به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
این مراسم در تالار سنت‌جرج قلعه وینزر با حضور چارلز سوم و سایر اعضای خانواده سلطنتی برگزار شد و بیش از ۱۶۰ مهمان از جمله مقام‌های سیاسی و اقتصادی دو کشور در آن شرکت داشتند. چارلز در سخنان خود به «دوستی تاریخی لندن و واشنگتن» اشاره کرد و با طعنه گفت روابط دو کشور فراتر از دولت‌هاست. ترامپ نیز با لحنی آمیخته به اغراق، این ضیافت را نشانه‌ای از «روابط ویژه» دانست و از مهمان‌نوازی انگلیسی‌ها تمجید کرد.
پشت صحنه این تشریفات اما اهمیت بیشتری داشت. در جریان سفر ترامپ اعلام شد که شرکت‌ها و نهادهای آمریکایی مجموعه‌ای از قراردادهای تجاری و سرمایه‌گذاری به ارزش ۱۵۰ میلیارد پوند در انگلیس منعقد می‌کنند؛ عددی که ناظران در انگلیس آن را بهای واقعی شام سلطنتی تعبیر کردند. به باور تحلیلگران، لندن که از مشکلات اقتصادی ناشی از برگزیت، همه‌گیری کرونا و پیامدهای جنگ اوکراین رنج می‌برد، با استفاده از ابزار دیپلماسی نمادین و تشریفات سلطنتی، توانست طرف آمریکایی را به تعهدی سنگین سوق دهد.
در مقابل، خیابان‌های لندن حال‌وهوایی دیگر داشت. در همان شبی که تالار وینزر با آداب درباری و موسیقی کلاسیک پرشکوه‌تر جلوه می‌کرد، هزاران معترض در مرکز شهر علیه ترامپ شعار سر دادند و او را «رهبری نژادپرست و خودکامه» خواندند. معترضان تأکید داشتند که منافع اقتصادی چنین توافقاتی در نهایت به جیب نخبگان و طبقه‌ای محدود می‌رود، در حالی که جامعه عادی بهره‌ای از آن نمی‌برد.
این تضاد آشکار میان شکوه نمادین سلطنت و خیابان‌های معترض لندن، بار دیگر نشان داد که تشریفات سلطنتی برای حاکمان ابزاری در خدمت منافع اقتصادی است، در حالی‌که افکار عمومی انگلیس سهمی جز خشم، ترافیک و هزینه‌های امنیتی از سفر ترامپ نمی‌برند.
بدین ترتیب، سفر رسمی ترامپ که قرار بود نمادی از «روابط ویژه» باشد، بیش از هر چیز یادآور این واقعیت شد که لندن با یک شام شاهانه، ۱۵۰ میلیارد پوند هزینه بر واشنگتن تحمیل کرد؛ هزینه‌ای که ثمره‌اش بیشتر نصیب نخبگان شد تا جامعه انگلیس.
بر اساس برنامه اعلام‌شده، ترامپ امروز با کی‌یر استارمر نخست‌وزیر انگلیس دیدار می‌کند؛ نشستی که انتظار می‌رود فراتر از تشریفات، به عرصه‌ای برای طرح مسائل اختلافی دو طرف بدل شود. پرسش اصلی این است که آیا در این گفت‌وگو، موضوعات پرچالشی چون جنگ اوکراین و وضعیت فلسطین نیز بر روی میز قرار خواهد گرفت یا همچون ضیافت شام، نتیجه‌ای جز نمایش ظاهری و بیانیه‌های کلی به همراه نخواهد داشت؟
