پنجشنبه 09 فروردين 1403 - Thu 28 Mar 2024
  • جمهوری اسلامی ایران در حمایت از فلسطین و غزه تردید نخواهد کرد/ اقدامات تبلیغاتی مقاومت فلسطین جلوتر از دشمن صهیونیستی بوده است+عکس

  • دیدار شاعران و اساتید ادبیات فارسی با رهبر انقلاب + فیلم

  • نگاهی اجمالی به سریال «اوکازیون»؛ یک کمدی دهه هفتادی

  • فراخوان مشمولان متولد سال ۱۳۸۵ برای تعیین تکلیف وضعیت خدمت سربازی

  • لزوم استمرار ساماندهی اموال تملیکی و توقیفی

  • آیا غرب، امتیاز برند تجاری داعش را خریده است؟

  • عرضه یک میلیارد دلار پوشاک توسط یک پلتفرم ترکیه‌ای در ایران

  • افکار عمومی عربستان سعودی در رابطه با عادی سازی روابط با اسرائیل چگونه است؟

  • گزارش هولناک از جنایات اشغالگران در بیمارستان الشفاء غزه

  • رونمایی از تجهیزات و تسلیحات هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی ایران

  • زمان آغاز مرحله سوم طرح فجرانه کالابرگ الکترونیک

  • فوری/بمب نقل و انتقلات پرسپولایس در سال جدید

  • فوری/بازگشت مجدد فرهادمجیدی به فوتبال ایران

  • جزئیات از حادثه توریستی شهر کروکوس مسکو /اعلام تعداد مجروحان و کشته شدگان این حادثه + فیلم و عکس

  • واشنگتن-تل‌آویو در موضع اتهام؛ رفتار روسیه تهاجمی تر می شود ؟

  • سناتورهای آمریکایی خواستار محافظت از منافقین شدند

  • پلمب مراکز اقامتی و بین راهی در طرح سلامت نوروزی

  • زائران کربلا زیر باران بهاری دست به دعا شدند

  • قالیباف حمله تروریستی در روسیه را محکوم کرد

  • خطر پول‌پاشی در کمین توقف تورم

  • |ف |
    | | | |
    کد خبر: 341929
    تاریخ انتشار: 28/ارديبهشت/1402 - 17:29

    نگاهی به فیلم سینمایی جاده خاکی

    محمد پورصادقی- پردازش عنوان فیلم «جاده خاکی»، اولین بازی کشف و شهودی‌ای است که پناه پناهی به عنوان کارگردان اثر با مخاطب خود به‌راه می‌اندازد. این بازی پیوند خورده است با مسیرهایی که در ناکجا آبادها بدون هیچ تابلو و علامتی ادامه دارند و مسافران را به جاهایی می‌برند که در آن‌ها هیچ چیز نیست غیر از تنهایی شخصیت‌ها با خودشان. به نوعی تمام شخصیت‌ها، تنهایی، دل‌تنگی و استیصال خود را به دوش کشیده و آن را با خود تا دل کوه، دشت، بیابان و یا حتی تا دل آسمان شب جابجا می‌کنند. چیزهایی که دارند را از آن‌ها می‌گیرد و جای آن حفره‌ای در نهان آن‌ها باقی می‌گذارد که اگر خیلی شانس بیاورند،‌ بتوانند برای آن عزاداری کنند. حالا دیگر چه فرقی می‌کند که جاده‌ی خاکی کجاست؟ وقتی در مسیری هستیم که آزادی، دل‌خوشی و وصال در آن جایی ندارد، همه‌ی جاده‌ها، جاده‌ خاکی‌اند. جالب است که در انتهای تمام جاده‌های خاکی فیلم نیز هیچ تصویری برای پایان وضعیت عذاب‌دهنده‌ای که مسافرانمان را درگیر کرده نمی‌توان متصور بود.

     نگاهی به فیلم سینمایی جاده خاکی

    به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از سینمافا:

    به قول حافظ: این راه را نهایت صورت کجا توان بست؟

    جاده‌خاکی در اجرا، به لطف بازیگران درجه یکی که انتخاب کرده چیزی برای داشت و برداشت ایده‌ی اینجایی و پر اهمیتش کم ندارد. تیم بازیگری به قدری توانمند ظاهر شده است که گاهی اضافه‌کاری‌های نویسنده در پردازش طنزگونه‌ی دیالوگ‌ها به چشم نمی‌آید. پناته‌آ پناهی‌ها، حسن معجونی و رایان سرلک به قدری با شخصیت تعریف شده هم‌خوانی دارند که گویی همه‌ی کنش‌ها و واکنش‌ها، بداهه و در دل لحظه اتفاق می‌افتد. طراحی و اجرای قاب‌های تصویر مینیمال (که به لطف عوارض طبیعی شمال غرب کشور به نظر نمی‌رسد چندان کار دشواری بوده باشد)، متناسب با فضای درام اتفاق افتاده و با همنشینی موسیقی، به شدت در خدمت تفسیر مخاطب از روند پیشرفت قصه است. انتخاب و اجرای ترانه‌های آشنا و غنی‌ای که سال‌ها عواطف مشترکی بین شنوندگان ایرانی ایجاد کرده است، برای سکانس‌های مهم فیلم، اقدامی هوشمندانه بوده است که حتما پس از تماشا،‌ کارت پستالی از این فیلم را هم به خاطرات مخاطبان آن ‌آهنگ‌ها الصاق می‌کند. مخاطب خارجی نیز می‌تواند با ریتم روشن ترانه‌ها ارتباط برقرار کند و خودش را برای دقایقی سرگرم تحلیل معادلات درونی شخصیت‌های فیلم کند.

    می‌توان امیدوار بود که پناه پناهی در ادامه‌ی مسیر فیلم‌سازی‌اش، راه درستی که پیش گرفته است را با قدرت ادامه دهد چرا که شرایط ساخت اثری مثل جاده‌ی خاکی، هیچ موقع سخت‌تر از چیزی که تجربه کرده است،‌ نخواهد شد.

    مرتبط ها
    نظرات بینندگان
    نظرات شما