کارخانه ناموسی سازی گزینه های ما

پس تکلیف هدف بزرگ و به حق ما ، تنبیه متجاوز چه می‌شود ؟ عده ای از دوستان در صحت خبر تردید داشتند . عده ای فکر می‌کردند توطئه ای در کار است ، خلاصه تا مطمئن شدن و شنیدن پیام امام خمینی و کنار آمدن با پذیرش قطعنامه توسط نظام بر روح و روان ما رزمندگان ضربه ای وارد شد که در طول ۸ سال جنگ با آن همه مصائب وارد نشده بود .

چرا قبول چنین تصمیمی که با درایت و لحاظ کردن مصالح کشور گرفته شده بود و اتخاذ آن اجتناب ناپذیر بود اینچنین برای ما سخت و دور انتظار بود ؟
جواب ساده است ، زیرا ما بی توجه به عواقب بعدی و احتمالات زیادی که میتوانست در آینده رقم بخورد با ناموسی کردن موضوع ، فقط و فقط یک گزینه پیش روی خود گذاشته بودیم و آن تنبیه متجاوز بود و وقتی نتوانستیم صدام را بخاطر جنایاتش پای میز محاکمه بکشانیم گویی که ما در جنگ شکست خورده بودیم . یادمان رفته بود با چه افتخار و سرافرازی به تنهایی دشمن را که همه دنیا پشت آن بودند از سرزمین خود راندیم و او را به جایی رساندیم که از زمین و زمان طلب آتش بس می‌کرد و برای خروج از بن بستی که ایثار و اتحاد مردم و رزمندگان ما برای او بوجود آورده بودند و همه محاسبات به ظاهر درست او را غلط از آب درآورده بودند به هر خس و خاشاکی متوسل می‌شد.

بدون تجربه گرفتن از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ دوباره قضیه هسته ای را ناموسی کردیم و پذیرش هرگونه مذاکره و محدویت در مورد آنرا به معنای خیانت و تسلیم در مقابل زیاده خواهی ها استکبار خواندیم . ولی این بار بر خلاف موارد قبلی طبع طنز پرداز ما ایرانی ها بعد از توافق برجام چه جوک و لطیفه ها که نساخت .
حالا هم بدون درس گرفتن از دو مورد قبلی مجدداً کارخانه ناموسی سازی ما در مورد مذاکره کردن با آمریکا فعال شده است . نگارنده در شرایط فعلی با توجه به موضعگیری های قلدر مآبانه ترامپ و انتخابات پیش روی کنگره آمریکا مذاکره را به صلاح نمیداند . اما از کسانی که بی محابا و بی توجه به عواقب و تبعات بعدی و احتمالات ممکن در آینده که در حال ناموسی کردن مذاکره با آمریکا هستند می پرسم اگر بنا به خیلی از مسائل و مصالح در آینده به احتمال ۱٪ ما با امریکا مذاکره کردیم آنها پیشاپیش حکم تسلیم شدن ما به آمریکا را صادر کرده اند ؟ آیا فردا در صورت مذاکره که وقوع آن محتمل است بدخواهان به حرفهای امروز آنها استناد نمی کنند؟

همانطور که پذیرش آتش بس و برجام تصمیم نظام بود، تصمیم به مذاکره احتمالی هم چنین خواهد بود . بنابراین شعری نگوییم که بعداً در قافیه آن گیر کنیم .
مهم‌ترین فلسفه وجودی تاریخ درس گرفتن از آن برای حال و آینده است ، ولی ظاهراً برای بعضی از ما چنین نیست . در واقع برای بعضی تکرار اشتباهات یکسان عادتی غیر قابل ترک است .

منبع : حامیان ولایت