به گزارش پایگاه خبری «حامیان ولایت»به نقل ازدانا، رئیسی البته در اولین سفر استانی خود پس از استقرار دولت نیز راهی خوزستان شده بود تا از نزدیک مشکلات اهالی این استان و دست و پنجه نرم کردن آنها با بحران های مختلف از جمله موج کرونا، را مشاهده و دستوراتی برای بهبود شرایط صادر کند.
در این میان مساله اصلی سفر استانی رئیس جمهور به اقصی نقاط کشور نیست؛ بلکه مساله اصلی تغییر سبک مدیریت در دولت است که طی 8 سال پیش از این باعث سرخوردگی بخش عظیمی از جامعه شده بود.
نکته قابل توجه در حضور میدانی رئیس جمهور و اعضای هیات دولت در میان مردم، بازگشت انگیزه حل مشکلات به جامعه است؛ زمانی که افراد جامعه مسئولان ارشد اجرایی کشور را در میان خود ببینند، برای حل مشکلات خود امیدوارتر خواهند شد، چراکه حضور میدانی و لمس مشکلات از نزدیک، قطعا از قرائت گزارش های بعضا دارای کم و کاست، برای حل مشکلات موثرتر است.
آیت الله رئیسی پیش از این نیز در قوه قضائیه این راهکار را امتحان کرده و جواب مناسبی نیز از آن گرفته است؛ حضور میدانی در دادسراها و شعب قضایی گاها گره های کور زیادی را از پرونده های مردم و حتی مسئولان قضایی باز می کرد که تاثیر آن در رضایتمندی مردم از عملکرد قوه قضائیه مشهود است.
تحقیرسازی حضور در میان مردم!
در مقابل اما طی 8 سال گذشته تلاش هایی برای فراموش سازی و حتی تحقیر حضور مسئولان در میان مردم آغاز شد؛ روشی که برای دوری از مردم و قرار گرفتن در معرض حل مشکلات انتخاب شده بود.
دولتمردان روحانی گاها حضور در میان مردم را نوعی رفتار پوپولیستی و عوام فریبانه قلمداد می کردند و با همین بهانه حتی در بحرانی ترین شرایط مانند سیل و زلزله نیز تمایلی برای حضور در میان مردم نداشتند و به عنوان مثال رئیس جمهور در بحران هایی ماننده ریزگردها در خوزستان و زلزله سرپل ذهاب، خبری از حضور رئیس جمهور وقت در میان مردم نبود.
این شیوه مدیریت برای فرار از رویارویی با مردم طی 8 سال اجرا شد تا مطالبات افکار عمومی تا جای ممکن شنیده نشود و دولت زیر بار فشار حل مشکلات کشور قرار نگیرد؛ چرا که حضور در میان مردم و دریافت گزارش های مختلف از مشکلات معیشتی و ... آنها، نیاز به افزایش توان اجرایی دولت داشت که متاسفانه در پایین ترین حد ممکن قرار داشت.
اما دولت سیزدهم و در راس آن آیت الله رئیسی ترسی از طرح مشکلات در مقابل رویشان ندارند؛ او و دولتش با اینکه به خوبی می داند میراث دار سلسله بحران های ساخته شده توسط دولت قبل است، اما جسورانه به میان مردم می رود و کمر زیر با مشکلاتی می دهد که در ایجاد آن کمترین نقشی نداشته است.
مقابله این دو شیوه مدیریتی را می توان به شیوه ای عیان تر در نوع عملکرد فرمانده بزرگ میدان مقاومت و مدعیان زعامت دیپلماسی کشور دید؛ در جایی که حاج قاسم سلیمانی خود را ملزم به حضور در میانه میدان نبرد با تروریست ها می دانست و هیچ ابایی از حضور در نزدیک ترین مکان ها با تشنگان به خون خود نداشت.
در مقابل نیز برخی بجای بهره گیری از ظرفیت بزرگ ملت ایران برای حضور مقتدرانه در میدان دیپلماسی، تلاش می کردند برای خوشایند طرف های مقابل در مذاکرات، تیغ حضور میدانی مقاومت را تا جایی که امکان دارد کند کنند.
تنها چند سال طول کشید تا تفاوت نتیجه شیوه عملکرد جهادی و مقتدارنه در مقابل عملکرد منفعلانه نمایان شود و بازخورد آن نیز در زندگی مردم به نمایش گذاشته شود؛ نتیجه عملکرد جهادی و حضور میدانی، امنیت و نتیجه دیپلماسی منفعلانه و انتظار برای رسیدن نفحات اقتصادی از غرب نیز چیزی جز مشکلات اقتصادی برای جامعه نبود.
شاید حالا بتوان شیوه مدیریت جهادی را تنها شیوه جواب داده برای بازگشت آرامش اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و ... به جامعه دانست؛ شیوه ای که امروز در دستور کار دولت سیزدهم قرار گرفته و همراهی همه ارکان مدیریت کشور در این راستا، می تواند مشکلات را در مسیر حل شدن قرار دهد.