رسول خادم، رئیس فدراسیون کشتی بعد استعفا از سمت خود نامه‌ای به شرح زیر منتشر کرد:
....زمان "رفتن" فرا رسیده.......گفتنش هم برای من آسان نیست، اما باید پذیرفت...
در انتخابات فدراسیون کشتی برای بار دوم شرکت کردم تا بتوانم یک دوره دیگر برای کشتی کشورم کار کنم....
اما گویا نمی شود.....
من برای "کشتی" آمده‌ام، نمی‌خواهم برای ماندگاری "خودم" کار کنم.....
اگر می‌خواستم برای "خودم" کار کنم، هیچگاه به "کشتی" برنمی‌گشتم...
اشتباه برداشت نشود، این کلام من از سر "تقوا" و "فروتنی" نیست.... بنده سالهاست که در مصاف با ناسازگاری‌های روزگار،
اهل "وادادن" و قهر و آشتی نیستم...
اما افکار " قناس" من دارد برای کشتی پرهزینه می‌شود...
حتما ناتوان‌تر از آن هستم که "باری" از دوش کشتی بردارم، ولی نمی‌توانم به کشتی "دروغ" بگویم....
دروغ بگویم تا "بمانم"....
کشتی به اندازه کافی "تنها" و "مظلوم" هست....
چه باید کرد، گاهی بهترین شیوه "ایستادن"، "نایستادن" است.....
گذر زمان بسیاری از سوال‌ها را پاسخ خواهد داد...
از همه مردم عزیز و علاقمند به ورزش ملی کشور، کشتی، که در مدت مسئولیت اینجانب در فدراسیون کشتی ایران، ناتوانی‌های این حقیر را تحمل کردند و با عشق و ایمان به این رشته ورزشی کهن و باستانی، سازمان مدیریت کشتی کشور را حمایت کردند، سپاسگزارم.
از همه پیشکسوتان بزرگ کشتی، روسای محترم هیات کشتی استانها و شهرستانها، جامعه مربیان و داوران کشتی کشور، قهرمانان ملی کشورمان در تمامی رده‌های سنی، بانوان کشتی‌گیر و مربی و داور، همه مدیران و کارکنان سازمان مدیریت کشتی کشور، از صدا و سیما، جامعه رسانهای کشتی و همه منتقدان عزیزی که دلسوز عزت کشتی ایران هستند، سپاسگزارم.
از اعضاء محترم مجمع عمومی فدراسیون کشتی، برای این رفتن زودهنگام، پوزش می‌خواهم.....
چاره‌ای نیست.....
آرزو داشته و دارم، کشتی بعنوان ورزش ملی کشور، قهرمانان المپیک و جهانی داشته باشد، که مردم بیش از مدال آنها، به شخصیت شان احترام بگذارند....
آرزو داشته و دارم، کشتی نه بعنوان یک رشته ورزشی، بلکه بعنوان یک فرهنگ در تاریخ مناسبات اجتماعی در ایران، همواره در کنار مردم بماند و وسوسه‌های مادی، قهرمانان ملی آنها را از دردواره‌های جامعه جدا نکند....
و آخر اینکه، کشتی این ورزش درد، رنج و زجر ........ بخشی از وجودِ من است و بخشی از قلب من....
منبع : فارس
