حیف از پرسپولیس، حیف از این بازیکنان

پرسپولیس اولین باری نیست که تیم خوبی دارد و تا فینال آسیا می‌رود. پرسپولیس زمان برانکو هم فینالیست شد و زمان علی پروین هم ۲ بار به فینال جام در جام آسیا رفت که یک ‌بار قهرمان شد و یک ‌بار به نیسان ژاپن باخت و به جام نرسید. در دهه 60 هم قرمزها 5 بار قهرمان جام باشگاه‌های تهران شدند و در دهه 70 دو بار قهرمان لیگ آزادگان.
اگر پرسپولیس امروز بازیکنان خوبی مثل شجاع، نوراللهی، آل‌کثیر، پهلوان و... دارد در ایام قدیم سوپراستارهایی مثل محمدخانی، پیوس، درخشان، مهدوی‌کیا، باقری، عابدزاده و... را داشت. البته نه اینکه آن زمان‌ها هیچ مشکلی نبود ولی به هر حال بحث قراردادها و... مدیریت می‌شد و مثل امروز نبود که یک بازیکن پول بیشتر بخواهد و ماجرایش رسانه‌ای شود تا کل تیم به هم بریزد. ماجرای شجاع را می‌شد خیلی زودتر و بهتر مدیریت کرد اما کار به جایی کشید که حالا چند نفر دیگر هم می‌گویند ما فلان مبلغ را می‌خواهیم و عجیب‌تر اینکه کار به اعتصاب در گروه‌های 5 نفره و حتی 2 نفره رسیده است! این مسئله مسلماً نه در شأن نام بزرگ پرسپولیس است و نه در شأن بازیکنانی که انصافاً با تلاش و تعصب خودشان به فینال آسیا رسیدند. پرسپولیس در اوج کرونا و در شرایطی که هر 72 ساعت یک ‌بار بازی می‌کرد با جانفشانی بازیکنانش تیم‌های بزرگی را حذف کرد و به فینال آسیا رسید ولی حالا به جای از بین رفتن حاشیه‌ها دچار مسائلی شده که ضعف مدیریت در آن مشهود است ولی نشان می‌دهد که بعضی از بازیکنان تیم هم آن‌قدرها که هواداران فکر می‌کنند حرفه‌ای نیستند.
این پرسپولیس در یک کلام حیف است که وارد حاشیه شود. تیمی که می‌تواند در سخت‌ترین روزهای یک ملت، میلیون‌ها هوادار را به خیابان‌ها بریزد به معنای واقعی کلمه حیف است خراب شود. حتی اگر پرسپولیسی نباشیم و حتی اگر از گل‌محمدی و بعضی از بازیکنان خوش‌مان نیاید باید به احترام این پرسپولیس که جانانه و سزاوارانه و با کوهی از مشکلات به فینال آسیا رسید، کلاه از سر برداریم.

منبع : خبر ورزشی