به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
آقای مطهری ابتدا کمی از خودتان برایمان بگویید.
من کریم مطهری مؤید، اهل همدان و متولد سال 43 هستم.
چطور وارد جریان انقلاب و جنگ شدید؟
دایی، پدر و برادرم از فعالان انقلاب بودند، من هم که آن زمان (سال 57) نوجوان بودم، از همان اوایل عضو کمیته انقلاب اسلامی و بعد وارد گروه های حزب اللهی شدم. علاوه بر این مدت زیادی در دبیرستان با شهید چیت سازیان همکلاس بودم و شب ها به همراه ایشان به عنوان نیروی کمکی به سپاه می رفتیم. بعد از فرمان تشکیل بسیج (در 5 آذر سال 58) نیز من به همراه شهید امیر ایل گلی که پسر داییم بود، از نخستین نفراتی بودیم که به عضویت گرو ه های بسیج در همدان درآمدیم. آن زمان مسئول بسیج گروه ما شهید حسن مرادیان بود. پس از شروع جنگ خیلی از دوستانم از جمله پسرداییم جزو نخستین نیروهایی بودند که از همدان به جبهه رفتند؛ اتفاقاً همان زمانموضوع درگیری با گروهک ها پیش آمد و ما درگیر حل و فصل آن شدیم؛ در نتیجه اواخر سال 60 توانستم در جبهه جنگ حضور بیابم.
چطور شد که به سراغ غواصی رفتید؟
پس از رفتن به جبهه، به مدت حدود چهار سال جزو نیروهای اطلاعات عملیات بودم. قاعدتاً بچه های اطلاعات عملیات به دلیل ماهیت کاری شان، همه کارها را از شنا تا خنثی کردن مین ها را بلد بودند و نیروهایی ورزیده می شدند. در آن دوران، شهید چیت سازیان به عنوان فرمانده ستاد عملیات مشخص شده بود که کار نیروسازی و کادرسازی لشکر و همچنین تأمین گردان هارا بر عهده داشت. تابستان سال 65 بود که حاج مهدی کیانی، فرمانده لشکر، از شهید چیت سازیان خواست تا یک نفر را برای فرماندهی غواصان لشکر انصارالحسین(ع)معرفی کند و شهریور ماه همان سال (65) بود که ایشان من را معرفی کردند.
در کدام عملیات های غواصی کردید؟
در بدو ورود به جمع غواصان لشکر انصارالحسین(ع) پیوستم و 10- 15 روز بعد، درعملیات جزیره مجنون در20 شهریور 65 شرکت داشتم و پس از آن هم در عملیات های دیگر به غواصی ادامه دادم.
دوره های غواصی را کجا گذراندید؟
ما آموزش کلاسیک به آن معنا نداشتیم؛ بلکه به دلیل اینکه دائم در جزیره بودیم، خود به خود بچه های اطلاعات عملیات، غواص شده بودند. از سوی دیگر آقای جام بزرگ را به عنوان مربی مشخص کرده و برای آموزش دوره های تکمیلی غواصی به شمال فرستاده بودند که ایشان پس از بازگشت در جزیره آموزش های خاص غواصی هم به ما داد.
در چند عملیات به عنوان غواص حضور داشتید؟
به عنوان غواص در دو عملیات جزیره مجنون و کربلای4 حضور یافتم و پس از آن هم در عملیات های دیگر با بچه های غواص شرکت می کردم، اما دیگر غواصی نمی کردم.
از شب قبل از عملیات کربلای4 بگویید؟ احتمال می دادید که این عملیات با شکست مواجه شود و یا شایعه ای از شکست در میان گردان پیچیده بود؟
ما به دنبال شکست و پیروزی نبودیم، به عنوان تکلیف به موضوع نگاه می کردیم و با خود می گفتیم که امشب باید عملیات را انجام دهیم و این تفکر را که مکلف به انجام عملیات هستیم، نه نتیجه، را از امام یاد گرفته بودیم. همه بچه ها از لحاظ جسمی و معنوی به اوج مهارت رسیده بودند و آمادگی کامل برای انجام عملیات داشتند.
روحیه بچه های گردان شما چطور بود؟
قبل از عملیات کربلای4 تمام لشکرها، از جمله لشکر ما، طرح عملیات خود را مشخص کرده بودند. موقعی که وارد آب شدیم، جریان آب شدید بود، آب ما را بارها برد، اما بچه ها با توانمندی در مقابل شدت جریان آب مقاومت می کردند. بعد از اینکه در گرداب افتادیم و به زحمت از گرداب نجات پیدا کردیم، یکی از افراد گردان به نام، شهید قدرت الله نجفی، فین ا ش (fin، کفش غواصی) را در گرداب از دست داده بود، اما هرچقدر به بچه های گردان التماس کرد هیچ کس حاضر نشد که فین خود را به او دهد، چرا که همه می خواستند در عملیات شرکت کنند و بدون فین نمی شد از عرض رودخانه عبور کرد. این نشان از روحیه قوی بچه ها داشت که همه می خواستند در عملیات حاضر باشند.
عملیات چطور پیش رفت و چه زمانی فهمیدید که عملیات شکست خورده است؟
در همه عملیات ها مسئله شکست و پیروزی بود. ما پیشروی کردیم و خط را که در خشکی قرار داشت، شکستیم. البته قرار بود فقط خط اول را بگیریم و بعد با یگان های چپ و راستمان به هم ملحق شویم. قرار بود نیروها با قایق بیایند و علاوه بر پشتیبانی از ما، خط های بعدی را بشکنند. بعد از گرفتن خط اول و دوم، به خط سوم رسیدیم. آنقدر خوب پیشروی کرده بودیم که روی خط سوم، شهید مسعود مرادی که پسری سبزه رو و حدوداً 17، 18 ساله بود به تنهایی رفت و حدود 60، 70 عراقی را به تنهایی کشت. روز بعد، وقتی نیروهای ما اسیر شدند، شهید مرادی را دیدند که به شهادت رسیده و کنارش انبوهی از کشته های نیروهای عراقی ریخته شده است؛ عراقی ها او را با سیم خفه کرده بودند و همگی دور پیکر وی حلقه زده بودند و هل هله می کردند. حتی اسرا دیدند که روی گرفتن اسلحه او بین عراقی ها دعوا شده بود. ما خط را شکستیم و طبق قرار از پیش تعیین شده،آماده شدیم و علامت دادیم؛ اما یگانی که قرار بود به «ام الرصاص» بیاید و به ما بپیوندد، نتوانست خود را به ما برساند.
شما دقیقاً در کدام منطقه عملیات غواصی را انجام دادید؟
ما در منطقه ای میان «ام الرصاص» و «جزیره مینو» بودیم. لازم به ذکر است که «ام الرصاص» مثل سدی جلوی کارون قرار دارد. عراقی ها در «ام الرصاص» و از مواضع خود، قایق های ما را که کنار کارون ایستاده بودند به رگبار بسته بودند.
خاطره خاصی از عملیات کربلای4 دارید؟
در یکی از قایق های نیروهای ما، حاج ستار ابراهیمی حضور داشت که توانست با قایق از خط عبور کند و به سمت نیروهای خود که در سمت چپ ما قرار داشتند، برود. اتفاقاً در همان عملیات برادرش که کنارش بود، همانجا به شهادت رسید. به هرحال حاج ستار ابراهیمی بعد از درگیری، شنا می کند به سوی یک کشتی شکسته می رود و دو روز آنجا ماند.
در این دو روز هر بار نیروهای عراقی برای دستگیری وی به سمت کشتی شکسته می روند، حاج ستار ابراهیمی با آن ها درگیرمی شود و نمی گذارد او را اسیر کنند. آن زمان ما دوست مداحی داشتیم به نام سعید بادامی که فرمانده یکی از گردان ها بود، خلاصه سعید بادامی، بلندگویی در دست گرفت و پشت بلندگو دعای کمیل خواند و در دعا مرتب می گفت «یا ستار، یا ستار» و چون اسم حاج ابراهیمی هم ستار بود، در میان نوحه به او گفت «امشب به سراغت می آییم». حاج ستار ابراهیمی را نجات دادند که بعداًدر کربلای5 به شهادت رسید.
آیا می دانستید عملیات لو رفته است؟
خیر؛ اما در هر جنگ و عملیاتی، هم ما و هم نیروهای دشمن همیشه آمادگی حمله از سوی طرف مقابل را دارند. به عنوان نمونه، در والفجر5، وقتی عملیات انجام و منطقه تصرف شد، دیدیم که دشمن با اینکه از عملیات بی خبر بود، اما برای مقابله احتمالی 7توپ چهار لول را آماده و خود را مجهز کرده بود.
قبلاً هم ذکر کردم؛ هر عملیاتی برای خود قاعده مشخصی دارد؛ همانطور که ما برای شناسایی می رفتیم، دشمن هم برای بررسی منطقه به مواضع ما می آمد. مثلاً ما در مناطق غربی از ارتفاعات برای دیده بانی و در جنوب از دکل به رصد منطقه می پرداختیم. در کنار تمام این ها، ستون پنجم دشمن نیز همیشه فعال بود و هر دو طرف نیز مرتب هواپیمای شناسایی به منطقه طرف مقابل می فرستادند.
در موضوع لو رفتن عملیات سه قاعده از جمله زمان، مکان وطرح عملیات وجود دارد؛ هر وقت هر سه به دست طرف مقابل برسد، می توان گفت عملیات لو رفته؛ اما هیچ جا چنین چیزی پیش نیامده است.
حتی وفیق السامرایی، رییس بخش ایران در استخبارات حکومت بعث عراق که بعدها کتابی درباره کل عملیات های وقوع یافته می نویسد و به تحلیل آن ها می پردازد، درباره کربلای4 به چنین چیزی اشاره نمی کند. البته آن ها متوجه تحرکات ما در خرمشهر شده بودند، اما زمان شروع عملیات را نمی دانستند.
آن شب به محض شروع درگیری،هوا پیما های عراقی منور زدند و منطقه روشن شد، بعد بمب های خود را روی کارون و کنار رودخانه ریختند و پشتیبانی قطع شد. به عقیده من اگر قایق های ما می توانستند عبور کنند و بیایند ما در کربلای4 پیروز می شدیم. قایق ها نیامدند و ما نتوانستیم ام الرصاص را بگیریم و این باعث شد ما (غواصان) که به خط دشمن رفته و چیزی حدود 1000 متر فضا را آماده کرده بودیم، با شکست مواجه شویم.
حمله در خشکی و با لباس غواصی سخت نبود؟
لباس غواصی به قطر نیم سانت از اسفنج فشرده تشکیل شده است؛ اگر بعد از خروج از آب و طلوع آفتاب آن را از بدن در نیاورید، آنقدر خشک می شود و به بدن می چسبدکه پوست را می کند.در آن عملیات (کربلای4) ما به نیروهای خودی گفتیم لباس های ما را به همراه خود بیاورند تا وقتی صبح شد، بپوشیم وآماده عملیات بعدی شویم که این اتفاق نیفتاد.
شما در آن عملیات از ناحیه گردن مجروح شدید، بعد از آن چه شد؟ چطور به عقب برگشتید؟
ما حدود ساعت 10 و نیم شب به خط زده بودیم؛ آن شب بعداز مجروح شدنم خودم را لابه لای نی زار پنهان کردم تا روحیه بچه ها به هم نریزد و از هوش رفتم. بعد از یکی دو ساعت (حوالی ساعت سه نیمه شب) به هوش آمدم؛ آقای جام بزرگ که مجروح شده بود، گوشه ای نشسته بود؛ وقتی من را دید گفت: «کی هستی؟» و وقتی من را شناخت، گفت «بیا پیش من». من که از شدت درد و خونریزی نمی توانستم راه بروم، خودم را به حالت سینه خیز به سمت وی کشاندم.
جام بزرگ به غواصان گفت به عقب برگردند و مجروحان را هم بهم ببندند و در آب بندازند؛ ما در دهانه خلیج فارس یک تور بسته بودیم و بچه ها را می توانستیم از آب بگیریم که متأسفانه نشد.
آن شب هوا خیلی سرد بود؛ جام بزرگ به غواصان دستور داد که سنگرهای عراقی ها را بگردند و اورکت ها و پتوهای موجود را روی زخمی ها بکشند. پتوها را روی همه کشیدند؛ به جز من، چرا که به دلیل زخم عمیق ناحیه گردنم و بی هوش شدن های پشت سر هم، فکر می کردند به شهادت رسیده ام.
به هوش آمدم و به دستور حاج محسن (جام بزرگ) قرار شد من به کمک و همراهی شهید علی منطقی و سید حسین معصوم زاده به عقب برگردیم. آن ها زیر بغلم را گرفتند و لب آب دو فینپایم کردند تا خودم هم در بازگشت با فین زدن در شنا و عبور از رودخانه کمک کنم.من که به دلیل اصابت تیر به گلویم نمی توانستم حرف بزنم با ایماء و اشاره به آن ها گفتم که حاج محسن را هم بیاورید؛ اما وقتی به سویش رفتند، او که استخوان های پایش شکسته بود، صدای فریادش بلند شد. حاج محسن به ما گفت: «بروید، من میام.»
من در آب به سختی حرکت می کردم. آب به درون زخمم می رفت و خون به همراه آب بیرون می زد. وضع بدی بود، هر دو همراهم نیز که زخمی شده بودند مرتب به سمت غرب و شرق می رفتند. من می دیدم دارند به سمت مواضع عراقی ها شنا می کنند؛ صدا هم نداشتم، با ایماء و اشاره و دست زدن روی آب، آن ها را صدا می زدم و می گفتم که سمت دشمن نروید؛ خط آن طرف است.
آن ها هم برمی گشتند، زیر بغلم را می گرفتندو چند متری که در آب جلو می رفتیم، دوباره هر دو من را رها کرده و به سمت غرب و شرق می رفتند و من باز روی آب می زدم که برگردند؛ تا اینکه شهید منطقی باک یک قایق شکسته را در آب دید، آن را زیر شکمم گذاشتند و به عقب برگشتیم.
اتفاقاً بعد از بازگشت به آنان گفتم: «چرا مرتب به سمت شرق و غرب می رفتید؟» آن ها هم پاسخ دادند: «حقیقتش این است که ما زخمی و خسته بودیم و دیدیم تو هم داری شهید می شوی، ما هم رهایت می کردیم که خود را نجات دهیم؛ اما تا می رفتیم صدایت بلند می شد و ما هم در رودربایستی به دنبالت می آمدیم.»
پس از بهبود، دوباره به منطقه جنگی برگشتید؟
حدود 20 تا 25 روز در بیمارستان شهید خلیلی شیراز و بیمارستان امام خمینی(ره) شهر همدان بستری بودم و بعد از بهبود، دوباره به جبهه بازگشتم.
بعد از کربلای4، در کدام عملیات ها حضور داشتید؟
بعد از بهبود و برگشت به منطقه، در عملیات کربلای8، درشلمچه و کنار کانال ماهی حضور یافتم اما دیگر غواص نبودم. بعد از آن هم به دلیل شهادت و اسارت نیروها (البته بعد از بازگشت آزاده ها متوجه شدیم که آنان اسیر شده بودند) باز در همدان شروع به جذب و ساماندهی نیرو کردیم.
در آن زمان من به عنوان معاون طرح و عملیات لشکر انصارالحسین(ع) تعیین شدم و در عملیات های برده هوش، مائوت عراق،کربلای10 در حلبچه و مرصاد شرکت کردم.
تا به حال خاطرات تان را جایی بازگو کرده اید؟
در شب های خاطره همدان چند باری خاطراتم را بیان کردم، اخیراً نیز شب دوم ماه رمضان و به مناسبت بازگشت شهدای غواص، به همراه آقای جام بزرگ در یکی از برنامه های صدا و سیمای استان همدان حضور یافتم.
علاوه بر این آقای زجاجی از سوی حوزه هنری استانهمدان در حال ضبط خاطرات بنده است که اکنون حدود چهار تا پنج ماه از آغاز آن می گذرد. در حال حاضر شانزدهمین جلسه مصاحبه ما به اتمام رسیده و تازه به ماجرای کربلای4 و اعزام من به بیمارستان رسیده ایم.
به عنوان سؤال پایانی، نگاه شما به بازگشت شهدای غواص به میهن چیست؟
شهدا آمدند تا ما را در آن فضا نشان دهند و دریابیم کهآلودۀ دنیا نشویم. پیدا شدن شهدا با این تعداد زیاد،حال و هوای جامعه را دگرگون کرد و فضای دوران جنگ را به خاطرمان آورد.
