به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»
این سئوالی است که اینروزها افکار و اذهان مردم را بخود مشغول داشته است لذا اشاره به چند مطلب می تواند تا حدود زیادی ابهامات در این زمینه را بزداید:
۱- جمهوری اسلامی دور اول را که بمدت ۱۲ روز با اقتدار تمام به نفع خود و جبهه مقاومت بپایان رسانده است امروز نیز به هل من مبارز صهیونیست ها که با پررویی تمام برای ایران شاخ و شانه می کشند آمادگی خود را برای این هماوردی اعلام کرده است و بنظر می اید که دیگر برای همگان ثابت شده است که قدرنمایی و وجود پیشرفت های تسلیحاتی دیگر یک بلوف نیست و اگر صهیونیست ها برای دومین بار این اشتباه را مرتکب شوند قطعا با پاسخی دردناکتر از دور اول روبرو خواهند شد.
۲- در طول هفت دهه که از عمر دولت غاصب صهیونیستی می گذرد در روند روش های میلیتاریستی و فاشیستی این رژیم اینچنین قدرنمایی از سوی یک کشور منطقه ای نه دیده و نه بیاد دارد. در طول این مدت تمامی زیر ساخت های علمی ، نظامی و سیاسی صهیونیست ها که تلاش می کردند تا با استتار آنها در میان مناطق مسکونی – تجاری از آنان محافظت کنند در چشم برهم زدنی بسیار کوتاه تخریب و از بین رفت و دهها نفر از افسران امنیتی و نظامی ایشان به اقرار خودشان کشته و مجروح شدند.
۳- تمامی ناظران خودی و دشمن به اقتدار و پیروزی ایران در این جنگ اذعان کردند در نتیجه تلاش صهیونیست ها برای ضربه زدن به منابع انسانی و اقتصادی و نظامی ایران امری دور از انتظار نیست به این معنا که تلاش صهیونیست ها بزعم خود برای بازگرداندن آبروی از دست رفته نداشته شان نباید از نظر دور داشته شود.
۴- باید توجه داشت که ارتش صهیونیست ها ارتش کوچکی است که کارکرد یک جنگ کلاسیک بزرگ و فرسایشی را ندارد در نتیجه هم در دور اول جنگ و هم در دور دوم اگر رخ دهد حملات نظامی مقطعی، کوتاه مدت، سریع، قابل کنترل و با کمترین هزینه و زمان خواهد بود زیرا فقدان وسعت سرزمینی، منابع انسانی و توان پاسخ دادن به دشمنانشان در چندین جبهه را ندارند لذا هر گونه عملیاتی در این مورد را باید نوعی عملیات ایذایی دانست که هیچ ارزش نظامی نداشته و بیشتر برای تضعیف حریف و قدرت نمایی خواهد بود. موشه یعلون وزیر دفاع سابق صهیونیستی در اظهاراتی جدید گفت که جنگ طولانی مدت و بی‌فایده در غزه، ارتش رژیم صهیونیستی را فرسوده و تل آویو را حتی در میان نزدیک‌ترین متحدانش منفور کرده است.
در مجموع با دلایل مستدل می توان ادعا کرد که اصولا نمی توان به فرقه صهیونیست‌های فلسطین اشغالی واژه کشور- ملت را اطلاق نمود. منطقه اشغالی را باید پادگانی بزرگ نامید که در آن همه عضو سازمان نظامی هستند. اگر به عکس ها و فیلم های مربوط به این منطقه رصد کنیم خواهیم دید که در وضعیت عادی هم تردد در خیابان ها با سلاح صورت می گیرد. بدون هویت تاریخی و فرهنگ بومی یک دست . فرهنگ میلیتاریستی که نشات گرفته که یهودیان اقصی ناقط جهان گرد هم آمده و برای بقا مجبورند با کشتار و تخریب مکانها و شهرها حیات ننگین خود را استمرار بخشند در نتیجه تکرار جنگی دیگر با جمهوری اسلامی دور از انتظار نیست لاکن با تومایی ایران زمان آن می تواند بسته به تحولات منطقه غرب آسیا جابجا شود.
