به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
سخنان اخیر دونالد ترامپ درباره هدیه‌ی یک هواپیمای لوکس از سوی دولت قطر، نه صرفاً یک جمله حاشیه‌ای، بلکه نماد عریان یک واقعیت تلخ در روابط بین‌الملل است: حاکمیتی که امنیت خود را از بیگانگان اجاره می‌کند، ناگزیر باید تحقیر را نیز در فهرست هزینه‌هایش بپذیرد.
ترامپ بی‌پرده گفت:
«ما امنیت عربستان، امارات، قطر و دیگران را تأمین می‌کنیم. اگر ما نبودیم، احتمالاً الان اصلاً وجود نداشتند.»
این سخن، اگرچه با لحن نیش‌دار و اغراق‌آمیز ترامپ همراه است، اما بازتاب‌دهنده یک حقیقت عمیق درباره ساختارهای وابسته به امنیت بیرونی است؛ چیزی که می‌توان آن را «امنیت عاریتی» نامید.
امنیت عاریتی یعنی چه؟
امنیت عاریتی، امنیتی است که یک دولت یا کشور، نه از درون ساختارهای ملی خود، بلکه با تکیه بر چتر نظامی بیگانگان تأمین می‌کند. چنین امنیتی نه‌تنها پایدار نیست، بلکه هزینه‌ساز و تحقیرآفرین است:
۱. باید دائماً باج سیاسی و اقتصادی بدهی؛
۲. نمی‌توانی در بحران‌ها تصمیم مستقل بگیری؛
۳. مهم‌تر از همه، شأن و عزت ملی در چشم ملت‌ها و نخبگان جهانی مخدوش می‌شود.
نمونه روشن: دولت‌های عربیِ حاشیه خلیج فارس
کشورهایی همچون قطر، عربستان و امارات، سال‌هاست میلیاردها دلار صرف قراردادهای نظامی با آمریکا و انگلیس میکنند، اما در برابر بحران‌های واقعی یا تهدیدهای منطقه‌ای، نه قدرت پاسخ‌گویی دارند و نه اختیار کامل.
حضور پایگاه‌های آمریکایی در خاک این کشورها، نه تنها امنیت ایجاد نکرده، بلکه آن‌ها را به سیبل تهدیدات منطقه‌ای و ابزار چانه‌زنی در بازی‌های قدرت بزرگ تبدیل کرده است.
در مقابل چه باید کرد؟
امنیت پایدار، تنها از دل اقتدار درونی، انسجام ملی، توسعه علمی و اقتدار راهبردی برمی‌خیزد.
جمهوری اسلامی ایران، با وجود همه تهدیدات، تحریم‌ها و فشارهای جهانی، توانسته الگویی از امنیت مستقل، مقاوم و غیرقابل معامله ارائه دهد.
این همان مدلی است که دشمن از آن واهمه دارد و برخی دولت‌های منطقه، حسرت آن را می‌خورند.
نتیجه:
آنچه ترامپ گفت، اگرچه تحقیرآمیز بود، اما آینه‌ای صادق برای بازخوانی یک واقعیت خطرناک است:
دولتی که امنیتش را از بیگانه بگیرد، باید همیشه منتظر این باشد که در مقابل دوربین‌ها، حتی هدیه‌اش هم با طعنه بازگو شود.
