استعفای مجید رجبی معمار، از خانه‌ای که برای هنرمندان نیست

به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت» ، به نقل از تسنیم؛ مجید رجبی معمار مدیرعامل خانه هنرمندان خبر استعفای خود را تایید کرد. مجید رجبی معمار، از سال ۱۳۹۴ با انتخاب شورای عالی خانه هنرمندان ایران، پس از مجید سرسنگی به عنوان مدیرعامل خانه هنرمندان ایران مشغول به فعالیت بود.

از خانه هنرمندان چه بر جا مانده است؟

خانه هنرمندان ایران در خیابان ایرانشهر تهران قرار دارد. این مجموعه فرهنگی و هنری در رشته های تئاتر، موسیقی، سینما، نقاشی، طراحی گرافیک، مجسمه سازی، خوشنویسی، شعر و معماری فعالیت می‌کند. در سال ۱۳۷۷ به همت جمعی از هنرمندان تراز اول کشور افتتاح شد و کم کم جای خود را در میدان فرهنگی کشور باز کرد تا جایی که به میعادگاهی برای هنرمندان جوان کشور تبدیل شد، اما حرکت در همین مسیر پیش نرفت و امروزه از خانه هنرمندان جز کافی شاپ‌ها و کتابفروشی و فروشگاه صنایع‌دستی‌اش چیزی در ذهن مخاطبان هنر باقی نمانده است.

 در دهه هشتاد برگزاری یک نمایشگاه، اجرای یک تئاتر، نمایش یک فیلم و... در خانه هنرمندان می‌توانست به عنوان کارنامه‌ای قابل قبول برای هنرمندان جوان اعتبار بیاورد. اما امروزه دیگر هنرمندان هنرهای تجسمی(نقاشی، عکاسی، مجسمه، گرافیک، تصویر سازی و...) چندان تمایلی برای همکاری با گالری‌های خانه هنرمندان ندارند، سینماتک خانه هنرمندان (که از مهم‌ترین بخش‌های این مکان فرهنگی است و سال‌ها دوستنداران سینما را گرد می‌آورد)، مدت‌هاست چندان مورد اقبال مخاطبان هنر نیست و تماشاخانه ایرانشهر که روزی یکی از بهترین تماشاخانه های کشور بود در مسیر تجاری سازی هنر پیش رفت و پیشگام تئاتر لاکچری شد. به طور کلی از خانه هنرمندان فقط کالبدی بی جان بر جای مانده است.

خانه هنرمندان مکان/ فضای مهمی است چرا که می تواند نبض بازار هنر کشور را آنگونه که خود می‌خواهد در دست بگیرد و تنظیم کند. خانه هنرمندان فضای تنفسی است در این تهران تجاری شده، از این رو می‌تواند به عنوان پشتوانه‌ای برای هنرمندان جوان دلگرمی"خانه" را داشته باشد؛ اما سیاست‌های حاکم بر آن باعث شد سال به سال پولی شدن بر آن سایه افکند و کم کم جایگاه خودش را از دست بدهد.

بررسی فعالیت‌های این چند ساله خانه هنرمندان نشان می‌دهد که  این مرکز فرهنگی هنری جایگاه نمادین خود را از دست داده است و امروزه دیگر چندان اهمیتی در میدان فرهنگی هنری کشور ندارد و آن اعتبار دهه‌های پیش خودش را از دست داده است.  

خانه هنرمندان که می‌توانست پیشران در حوزه هنر باشد، متمرکز بر سرمایه‌داری و تجاری سازی از رسالت نهادی خود فاصله گرفت و نتوانست از ظرفیت‌های بسیاری که داشت آنگونه که باید بهره ببرد.

به نظر می‌رسد خانه هنرمندان باید به رسالت واقعی خود بازگردد و بازنگری تازه‌ای در ارزش‌های مورد نظرش داشته باشد.