پنجشنبه پیش مصطفی الکاظمی رئیس سازمان اطلاعات عراق در حالی مامور به تشکیل کابینه شد که شرایط این کشور بسیار متفاوت از چند سال اخیر است. از یک سو، بحران داخلی پیچیده‌تر و شدیدتر شده و هر چند کرونا معترضان را به درون خانه‌های خود کشانده است، اما مسببات اعتراضات نه تنها کم نشده، بلکه با کرونا و کاهش بی‌سابقه قیمت نفت اوضاع اقتصادی و خدماتی وخیم‌‌تر هم شده است.
از سوی دیگر نیز تنش میان ایران و آمریکا در عراق وارد حساس‌ترین برهه خود شده و هر طرفبه دنبال حذف کامل دیگری از معادلات داخلی عراق است که امروز به مهم‌ترین زمین درگیری آن‌ها در سطح منطقه تبدیل شده است. آمریکا که با ترور سردار سلیمانی در صرافت پایان تدریجی و بدون جنگ نقش و نفوذ منطقه‌ای ایران است، بر این باور است که این اتفاق بدون حذف آن از عراق و یا به حداقل رساندن تاثیرگذاری آن ابتر و کان لم یکن خواهد بود؛
در چنین شرایطی که تحرکات مشکوک آمریکا در عراق نیز همچنان تداوم دارد، مصطفی الکاظمی برای نخست‌وزیری و تشکیل دولت معرفی شده است، اما طرفه اینجاست که وی برعکس محمد توفیق علاوی و عدنان الزرفی از حمایت همزمان آمریکا و ایران برخوردار است، اما حمایتی نیست که حکایت از تفاهم و توافق پیشینی داشته باشد.
هنوز هم این پرسش کانونی در محافل رسانه‌ای و سیاسی مطرح است که دلیل حمایت ایران از نخست وزیری الکاظمی چیست؟ در حالی که در گذشته غیر مستقیم از طریق نیروهای همپیمان خود با وی مخالفت کرده بود.
عده‌ای دلیل این کار را جلب موافقت جریان صدر و دیگر جریان‌های شیعی با هدف حذف عدنان الزرفی می‌دانند که شخصیتی نزدیک به آمریکاست و عده‌ای دیگر نیز معتقدند که اساسا الزرفی نامزد پوششی بوده و الکاظمی نامزد اصلی مطلوب واشنگتن است. فارغ از این گمانه‌زنی‌ها واقعیت این است که الکاظمی گزینه ایدئال ایران نیست، اما انتخاب وی نیز بدون موافقت ضمنی تهران ممکن نیست.
در این میان، با وجود حمایت کلیت جریان‌های همسو با ایران، لکن مخالفت جدی و اتهامات برخی گروه‌های نظامی قدرتمند حشد الشعبی از جمله حزب الله عراق و النجباء به الکاظمی قابل توجه است.
این مواضع هم می‌تواند در چارچوب یک محاسبه سیاسی هماهنگ با هدف تاثیرگذاری بر روند تشکیل کابینه، توزیع پست‌ها و جلوگیری از انتخاب چهره‌های زاویه‌دار باشد و هم می‌تواند مقدمه‌ای برای پس گرفتن موافقت با نخست‌وزیری الکاظمی باشد که اگر چنین انگیزه‌ای در کار باشد در روز رای گیری در پارلمان اتفاق می‌افتد و اگر چنین شود، به این معنا خواهد بود که اساسا معرفی وی نه صرفا برای به نخست‌وزیری رساندن بلکه پایین کشیدن الزرفی بوده است.
اگر الکاظمی نخست وزیر شود، حداکثر کاری که بتواند انجام دهد، این که راهی میانه در عراق در پیش گیرد که مانع افزایش هر چه بیشتر تنش میان آمریکا و ایران در آن کشور شود که البته تحقق این مهم نیز مستلزم در پیش گرفتن راهبردی متوازن با حمایت همه نیروهای سیاسی است. اما به نظر می‌رسد عملا این نیز خارج از توان الکاظمی است و حتی چشم‌انداز تنش‌ها میان آمریکا و ایران و اوضاع داخلی عراق به احتمال زیاد مانع آن شود که وی در صورت تصدی نخست‌وزیری بتواند در آینده راه نسبتا میانه نخست‌وزیران پیشین را نیز ادامه دهد.
منبع : حامیان ولایت
