روحانی پایان عمر دولت تدبیر و امید را اعلام کرد!

«عیبش چو بگفتی هنرش نیز بگو». روز دوشنبه آقای روحانی در جمع فعالان صنعت پتروشیمی به صراحت اذعان کرد که توان اجرای وعده هایی که داده بود را ندارد و آن وعده ها در شرایط صلح داده شده است. باید این صراحت آقای روحانی را به فال نیک گرفت و در میانه حجم عظیم انتقادات وارد بر ایشان این مورد را جزو محاسن ایشان بیان کرد. اما درباره این حسن صورت گرفته -البته با اغماض- سوالات و نکاتی مطرح است که خواهید خواند:

1. اعتراف ناخواسته آقای روحانی که کشور را در شرایط صلح تحویل گرفته و امروز به شرایط جنگ کشانده در نوع خود قابل تقدیر است. هرچند که آقای روحانی در پشت ترامپ پنهان می شود اما اساسا رویکر منفعلانه تیم مدعی تدبیر و فهم زبان دیپلماسی و مشتاق به غرب بود که با عبور از خطوط قرمز و معطل نگه داشتن کشور وضع کنونی را ایجاد کردند.

2. صراحت روحانی در بیان ناتوانی از اجرای وعده‌ها هرچند به دنبال شرایط خیالی صلح و جنگ عنوان شده اما در واقعیت فریاد ناتوانی دولت آن هم از زبان بالاترین مسئول دولت است که شش سال منتقدان دولت از آن سخن گفتند و هربار با توهین یا تهمتی مهمان شدند! اساسا بخش عمده وعده های آقای روحانی یا قابل اجرا نبوده و یا اجرای آنها با مختصات دولت فرسوده و اشرافی آقای روحانی غیر ممکن بوده و خواهد بود.

3. از همان ابتدا وعده های بزرگ بزرگ آقای روحانی نشان می داد که جنس انتخاباتی دارند. اما ظاهرا آن وعده های گزاف به همراه تاکتیک رقیب هراسی لازم بود تا روحانی بتواند از انتخابات های 92 و 96 عبور کند و در کمتر از بیست ماه مانده به پایان دولت دم از عدم امکان اجرایشان بزند. باید از ایشان پرسید که اگر دولت سومی هم در کار بود ایشان اینگونه قید وعده هایش را میزد و یا همان وعده ها را پررنگ تر تکرار می‌کرد و حتی چند مورد هم به آنها می‌افزود؟

4. روحانی خیال همه را راحت کرد که فقط باید تا نیمه مرداد سال 1400 او و دولت دوازدهم را تحمل کرد. چرا که خبری از پیشرفت و اجرای وعده ها نیست و صرفا آنها روزگار می گذرانند تا فقط عمر مدیریت مسئولان این دوره قوه مجریه را به پایان برسانند. البته که اعلام این رفتار برای اندک خوش خیالان باقیمانده لازم بود والا آمار کاهش قابل توجه محبوبیت رئیس جمهور، مشخص کرده بود که بخش اعظمی از مردم ایران در همان روزهای بعد از انتخاب مجدد روحانی دل از او بریده اند. این پدیده در نوع خود بی سابقه بود که مردم پس از انتخاب مجدد یک رئیس جمهور آن هم با شش میلیون رای بیشتر در همان ابتدای کار از او ناامید شوند، در حالی که او در چهارسال آینده سکان دار خواهد بود و تازه در ابتدای کار است.

5. صداقت دست و پا شکسته آقای روحانی که از ناتوانی اجرای وعده ها سخن گفته را باید ستود و اتفاقا مردم همین رفتار صادقانه را از مسئولان مطالبه دارند. اما ای کاش آقای روحانی که به ناتوانی‌ خود اشراف داشته‌اند در همان سال 92 به خودشان اجازه نمی‌دادند تا وارد کارزار انتخابات شوند و یا حدقل قبل از انتخابات سال 96 که مشتاق تمدید دولت‌شان بودند، با کناره گیری، از تحمیل خسارت بیشتر به کشور جلوگیری می‌کردند.

منبع : جهان نیوز