به شهید قندی داد
در حکم انتصاب شهید محمود قندی به سمت وزارت پست و تلگراف و تلفن این چنین آمده است:
تاریخ: ٧ آذر ١٣٥٨/ محرم ١٤٠٠ قم
بسمه تعالی
جناب آقای دکتر محمود قندی
طبق پیشنهاد شورای انقلاب جمهوری اسلامی ایران، جنابعالی به سمت وزیر پست و تلگراف و تلفن منصوب میشوید. از خداوند متعال، توفیق جنابعالی را در ایفای وظایفی که عهدهدار شدهاید و جلب رضای مقدسش را خواهانم.
روح الله الموسوی الخمینی
وزیری که ناهار نیمرو میخورد
در کابینه شهید رجایی اکثر وزرا جوان بودند و روحیه خدمترسانی در آنها شعلهور بود. عاشق منصب وزارت نبودند. شهید محمود قندی هم وزارت را فقط به عنوان تکلیف پذیرفت، اما همواره دوست داشت به محیط دانشگاه و مطالعات خودش بازگردد.
با اینکه وزیر بود، اما بسیار سادهزیست بود. روزی به یکی از کارمندانش در وقت غذا گفت: بیا برای ناهار نیمرو بخوریم. آن شخص جا خورده بود که وزیر میخواهد ناهار نیمرو بخورد. مسألهای که شاید برای خیلی از افراد در محیط کار کسر شأن باشد. همیشه سعی میکرد ناهار را از منزل بیاورد. حتی همسرش ناهار را در قابلمه داخل بقچه میبست و به او میداد تا به سرکار ببرد. اطرافیانش بعد از مدتی ظرف مخصوص غذا براش گرفتند. اما برای آقا محمود این چیزها مهم نبود، چرا که واقعاً سادهزیست بود و زندگی را راحت میگرفت.
از کلاسهای درس آمریکا تا آرزوی تحصیل در حوزه علمیه قم
آقا محمود علاقه زیادی به معارف دینی داشت، در سالهای آخر دبیرستان در ماههای گرم تابستان پای درس طلبگی مینشست، حتی آرزو داشت به حوزه علمیه قم برود، بعدها پای درس علامه طباطبایی، آیتالله مجتهدی تهرانی، آیتالله شهید مطهری، آیتالله شهید بهشتی و آیتالله داوودی نشست.
شهید مطهری، شهید قندی را یکی از بهترین شاگردانش میدانست و امید داشت که او در زمینه فلسفه یکی از ستارگان جهان اسلام باشد و برای همین گفت: «قندی امید من است». میل و عطش او به فراگیری معارف اهل بیت به حدی بود که حتی در روز هفتم تیر ماه قبل از اینکه به جلسه حزب جمهوری اسلامی برود، در کلاس فقه شرکت کرده بود.
دلتنگیای که به یک هفته نرسید
وقتی دوست و رفیقش شهید چمران در ۳۱ خرداد سال ۶۰ به شهادت رسید، آقا محمود طاقت این دوری را نداشت، بسیار بیقرار شده بود به گونهای که تنها دو روز بعد از شهادت دوستش به همسرش گفت: دلم برای چمران تنگ شده است، اما خبر نداشت این دوری به زودی به اتمام میرسد. حتی در آخرین سخنرانیاش نیز شهادت را لایق شهید چمران توصیف کرد و گفت: شهادت فیض عظیمی است و نصیب هر کسی نمیشود.
فرزندی که بعد از شهادت آقا محمود به دنیا آمد
وقتی از آمریکا بازگشت در سال ۱۳۵۲ ازدواج کرد که ثمره این زندگی یک دختر (نرگس) و سه پسر (محمدمهدی، مصطفی و محمود) بود که آخرین فرزند بعد از شهادت آقا محمود به دنیا آمد. هرکدام از فرزندان شهید قندی نیز به بالاترین درجات علمی دست یافتند.
درباره شهید محمود قندی
شهید محمود قندی در ۷ شهریور سال ۱۳۲۳ در تهران به دنیا آمد، وی در هفتم تیر سال۱۳۶۰ در دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی بر اثر بمب گذاری منافقین شهید شد، مزار او در گلزار شهدای بهشت زهرای تهران در قطعه ۲۴، ردیف ۱۴۶، شماره ۱۷ واقع است، بعد از شهادت آقا محمود در تهران خیابان مجاور وزارت پست و تلگراف و تلفن را به نام شهید قندی نامگذاری کردند.
