به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از فارس؛
صفحه تلفن همراهم را باز می‌کنم، دوباره گزارش پیشین این بیمارستان را جست‌وجو می‌کنم «بیمارستانی بدون صندوق تسویه حساب».
این عبارت برایم چیزی بیش از یک تیتر ساده است. هر بار که آن را می‌خوانم، تصویری از انسانیت و بخشندگی در ذهنم شکل می‌گیرد. بیمارستانی که نه تنها به درمان جسم بیماران، بلکه به تسکین دل‌هایشان می‌پردازد.
در کنار این مردم ایستاده‌ام، شک ندارم که این گزارش تنها یک روایت نیست، بلکه سندی است از قدرت همدلی. قدرتی که مرزهای مالی را پشت سر می‌گذارد و تنها به انسانیت چشم دارد.
و در شبی که لبخندها و دعاها به آسمان دزفول گره خوردند، بیمارستان خیریه امام حسن مجتبی علیه‌السلام دوباره به مرکز مهر و امید تبدیل شد. جشن میلاد امام حسن مجتبی علیه‌السلام نه تنها یادآور بخشندگی و کرامت این امام بزرگوار بود، بلکه فرصتی برای نمایش همدلی مردمی شد که برای بهبود حال بیماران سرطانی، دست به دست هم داده‌اند.
صدای تلاوت قرآن، از بلندگوهای بیمارستان خیریه امام حسن مجتبی علیه‌السلام شنیده می‌شود. در محوطه بزرگ بیمارستان، بیش از هزار نفر گرد هم آمده‌اند. نور چراغ‌های رنگی، فضا را آکنده از شور و شعف کرده است. اینجا همه برای یک هدف مشترک جمع شده‌اند: حمایت از بیمارانی که در برابر بزرگ‌ترین چالش زندگی‌شان، نیازمند مهر و یاری‌اند.
محمدرضا اسماعیل چگنی، رئیس بیمارستان، با چهره‌ای خندان در میان جمعیت قدم می‌زند و با هر یک از خیرین و حاضران خوش‌وبش می‌کند. او پشت تریبون می‌رود و خبر خوشی را اعلام می‌کند: «امشب مردم دزفول بیش از ۶۵۰ میلیارد ریال برای درمان بیماران سرطانی اهدا کردند. این کمک‌ها، ادامه مسیری است که سال‌هاست مردم این شهر در آن پیشرو بوده‌اند.»
بخشندگی‌ای که مرز نمی‌شناسد
این بیمارستان، تنها یک مرکز درمانی نیست؛ قلب تپنده‌ای است که با کمک خیرین ساخته شده و با بخشندگی آن‌ها زنده مانده است. از ساخت اتاق‌های عمل پیشرفته و بخش‌های بستری گرفته تا تأمین تجهیزات پزشکی، هر گوشه از این بیمارستان یادگاری از دست‌های یاری‌رسان مردم دزفول است.
اسماعیل چگنی با اشاره به کمک‌های شگرفی که تاکنون دریافت شده است، می‌گوید: «تاکنون حدود ۸ هزار و ۵۰۰ میلیارد ریال برای ساخت این بیمارستان خیریه کمک شده است. برخی از خیرین ماهانه بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد ریال اهدا می‌کنند. یکی از خانواده‌های خیر نیز تا امروز بیش از ۲ هزار و ۵۰۰ میلیارد ریال کمک کرده است.»
یک جشن و هزار امید
فضا پر از لبخند و امید است. در بخش بستری، چند پرستار مشغول توزیع نبات و هدایای متبرک حرم امام رضا علیه‌السلام میان بیماران هستند. عطری از گل محمدی و بوی خوش نبات فضای اتاق‌ها را پر کرده است.
رضا، یکی از بیماران بستری‌شده که از شهر شوش برای درمان به این بیمارستان آمده، نبات متبرک را در دست می‌گیرد و با چشمانی نمناک می‌گوید: «اینجا معجزه زندگی من بوده است. وقتی شنیدم که تمام هزینه‌های درمان رایگان است و حتی صندوق تسویه حساب ندارند، احساس کردم که خداوند از در دیگری برایم گشایش فرستاده است.»
در دل این جشن، بخشندگی بی‌نظیر مردم دزفول موج می‌زند. اسماعیل چگنی به ساخت بخش‌های جدید بیمارستان اشاره می‌کند: «با این کمک‌ها، در حال تکمیل بخش‌های بستری، اتاق‌های عمل، ای‌سی‌یو و سی‌سی‌یو هستیم. بیمارستان شامل ۱۱۰ تخت، آزمایشگاه، دندانپزشکی، و سی‌تی آنژیو قلب است. این امکانات در کشور بی‌نظیر است و همه این‌ها به لطف خیرینی است که به‌راستی فرشتگان زمینی‌اند.»
حرم عشق در دل این بیمارستان
حسن‌ختام این جشن، توزیع نذری و ذکر صلوات است. چهره بیماران و خانواده‌هایشان با دیدن این همه محبت روشن‌تر می‌شود. یکی از اعضای کانون خدمت رضوی شهرستان دزفول می‌گوید: «هر سال در شب میلاد امام حسن، این برنامه را اجرا می‌کنیم. هدف ما این است که به بیماران نشان دهیم تنها نیستند و تمام مردم دزفول همراهشان هستند.»
بیرون از بیمارستان، شب آرامی است. باد خنکی از سمت درختان کُنار و اکالیپتوس اطراف بیمارستان می‌وزد و چراغ‌های بیمارستان همچنان روشن‌اند، گویی می‌خواهند به جهان اعلام کنند که اینجا، در قلب دزفول، هنوز امید زنده است.
از خودم می‌پرسم: چه چیزی این بیمارستان را تا این اندازه ویژه کرده است؟ شاید پاسخ در همان جمله‌ای باشد که از رئیس بیمارستان شنیدم: «ما به بیمارانمان نشان می‌دهیم که زندگی فقط مبارزه با بیماری نیست؛ زندگی، با عشق و همدلی زیباست.»
حالا با قلمی مطمئن باز هم از سخاوت و بخشندگی مردمی می‌نویسم که بی‌دریغ بیمارستانی ساخته‌اند بدون صندوق تسویه حساب و از شبی که میلیاردها تومان برای سلامت هم‌نوعانشان هدیه دادند.
