به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از فارس ،
پیمان NPT در سال 1968 با هدف جلوگیری از گسترش سلاح‌های هسته‌ای و تثبیت حق استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای تصویب شد. کشورهای عضو پیمان که دارای سلاح هسته‌ای هستند حق انتقال این تسلیحات به سایر کشورها را ندارند و سایر کشورهای عضو مطابق مواد 1 و 2 این معاهده نباید این تسلیحات را دریافت کنند. همچنین مطابق ماده 4 آن، کشورهای فاقد سلاح هسته‌ای عضو پیمان، حق برخورداری از صنعت صلح‌آمیز هسته‌ای را دارند. همچنین مطابق ماده 3، این کشورها برای جلوگیری از انحراف برنامه صلح‌آمیز به سمت ساخت سلاح، ضروری است تدابیر حفاظتی آژانس بین المللی انرژی اتمی را بپذیرند.
هزینه‌های حضور در NPT برای ایرانهر معاهده بین‌المللی براساس حقوق و تکالیف اعضای خود بنا شده است. جمهوری اسلامی ایران از بدو عضویت در این پیمان و به ویژه طی 23 سال گذشته همواره مسیر انجام «تکالیف» خود مطابق NPT را در پیش گرفت تا بتواند از «حق» فناوری صلح‌آمیز هسته‌ای بهره‌مند شود و آن را تثبیت کند.
اقدامات آژانس در این مدت نه تنها به دستیابی ایران به حقوق هسته‌ای خویش ذیل NPT کمکی نکرده است، بلکه برای ایران هزینه‌های دیپلماتیک، امنیتی، اقتصادی و نظامی سنگینی داشته است. آژانس در طول سالیان گذشته ابزار دست اروپا، آمریکا و رژیم صهیونیستی برای جمع‌آوری اطلاعات به منظور پرونده‌سازی علیه ایران بوده است.
سازمان انرژی اتمی ایران، بر موارد متعدد سیاسی‌کاری و سوءاستفاده سیاسی آژانس در طول تاریخ آن، تاکید کرده است و به طور خاص به استناد آژانس بر اسناد بی‌پایه و اساس ارائه شده از سوی رژیم صهیونیستی اشاره می‌کند.
همچنین بند سوم بیانیه وزارت اطلاعات مورخ 20 خرداد 1404 در مورد عملیات انتقال اسناد از رژیم صهیونیستی، بر انعکاس عینی گزارش‌های دروغین و بی‌اساس رژیم صهیونیستی در گزارش‌های آژانس صحه می‌گذارد.
پرونده‌سازی‌های آژانس، در نهایت استفاده از چماق تحریم‌های اقتصادی علیه ایران را مهیا کرد و در تکمیل این پازل، آمریکا و اروپا کشور را طی سالیان زیادی درگیر مذاکره برای رفع تحریم کردند. رفت و برگشت‌های متعدد در این مسیر منجر به معطل شدن صنعت هسته‌ای و شرطی‌شدن اقتصاد ایران برای مدت طولانی گشت.
اکنون نیز تاسیسات هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران با وجود عضویت در NPT و پایبندی کامل به آن، مورد گسترده‌ترین تهاجم نظامی توسط آمریکا و رژیم صهیونیستی قرار گرفته است. این حد از تجاوز نظامی توسط دو کشور دارای سلاح اتمی به تاسیسات هسته‌ای غیرنظامی یک کشور عضو NPT در طول تاریخ بی‌سابقه بوده است. این حملات دقیقا یک روز پس از محکوم شدن ایران در شورای حکام به دنبال گزارش غیرفنی و سیاسی آژانس آغاز شد.
به عبارت دیگر گزارش آقای گروسی در ایجاد زمینه ذهنی حمله نظامی به تاسیسات هسته‌ای کمک کرد و به دنبال آن، کشورهای آلمان، انگلستان و فرانسه از این حملات حمایت کردند. بنا به دلایل زیر هزینه‌های بقای عضویت در NPT از منافع آن برای ایران بیشتر است:
1. پایان دادن به نشت اطلاعات محرمانه هسته‌ای کشور از طریق آژانس برای همیشه
شواهد معتبری وجود دارد که آمریکا و رژیم صهیونیستی از طریق آژانس به اطلاعات محرمانه صنعت هسته‌ای ایران دسترسی پیدا می‌کنند. نورمن رول، مسئول اسبق میز ایران در سازمان جاسوسی سیا در جلسه آوریل 2025 کنگره نظارت‌های آژانس را مهم‌ترین حلقه آشکار طراحی نظامی آمریکا علیه صنعت هسته‌ای می‌داند. لذا برای حفاظت از این صنعت راهبردی در برابر تهاجم و خرابکاری آمریکا، ضروری است بازرسی‌های آژانس برای همیشه متوقف شود.
2. نیاز کشور به توسعه گسترده و بدون محدودیت صنعت صلح آمیز هسته‌ای
ایران برای دستیابی به توسعه اقتصادی و تامین رفاه مردم، به استفاده گسترده از صنعت هسته‌ای صلح‌آمیز بدون پذیرش هیچ محدودیتی نیاز دارد. پرونده‌سازی‌های آژانس علیه صنعت هسته‌ای ایران در 23 سال گذشته، مانع از تمرکز متولیان صنعت هسته‌ای و توسعه واقعی این صنعت براساس منافع ملی ایران شده است؛ به طوری که اکنون فقط هزار مگاوات برق هسته‌ای در کشور تولید می‌شود. تاکید رهبری بر تولید 20 هزار مگاوات برق هسته‌ای یکی از چشم‌اندازهای مهم این صنعت است که با رها شدن کشور از کارشکنی‌های آژانس می‌توان به آن دست یافت.
3. توقف پرونده‌سازی‌ها و بهانه‌سازی‌های حقوقی آژانس علیه کشور
پایان حضور ایران در NPT به معنای پایان تعهدات ایران به آژانس است و جمهوری اسلامی ایران دیگر ملزم به پاسخ دادن به پرونده‌سازی‌های مغرضانه این نهاد نخواهد بود. برخورد کشورهای غربی با ایران و اعمال تحریم‌های بی‌سابقه اقتصادی و حملات نظامی مستقیم به تاسیسات هسته‌ای نشان می‌دهد معاهده NPT کارکرد خود را از دست داده است و عملا عضویت ایران در NPT هیچ بازدارندگی علیه منافع هسته‌ای کشور ایجاد نمی‌کند.
4. مبنای قانونی خروج از NPT
مطابق ماده 10 NPT، در صورتی که هر دولت عضو این معاهده احساس کند موارد فوق العاده‌ای در رابطه با موضوعات این پیمان، منافع حیاتی کشورش را به مخاطره انداخته است، حق دارد که از آن خارج شود. فقط باید سه ماه پیش از خروج به تمام همپیمانان و شورای امنیت سازمان ملل متحد اطلاع داده شود. در صورتی که تعلیق همکاری با آژانس، برخلاف ماده 3 NPT در شرایطی که کشور عضو این معاهده است، می‌تواند تبعات حقوقی داشته باشد و پس از مدتی محدودیت‌ها و بازرسی‌های ویژه را براساس تصمیمات شورای امنیت سازمان ملل به کشور تحمیل کند. نظم کنونی ذیل NPT برای صنعت هسته‌ای کشور فایده‌ای نداشته و کاملا یک طرفه به نفع غرب بوده است، لذا قابل تداوم نیست.
5. بازدارندگی از طریق ایجاد ابهام در وضعیت توسعه صنعت هسته‌ای
جمهوری اسلامی ایران قائل به ساخت و استفاده از بمب اتمی نیست. اما برای طرف آمریکایی و صهیونیستی، همین که واقعیت صنعت هسته‌ای شفاف نباشد، کفایت می‌کند که نسبت به توانمندی دفاعی ایران نگرانی داشته باشند و این نگرانی و ابهام آن‌ها را از تهاجم نظامی باز دارد.با توجه به نکات بیان شده و حمله مستقیم آمریکا و رژیم صهیونیستی به تاسیسات هسته‌ای ایران، خروج از NPT و برچیده شدن تمام نظارت‌های آژانس، پاسخ سیاسی محکمی به تعرض دشمن است.
پاسخ‌هایی کمتر از این اقدام به طرف مقابل پیام ضعف مخابره می‌کند، بستر فشار بیشتر آژانس بر فعالیت‌های صلح آمیز هسته‌ای کشور در آینده را فراهم می‌کند و همچنان باعث شناسایی دانشمندان هسته‌ای کشور و ترور و هدررفت سرمایه‌های ملی را به دنبال دارد.
