تراکتور یک قدم تا شکوه، یک قدم تا سایه.

به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از خبرورزشی

در تبریز، انگار نفس‌ها را حبس کرده‌اند. تراکتور، با پیراهن قرمز آشنا، حالا روی لبه‌ی شمشیر راه می‌رود. یک قدم تا شکوه، یک قدم تا سایه.

قهرمانی؟ بله، در جدول، تراکتور صدرنشین است. تیمی که سال‌ها هوادارانش با قلب‌های شکسته، سکوها را ترک کرده‌اند، حالا نزدیک‌ترین فاصله را با جام دارد. اما این بار، دشمن نه در زمین که پشت درهای بسته‌ی دادگاه‌های بین‌المللی کمین کرده است؛ جایی دور از چمن و فریاد و توپ و تور.

بیرانوند، دروازه‌بانی که حالا بیشتر از هر مهاجمی می‌تواند قهرمانی را تهدید کند. فسخ قراردادش غیرموجه شناخته شده، اما کمیته وضعیت فدراسیون فوتبال، با تفسیر خاص خود، حکم قطعی را به تعلیقی بدل کرده است. مثل قاضی‌ای در یک درام دادگاهی که حکمی واضح را آن‌قدر پیچیده می‌کند که زمان، خود به شکنجه بدل شود.

حالا پرسپولیس، تیمی که گویی همیشه در اطراف‌ قهرمانی می‌خزد، خود را محق می‌داند که جام را نه در زمین، بلکه در دادگاه کاس بلند کند. شباهتی غریب است به فیلمی کلاسیک از هیچکاک: تعلیق، ترس، و یک پایان نامعلوم که تماشاگر را روی لبه صندلی‌اش میخکوب می‌کند.

سوال اصلی اما اینجاست: آیا تراکتور، با این سایه‌های حقوقی، فرو می‌ریزد؟ آیا ممکن است تیمی که تا اینجا آمده، ناگهان تمام بازی‌ها را ببازد؟ یا حتی اگر قهرمان شود، جام را از دست بدهد؟

مثل فیلمی از تارکوفسکی، زمان برای هواداران تراکتور دیگر معنای سابق را ندارد. فصل برای آن‌ها قرار نیست با سوت پایان بازی هفته آخر تمام شود. یک انتظار فرسایشی در پیش است؛ شاید ماه‌ها طول بکشد تا رای نهایی برسد. در این میان، قهرمانی مثل سیبی باشد که از درخت افتاده، ولی هنوز کسی آن را برنداشته است.

هواداران تراکتور، مستحق آن‌اند که شهر را قرمز کنند، مثل لیورپول بعد از سی سال. اما پیش از آن‌که پرچم‌ها بالا برود، باید از تونلی تاریک عبور کنند. این قهرمانی، اگر به‌دست بیاید، فقط قهرمانی در فوتبال نخواهد بود. این، برد در برابر سیستم، سایه‌ها و فرسایش است.

و اگر این قهرمانی از آن‌ها گرفته شود؟ آن وقت شاید نه فقط یک جام، که بخشی از هیحان طرفداران از بین برود.

برای حالا، تنها می‌توان گفت: تبریز منتظر است. مثل قهرمان یک رمان کلاسیک که می‌داند پایان خوش ممکن است، ولی ساده نخواهد بود.