به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
سحرگاه ۵ اردیبهشت ۱۳۵۹، بود که صحرای طبس به گورستان نظامیان آمریکایی تبدیل شد. حدود ساعت ۱۴ روز ۵ اردیبهشت ۱۳۵۹ از حزب جمهوری اسلامی به صورت سربسته به مسئولان روزنامه خبر می‌دهند که آمریکایی‌ها به طبس آمده‌اند، دچار سانحه شده‌اند و امکانش هست که در منطقه حضور داشته باشند و این طور شد که به حسن باقری به عنوان خبرنگار روزنامه جمهوری اسلامی و بهرام محمدی‌فرد به عنوان عکاس روزنامه مأموریت دادند تا عازم طبس شوند.
بهرام محمدی‌فرد درباره اعزام فوری آن روز می‌گوید: ما دو نفر و یک راننده، ظرف ۱۵ دقیقه آماده شدیم برای اعزام به طبس. با جیپ آهو راهی شدیم. چون امکان حضور آمریکایی‌ها در طبس وجود داشت اسلحه هم با خودمان برداشتیم.
برای رسیدن به طبس باید حدود ۱۲۰ کیلومتر جاده فرعی را طی می‌کردیم؛ مسیر رمل بود و گاهی به سختی خودرو را از رمل بیرون می‌کشیدیم. به پاسگاه ژاندارمری رسیدیم؛ آنها از جریان مطلع نبودند و فقط می‌دانستند از لشکر ۷۷ خراسان، نیروهایی به محل حادثه اعزام شده‌اند.
سربازان ژاندارمری در ابتدا به خاطر احتمال حضور کماندوهای آمریکایی از رفتن ما به منطقه ممانعت کردند اما پس از اصرار شهید باقری به همراه ۲ نفر از آنها به منطقه رفتیم.
-در این عکس شهید حسن باقری در حال یادداشت‌برداری از حادثه طبس است
حسن باقری و محمدی‌فرد ساعت ۱۱ صبح روز شنبه ۶ اردیبهشت به عنوان نخستین گروه عکاس و خبرنگار به طبس می‌رسند که رانندگان محلی به محل حادثه «ریگ شترا» می‌گفتند.
محمدی‌فرد درباره محل حادثه بیان می‌کند: از بین هواپیما و هلیکوپترهای آمریکایی‌ها فقط ۲ هلی‌کوپتر سالم مانده بود که آمریکایی‌ها بعد از حادثه دور تا دور هلیکوپترهای سالم را مین کار گذاشته بودند.
یک هواپیمای سی ۱۳۰ و یک هلی‌کوپتر که به هم برخورد کرده و کاملاً سوخته بودند و جز تلی از خاکستر و آلومینیوم ذوب شده چیزی از آن باقی نمانده بود.
یکی از هلیکوپترهای منهدم شده هم توسط جنگنده‌های خودمان بمباران شده بود و موقع رسیدن ما همچنان در شعله‌های آتش می‌سوخت.
در محل حادثه جنازه‌های سوخته ۴ نظامی آمریکایی دیده می‌شد. به گفته محمدی‌فرد، پاهای خلبان سی ۱۳۰ شکسته بود و به خاطر شدت درد، دندان‌هایش را روی هم فشار داده بود و ساعتش به رغم دمای بالای انفجار بنزین هواپیما، هنوز کار می‌کرد.
دیگر خلبانان و خدمه‌های هواپیما به بیرون پرتاب شده بودند که هر دو کلاه داشتند؛ یکی به رو افتاده و یکی به پشت. جعبه سیاه هواپیمای سی ۱۳۰ نیز لابه‌لای بقایای هواپیما به چشم می‌خورد.
تنها شهید حادثه طبس
شهید «محمد منتظرقائم» فرمانده سپاه یزد تنها شهید حادثه طبس است. محمدی‌فرد درباره شهادت منتظرقائم می‌گوید: در ۱۰۰ متری محل فرود هلی‌کوپتر‌ها آثار خون شهید منتظرقائم دیده می‌شد.
ساعاتی قبل از حضور ما در محل حادثه، پیکر شهید منتظرقائم را از محل حادثه دور کرده بودند و کیف او که در آن عکس و مدارک و کارت شناسایی سپاه بود، به زمین افتاده بود که از آن مدارک، عکس گرفتم؛ داستان بمباران محل حادثه به دستور بنی‌صدر بسیار پیچیده است و هنوز پاسخی برای این سؤال اعلام نشده است.
وقتی که با حسن باقری زائر امام رضا(ع) شدیم
محمدی‌فرد در این مأموریت از محل حادثه عکسبرداری می‌کند و حسن باقری هم جزئیات صحنه را به دقت یادداشت می‌کند تا به دفتر روزنامه ارسال کند.
محمدی‌فرد در این باره اینگونه روایت می‌کند: گزارش تصویری تهیه کرده بودم اما امکاناتی در شهرستان فراهم نبود تا عکس را ارسال کنم؛ حسن باقری هم گفت: حالا که تا اینجا آمده‌ایم برای زیارت به مشهد هم برویم! من گفتم: این کار واجب‌تر از زیارت است و باید هر چه زودتر به تهران برگردیم تا من این گزارش‌های تصویری را تحویل دهم. با حسن باقری خیلی بحث کردیم اما او روی حرف خودش بود. به مشهد رفتیم اما تا ۶-۵ ساعت من و باقری باهم حرف نزدیم.
اولین گروه رسانه‌ای ساعت ۱۲ شب به مشهد می‌رسند. حسن باقری همان شب، گزارش را تلفنی برای دفتر روزنامه می‌خواند و ۷ اردیبهشت گزارش او منتشر می‌شود. عکس‌های محمدی‌فرد هم بعد از بازگشت به تهران در روزنامه چاپ می‌شود و این گزارش‌ها سندی می‌شود بر شکست مفتضحانه آمریکا در صحرای طبس.
