شاید جمله کلیشه ای "پهلوان زنده را عشق است" را بارها و بارها شنیده باشیم ولی مادامی که کسی درسی بابت علت بیان این ضرب المثل نمی آموزد و باز هم شاهد رفتارهای غیرورزشی با گروهی از فوتبالیست ها یا دیگر ورزشکاران هستیم به اجبار باید بگوییم: "پهلوان زنده را عشق است!".
این روزها باشگاه پرسپولیس همه هم و غمش تهیه پول برانکو و راضی کردن بشار رسن و شجاع خلیل زاده برای ماندن شده که در جای خود اقدام خوبی است و خواسته هواداران این باشگاه هم قطعا هست. اما رفتار مدیریت این باشگاه با دو تن از بازیکنان خود که در طول این چند سال در قهرمانی های متوالی این تیم نقشی هر چند کوچک یا بزرگ داشتند رفتاری داشت که دل خیلی از اهالی ورزش به ویژه پیشکسوتان فوتبال و باشگاه پرسپولیس را آزرد. شاید کمتر علاقه مند به فوتبالی این روزها عکس محمد انصاری با عصا در مراسم اهدای مدال فینال لیگ قهرمانان آسیا را ندیده باشد؛ عکسی که بیانگر غیرت و تعصب جوان با اخلاق فوتبال ایران است.
مرتضی کرمانی مقدم در واکنش به این رفتار خودش را مثال زده بود که در روزهایی که برای باشگاه پرسپولیس توپ می زد چنین رفتاری با او هم شده است. اینکه وقتی او را نخواستند مانند یک جسم به درد نخور او را دور انداختند! بدون قدردانی، تشکر یا برگزاری مراسمی بابت گلها و پاس گلهایی که در آن دوران برای پرسپولیس زده بود!
نمونه های اینچنینی در فوتبال ما کم نیستند. هنوز بغض غلامرضا عنایتی را از یاد نبرده ایم وقتی پس از چند دوره آقای گلی و همراهی این تیم در قهرمانی لیگ برتر، مدیران باشگاه استقلال او را دندان پوسیده انگاشته و قراردادش را فسخ و از باشگاه بیرونش کردند و هرگز نتوانست با پیراهن تیم محبوبش از فوتبال خداحافظی کند!
در این مدت خیلی ها نوک تیز پیکان انتقادات شان درباره بیرون کردن محمد انصاری و ربیع خواه را رو به یحیی گل محمدی گرفته و سرمربی تیم را مقصر اصلی این موضوع تلقی کردند در حالی که حتی اگر اینگونه هم باشد باید به یحیی حق داد. مربی که تیمش فینالیست لیگ قهرمانان آسیاست نمی تواند با دلش تصمیم بگیرد و باید با تصمیمی منطقی، بهترین نفراتی که در تاکتیک تیمی به کارش می آیند را در اختیار داشته باشد.
ایراد اصلی را باید از مدیریت باشگاه گرفت که برای قدردانی از بازیکنانی که در پوکر کردن قهرمانی های متوالی پرسپولیس عرق ریختند، آسیب دیدند و درون زمین کتک خوردند و از تماشاگران حریف فحش شنیدند، مراسمی به عنوان خداحافظی برگزار می کرد و در فضایی دوستانه از این دو بازیکن جدا می شد. یحیی این روزها در فکر برنامه های تاکتیکی تیمش برای آذر، دی، بهمن و ماه های باقی مانده فصل، تفکراتش را پشت هم ردیف می کند.
اتفاقی مشابه را می توان در این باره مثال زد. روزی که قرار شد بارسلونا توسط رونالد کومان هدایت شود عنوان شد این مربی هلندی لوئیس سوارس را نمی خواهد و در تاکتیک تیمی اش جایی ندارد و تلفنی به ستاره اروگوئه ای اطلاع دادند. هرچند سوارس از این موضوع ناراحت شد، اما قوانین فوتبال حرفه ای را هم او می داند هم بارسلونا؛ سران بارسا با احترام و برگزاری یک جشن دوستانه برای سوارس از سالهایی که برای بارسا بازی کرده بود قدردانی کرده و برای او در تیم بعدی اش (اتلتیکو مادرید) آرزوی موفقیت کردند، تا جایی که بغض سوارس ترکید و اشک های او در مراسم وداع سوژه رسانه ها شد.
حالا که باشگاه پرسپولیس معرفت برگزاری چنین وضعیتی را برای این دو بازیکن نداشته حداقل یک کار مفید برای این دو بازیکن سربزیر و بی حاشیه انجام دهد. اینکه با واریز حق و حقوق یک سال پیش رو به حسابشان، ضمن دلجویی بابت رفتاری که با آنها صورت گرفته شرایطی ایجاد کنند که انصاری و ربیع خواه تا ۴، ۵ سال بعد برای دریافت حق و حقوق شان دنبال این مدیر و آن معاونت نباشند و از این پس هم با اضافه کردن بخشی در آیین نامه باشگاه مقرر کنند مادامی که بازیکنان تیم به هر دلیل غیر از مسایل انضباطی از این مجموعه جدا می شوند با احترام و تقدیری هرچند کوچک پیراهن پرسپولیس را از تنشان بیرون بیاورند نه با دلخوری و غم!.... هرچند این موضوع برای همه باشگاه ها صدق می کند.
البته از یک نکته بسیار مهم هم نباید به سادگی عبور کرد و آن هم رفتار حرفه ای و درس آموز این دو بازیکن بعد از این ماجرا بود، که بدون حاشیه و جنجال اسیر جو رسانه ای نشده و حرفی علیه باشگاه محبوبشان نزدند.
منبع : مشرق