ماجرای تکلیفی که در خواب بر دوش همرزم شهید افتاد

به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، در تماس اول قول دادم با رجوع به عکسها و نوشته ها در زمان‌های مأموریتم با شهید شهروی حق مطلب را ادا کنم.

هرچه به ذهنم مراجعه کردم خاطره ای که تأثیرگذار باشد نیافتم. از طرفی فکر میکردم آنها به وظیفه شان عمل کردند و رفتند، ما چه بگوییم.

مطالب را باید کسی بگوید که از جنس خود آنها باشد. ما که بعد از جنگ به دنیا چسبیده ایم خجالت می‌کشم حرفی از شهید و شهادت بزنم.

هر بار که تماس میگرفتی، من امروز و فردا می‌کردم. با سرگرداندن می‌خواستم خود را از دادن خاطره خلاص کنم، تا اینکه یک شب در عالم رؤیا چند نفر روحانی را دیدم که به طرف من می‌آیند. بعد از سلام و احوالپرسی، یکی از آنها که مسؤولیتی در نظام داشت از جمع جداشد و در گوشی به من گفت:

«فلانی! چرا خاطرات عبدﷲ رو نمینویسی؟»

گفتم: «چیزی یادم نمیاد.»

گفت: «هر چی میدونی بنویس. به تکلیف عمل کن. برو فکر کن و سریع بنویس.»

وقتی از خواب بیدار شدم فکر کردم که چه ارتباطی شهید با این روحانی داشته است.

یقین داشتم که شهید در طول عمرش حتی یکبار هم با این روحانی ارتباط نداشته و این روحانی هم او را ندیده و نمی‌شناسد.

پس یک پیام خاص است. تصمیم گرفتم دست به قلم ببرم و آنچه ذهنم یاری میکند بنویسم.

إن‌شاءﷲ که به بزرگواری خودشان تقصیر ما را عفو می‌کنند.

آنقدر متواضع و خوش اخلاق بود که وقتی در جمع ما نبود احساس غربت‌ می‌کردیم.

حضور او در مأموریت‌های کمین و حمله به مقرهای ضدانقلاب و بعثی‌ها مایه دلگرمی ما بود.

در بین ما برادران چریکُ کرد هم بودند که به او خیلی علاقه داشتند. هر وقت مرخصی میرفت، برای برگشتنش روزشماری می‌کردند.

هر روز می‌پرسیدند: «پس کاک عبد اﷲ کی میاد؟»