به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از ایران
شهریور سال ۱۴۰۲ گزارش آتش‌سوزی در اتوبوس حامل زائران عتبات عالیات که از همدان راهی کرمانشاه بود به نیروهای امدادی اعلام شد. بلافاصله تیم‌های امدادی و پلیس به منطقه که در ابتدای گردنه اسدآباد بود، رفتند و پس از بررسی‌های اولیه مشخص شد که در این حادثه یک دختر یک سال و نیمه به نام «دلوین» جان باخته و ۱۰ نفر از مسافران از جمله مادر این نوزاد مصدوم شده‌اند.
دستگیری زوج تروریست و همدستشان
وقتی مشخص شد علت حادثه بمب‌گذاری و جاسازی مواد منفجره در داخل اتوبوس بوده، سربازان گمنام امام زمان(عج) با تلاش شبانه‌روزی متهمان این حادثه را که ۲ مرد به نام‌های «نریمان» و «کریم» و یک زن به نام «سمیه» بودند، شناسایی و دستگیر کردند.در بررسی‌ها مشخص شد نریمان و سمیه زن و شوهر هستند. متهمان با انجام تحقیقات و بازجویی‌های فنی به بمب‌گذاری اعتراف کردند و پرونده برای رسیدگی به شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب ارسال شد که قضات هر ۳ نفر را به اتهام محاربه به اعدام محکوم کردند.در ادامه پرونده برای رسیدگی از جنبه مباشرت و معاونت در قتل دختربچه به دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد و ۳ متهم در شعبه ۱۰ پای میز محاکمه ایستادند.
متهم خودش یک دختر دارد، چطور جان دخترم را گرفت؟!
در ابتدای این جلسه پدر کودک جان‌باخته به جایگاه رفت و گفت: درخواستم دیه شرعی و اشد مجازات عاملان شهادت دخترم است.
پس از آن مادر دخترک به قضات گفت: متهم اصلی پرونده دختری ۳ ساله دارد که حالا در دادگاه حاضر است. نمی‌دانم چطور توانست جان دخترم را بگیرد. نوزاد شیرخواره‌ام در بغلم شهید شد و حالا درخواست دیه و اشد مجازات متهمان را دارم.
سپس نریمان، متهم اصلی پرونده، برای توضیحات به جایگاه رفت و در دفاع از خود گفت: من به این محکمه راضی نیستم.قاضی تکرار کرد: آیا دفاعی داری؟
متهم جواب داد: من حرفم را زدم.
بمب‌هایی که من می‌ساختم، متفاوت بود
پس از آن کریم، متهم بعدی پرونده، به جایگاه رفت و گفت: از بمب‌گذاری اطلاعی نداشتم. یک ماه بعد از انفجار اتوبوس و دستگیری متوجه شدم. اما شیوه انفجار و نوع مواد تشکیل‌دهنده بمب با بمب‌هایی که من می‌ساختم، متفاوت بود. خود راننده می‌گفت من در ماشین مواد اشتعال‌زا داشتم و بعدها مسافران هم گفتند بعد از انفجار نور و شعله دیدند در حالی که بمب‌هایی که من می‌ساختم نور و شعله نداشت.
وی ادامه داد: نکته بعدی زمان بمب‌گذاری بود که بمب‌های ما برای ساعت ۱۰ و نیم تا ۱۱ برنامه‌ریزی شده بود، اما ساعت انفجار بمب نریمان ساعت دیگری بود. بنابراین من همان‌طوری که در بازجویی‌ها هم گفتم، نقشی در انفجار اتوبوس و شهادت دختربچه ندارم.
پشیمان شدم و همه بمب‌ها را جمع کردم
قاضی پرسید: شما قبول دارید که در این مسیر با هم بیعت کرده بودید؟
متهم جواب داد: نه. من بمب‌هایی را که ساخته بودم یکی‌یکی کار گذاشتم و ساعتش را هم تنظیم کردم، اما بعد پشیمان شدم و همه بمب‌ها را جمع کردم.
قاضی سؤال کرد: اگر قصد آسیب رساندن نداشتید چرا این همه بمب ساخته بودید به طوری که در زمان دستگیری‌تان بیش از ۱۰ بمب از شما کشف شد؟
متهم گفت: من توانایی ساختن بمب‌های بیشتری هم داشتم و می‌توانستم کارم را انجام دهم، اما همان‌طوری که گفتم، در یک لحظه پشیمان شدم و همه بمب‌های جاسازی‌شده را جمع کردم.
فیلمبرداری متهم زن از بیعت بمب‌ساز با شوهرش
در ادامه همسر نریمان، به عنوان متهم بعدی، به جایگاه رفت و گفت: من نه با همسرم همدست بودم و نه دخالتی در بمب‌گذاری داشتم.
قاضی سؤال کرد: اگر در جریان نبودی چطور بیعت همسرت با کریم را فیلمبرداری کرده بودی؟
سمیه گفت: من فیلمی نگرفتم. آن شب وقتی نریمان و کریم در خانه بودند، همسرم به من گفت بچه‌ها را بردار و برو. حق نداری وقتی ما در خانه هستیم اینجا باشی و من اصلا در آن محل نبودم.
بستگان نزدیک شما با داعش بیعت کرده بودند
قاضی پرسید: بستگان نزدیک شما با داعش بیعت کرده بودند و نزدیکی زیادی با گروهک تروریستی داعش داشتید. به طوری که چند نفر از بستگان‌تان به خاطر اعمال تروریستی و همکاری با داعش محکوم و اعدام شده‌اند. چطور می‌گویی از کار همسرم خبر نداشتم؟
متهم پاسخ داد: همسرم از این ماجرا خبر نداشت و من به او نگفته بودم که بستگانم داعشی بودند. من و همسرم با ایمان و تقوا زندگی مشترک را آغاز کردیم و نریمان در اغلب مواقع در حال دعا کردن بود و فکر نمی‌کردم یک روز دست به این کار بزند.
ماجرای لباس انتحاری که زن برای شوهرش دوخت
پس از اظهارات سمیه وکیلش به جایگاه رفت و گفت: موکلم آذر ۱۴۰۰ با نریمان ازدواج کرد و تا زمان دستگیری ۲ بار باردار شده و بعد هم درگیر رسیدگی به بچه‌هایش بوده و عملا نمی‌توانسته با همسرش و متهم دیگر پرونده همکاری کرده باشد.
موضوع لباس انتحاری هم که برای همسرش دوخته به این خاطر بوده که نریمان به سمیه گفته بود در کار تعمیر موتور است و نیاز به لباسی دارد که جیب‌های زیادی داشته باشد. از آنجا که سمیه هم قدری خیاطی بلد بوده، برای همسرش آن جلیقه را می‌دوزد که در نهایت هم به کار نمی‌آید و در زمان دستگیری هم در داخل خانه و بدون استفاده کشف و ضبط شده است. با این حال موکلم در زندان توبه کرده است.
با پایان جلسه دادگاه قضات برای صدور رأی وارد شور شدند.
