به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از جهان نیوز
یک هفته بعد از بازگشتش از سوریه، به او گفتم «ابراهیم، چرا یه چند تا عکس و فیلم از خودت تو سوریه نمیگیری برای یادگاری؟»
سرش را پایین انداخت. و بعد از مکثی کوتاه گفت: «داداش، نمیخوام بگم عکس بده، چون گاهی بعضی عکسها باعث ترویج کار خوب میشه.
از خود منم گاهی با دوربین های امن تو سوریه عکس گرفتن، اما ما برای رضای خدا رفتیم دفاع از حرم حضرت زینب(ع) و اطاعت ولی امر زمانمون.
کسی که وظیفش رو انجام میده دیگه عکس و فیلم برای چی میخواد؟ این عکس و فیلم ها میمونه، ما میمونیم، شهید نمیشیم. کار دستمون میده. به بیراهه میریم.
همون اتفاقی که برای بعضی از رزمنده های دفاع مقدس افتاد. همه وصل بودن. چه حال و هوایی در زمان دفاع مقدس بود؛ اما ده سال، پانزده سال، گذشت، بعضی هاشون مسیر رو گم کردن. من بشخصه میترسم دنبال این چیزها باشم. البته نمیگم کار اشتباهیه، بحثم اینه که اگه این مسئله فکر آدم رو مشغول کنه، منحرف میشه. به نظرم مهمترین چیز، تصویر مسیر عبودیت و جهاد هست. اگه تصویر مهم بود الآن باید کلی عکس از پیامبرها و امامها میموند، ولی حرف هاشون و سیره دینی شون مونده.
خاطره‌ای از احمد اسمی، برادر شهید
برگرفته از کتاب «اسمی از تبار ابراهیم»؛ روایت هایی از زندگانی شهید مدافع حرم ابراهیم اسمی
