به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»صفحه اینستاگرام مرزوبوم روایت سردار محمدعلی حق بین، فرمانده گردان کمیل در دفاع مقدس، از شدت عطش رزمندگان پس از درگیری با دشمن را منتشر کرد.
از نقده عبور کردیم و به داخل پیرانشهر رفتیم. از آنجا هم به منطقه حاج عمران، ارتفاع ۲۵۱۹ منتقل شدیم. محمود کاوه بعدها در همین ارتفاع به شهادت رسید. آنها را هم از وجود گروهک ها آزاد کردیم. به خاطر حضور فراوان نیروهای خودی (تیپ شهید بروجردی و تیپ قدس)، دشمن مجبور به تخلیه ارتفاعات و روستاهای مرزی شد. روز بعد عراقی ها متوجه حضور ما شدند؛ احتمالا از طریق دیده بان نفوذی ای که در میان جنگل داشتند.
آنها ما را زیر آتش شدید توپخانه گرفتند. چندین نفر از نیروهای ما در آنجا شهید یا مجروح شدند. در همان روز با گروهکها درگیر شدیم. یکی از مقرهای اصلی حزب کومه له، آنجا بود.تمام منطقه را گلوله باران و تارومار کردیم. ظهر آن روز غذارسانی انجام نشد؛چون همه در فکر انتقال شهدا و مجروحان بودند. دو روز در منطقه ۱۶۱۶ با کمترین جیره آب و غذا سپری کردیم.
آب در قسمت شیارهای پایین ارتفاع بود، اما دشمن کنار چشمه ها بود و اجازه نمی دادند به آب دسترسی پیدا کنیم. نیروها از تشنگی له له می زدند. از مقر لشکر تقاضا کردیم هرطور شده به ما آب برسانند. هشت گالن بیست لیتری آب را با چهار قاطر به محل درگیری فرستادند. تعدادی از نیروهای گردان کمیل و گردان میثم با دیدن قاطرهای حامل آب به سمت قاطرها حمله ور شدند. هر کاری کردیم آنها را از گالن ها جدا کنیم، نمی شد. قاطرها وحشت کرده و رم کردند.
گالنها داخل گونی های کنفی بودند. هنوز آب را از بالای قاطرها پایین نیاروده بودند که هرکدام از نیروها با نوک سرنیزه خود گوشه ای از گالن ها را سوراخ کردند و دهانشان را روی آن گذاشتند و قطره های آب را مکیدند. چند نفر هم کمی محترمانه تر لیوان قمقمه هایشان را زیر گالن گرفتند و قطره های آب را که سمت زمین میچکید جمع کردند و سر کشیدند. به زور آنها را از اطراف قاطرها متفرق کردیم!
چند نفر انگشتان خود را روی سوراخ گالنها گذاشتند تا از هدررفتن آب جلوگیری شود. چند نفر دیگر هم گالنها را از قاطر پایین آوردند. به همه آب دادیم، اما مقدار آب برای همه نیروها کافی نبود. برای اینکه به همه آب برسد، به هرکدام از نیروها به اندازه یک پنجم قمقمه، آب دادیم.
