، جامعه وقتی تغییر کند و ساختارهای لازم حکومتی را داشته باشد، در طلیعه ایجاد تمدن قرار می‌گیرد؛ ایران ۱۳۹۸ در چنین میعادگاهی است. چهل سال مقاومت، پیشرفت‌هایی در دو شعار اصلی استقلال و آزادی فراهم آورده که برای بسیاری از دول همسایه و فرامنطقه‌ای، رشک‌برانگیز است.
البته این به معنای نادیده‌انگاشتن گرفتاری‌ها و تنگ‌دستی‌ها و سختی‌کشیدن‌ها نیست و مگر می‌توان به بدر و احد رسید و شعب ابی‌طالب را ندید؟
تمدن اسلامی به مدد همین جان‌فشانی‌ها و ایستادگی‌ها حاصل شد و در آن شاکله‌ای توحیدی بر مبنای عبودیت و کرامت انسانی به وجود آمد و صورت نهایی آن، سبک زیستن بود؛ همان نقطه مشکل‌زایی که تداوم انقلاب اسلامی را زیر بار فشار غرب و غربزدگی، قرار داده و بازتولید عناصر فرهنگی و اجتماعی طاغوتی و امپریالیستی، زنگ خطر را به صدا درآورده است؛ آن هم در موقعیتی که ایرانِ بزرگ در مرزهای جغرافیایی‌اش محدود نمانده و با صدور انقلاب، آفتابش صبح‌ها در شبه قاره طلوع و شب‌ها در مدیترانه غروب می‌کند.
این‌ها همه نشانه‌ها و گزاره‌هایی است بر وجود پیچی تاریخی که ملت را به مبارزه می‌طلبد؛ مبارزه‌ای برای بسط، توسعه و گسترش معارف حقیقی. سال ۹۸ سال سختی است، چون دل‌های برخی کارگزاران اجرایی خالی شده و در جلسات درونی حرف‌هایی تکراری و کهنه را تکرار می‌کنند و سال امیدوارکننده‌ای است از آنجا که وعده الهی «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً… إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً» راهگشاست و نشانه‌های گشایش را از هم‌اکنون در زمین و آسمان بارانی ایران، نشان داده است.
منبع : صبح نو
