به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از راه دانا؛پنج شنبه هفته گذشته بود که اجتماع بزرگی از خانواده های تهرانی در ورزشگاه آزادی برای بازخوانی سرود «سلام فرمانده» گرده هم آمده بود؛ اجتماعی که در فضای مجازی، حقیقی و رسانه ها بازتاب های متفاوتی به همراه داشت.
بازتاب های رسانه ای این گردهمایی چند ده هزار نفری را می شود به چنددسته مختلف تقسیم کرد و درباره آنها نوشت؛
برخی معتقداند که این اجتماع، پیوند دوباره دهه نودی ها با آرمان های انقلاب، ولایت، دین و مذهب است که با همراهی خانواده های آنها رنگ و بوی دیگری گرفته است و نشان دهنده عمق وفاداری و نخ تسبیحی برای پیوند نسل های مختلف انقلاب است.
اما بر خلاف دسته اول، مخالفین این اجتماع معتقداند که اجبار مدیران آموزش و پرورش در بسیاری از مدارس برای پخش و حفظ دسته جمعی این سرود توسط دانش آموزان باعث همه گیری این سرود در بین بچه ها شده است و البته عده ای باور دارند که اگر سرود و ترانه ای که با آیین های ملی و مذهبی ما هم خوانی داشته باشد و از همه مهم تر به زبان کودکان سروده شده باشد، می تواند جایگزین مناسبی برای ترانه های تتلویی باشد.
اما حالا که با همه این اما و اگرها این سرود توانسته در میان همه مشکلات و گرفتاری های روزمره، توجه بسیاری از اقشار مختلف جامعه از مذهبی تا غیر مذهبی را به خود جلب کند و پیوندی زیبا از نسل های مختلف انقلاب را در قابی صدهزارنفری به تصویر کشد، برخی عامدانه و از سر لجبازی به دنبال دو قطبی کردن این ماجرا هستند تا به هر نحوی زیبایی های این کار رازیر سوال ببرند؛ کاری فرهنگی که آغاز این ماجرا نه از پایتخت، بلکه از یکی از شهرستان های کشور شروع شد و به تدریج همه کشور را درگیر شور و حماسه خود کرده است.
پیش از اینکه سرود «سلام فرمانده» در فضای مجازی و بین جامعه همه گیر شود، سرودهای دیگری از این جنس نیز توانستند در مقطعی برای خود سر و صدا به پا کنند و دیده شوند؛ «ز کودکی خادم این تبار محترم ام ...»، نماهنگ «دهه هشتادیا» درباره محرم با حضور علی رام نورایی بازیگر و عبدالرضا هلالی و محمد حسین پویانفر مداح که البته این دو مداح کلیپ ها و انیمیشن های دیگری با حضور کودکان و نوجوانان و با موضوعات مختلف دینی ساخته و منتشر کرده بودند.
بدون شک بسیاری با این گذاره موافق اند که «سرود» از پتانسیل بالایی برای انتقال مفاهیم ارزشی، حماسی و ملی برخوردار است به این شرط که المان های مهمی را در بر داشته باشد؛ در ابتدا باید با ترانه هایی از جنس دنیای کودکان سروده شده باشد، سرود با «مداحی» کاملا متفاوت است و دو دنیای دیگری را شامل می شود، موسیقی آن جنس خاصی را می طلبد که بتوان با آن مفاهیم حماسی، ملی و مذهبی را با زبان کودکان نواخت و المان های دیگری که متخصصین این حوزه می توانند درباره آن سخن بگویند.
پتانسیل و ظرفیت سرود، انیمیشن، بازی های رایانه ای آنقدر زیاد است که ذهن و فکر سیاست گذاران فرهنگی را به خود معطوف دارد تا از این فرصتی که در اختیار دارند بهترین استفاده را برای همراهی و همدلی نسل کودک و نوجوان جامعه با ارزش های ملی و دینی به کار بندند. البته کار سازمان ها و نهادهای مردمی و حتی دولتی با دغدغه فرهنگی برای دیدن این ظرفیت بالای فرهنگی و هنری است که همت کنند و سالانه محصولات متنوعی تولید کنند تا دست مخاطبین این حوزه برای انتخاب باز باشد و قطعا وقتی فقط چندین محصول در ویترین این مارکت فرهنگی باشد، اشکالات و کاستی های آن بیشتر هویدا می شود و اگر سالانه این مخاطبان با ده ها سرود، بازی و انیمیشن سر و کار داشته باشند، به تدریج از اشکالات این محصولات کاسته خواهد شد و راه برای شکوفایی این مسیر هموارتر می شود.